De laatste dagen verlopen moeizaam.
Het leven bestaat uit veel weerstanden.
Toch overleven we veel,
vorige week nog een soort van tribunaal,
op het werk notabene,
en ook deze week kregen we weer een stevige schrik te verwerken.
Rose had plotsklaps uitvalsverschijnselen.
Haar zicht was deels weg, lezen ging slecht, praten ging moeizaam,
ze had een koppijn van jewelste en nog koorts op de koop toe.
We dachten allebei aan een TIA of een herseninfarct of i.d.
Terwijl ze notabene een antibioticakuur van 6 weken slikt van de K&O arts van het Havenziekenhuis
in verband met een langdurige ontsteking achter haar neus.
Eerst wilde ze een afspraak met de huisarts,
de volgende dag moest ik 'm wegens verminderde klachten afzeggen,
en vandaag was het allemaal dubbel zo erg.
Kortom ik wilde deze keer,
dat ze naar de huisarts ging, en nu had ze weer zoveel koorts en duizeligheid dat ze wilde dat hij kwam.
Dat ging helaas niet, want hij had het stervens druk.
Daardoor konden we niet samen en moest ik haar alleen laten gaan.
GGGGrrrrr
Nu blijkt ze achter haar linker oog een ontsteking te hebben
die weer met een of andere spray behandeld moet worden
en morgenochtend even bloed prikken.
Toch ben ik wat geruster, nu ze door de huisarts
in ieder geval serieus genomen is en het geen TIA is.
Ik heb ook de eerste reeks van de twaalf die ik draaien moet
er vanavond weer op zitten.
Heerlijk op mijn Chemodag een vrije dag TOP.
Dan mag ik vrijdag weer tot zondagavond en dan vanaf dinsdag weer
tot vrijdagavond. Zucht.
Ik bekijk het maar per dag, dat bevalt het best.
