Verdriet

Ik weet nog niet wat voor woord ik er voor moet/kan gebruiken, maar zowel Rose als ik voelden onszelf vanmorgen gekraakt, gekielhaald, gesloopt, uitgezogen, leeg, moe, geradbraakt, ach het maakt ook niet uit.

Heel langzaamaan beginnen we ons weer een beetje mens te voelen. Ik schreef er al eerder over, we hadden gisteren een oude vriend over de vloer die afgelopen november na een lang en heftig ziekbed zijn vrouw verloren heeft. Hij was dus voor het eerst alleen bij ons, en we wilden elkaar ook heel erg graag zien, want omdat het officieel niet om familie gaat kreeg ik geen vrij en buiten de telefoon en uitgebreide communicatie via de post hadden we nog niet de kans gehad hem te zien.

Wat ik hierboven schreef is ook zeker niet lelijk of kwaad bedoeld maar de man die we aantroffen was zo droevig, alleen en zo verschrikkelijk boos op de wereld en omstreken dat het leek of de oude Jan nergens meer te vinden was. Hij leeft zo in het verleden, en ook dat snap ik nog wel want na 58 jaar samen met zijn ongelooflijk lieve en warme Jo weet ik ook niet hoe ik reageren zou. Toch komt hij er nauwelijks nog uit, en zou ik op mijn werk geweest zijn dan zou ik anders hebben kunnen reageren, maar dat was ik niet en het betreft een waardevolle vriend en niets wat we zeiden of deden kwam aan. Hij is momenteel zo boos verbittert en negatief, en wil eigenlijk niets liever dan naar zijn lief toe.

In zijn uitspraken is werkelijk niets positiefs te vinden. Iedereen en alles profiteert en om daar een hele dag bij door te brengen haalde bij wijze van spreken alle positieve herinneringen ook door een negatieve vergiet. Toen hij om half tien richting huis vertrok zaten wij beiden een tijdje als uitgeperste ………………… bij elkaar. We zijn Jesse even gaan uitlaten en het bed voelde heerlijk aan na afloop, maar toen de wekker vanmorgen ging snapten we niet dat we daar al een behoorlijke tijd gelegen hadden.  

Ik hoop voor hem dat er een weg is waardoor hij weer lucht en zicht zal krijgen, want op deze wijze zal niemand het langere tijd bij hem kunnen uithouden. Gelukkig is hij wel in staat om enige structuur te handhaven, en geeft zijn/hun huis hem voldoende te doen. Maar hij zal ook buitenshuis weer iets moeten voelen want zo blijft hij een wraaklustig man die niet open staat voor welk geluk dan ook. 

Mijn gedachten gaan sinds zijn vertrek veel naar hem uit maar ik zou werkelijk niet weten wat we hem kunnen bieden. De deur blijft overigens open hoor, en waar ik kan, waar we kunnen zullen we hem bijstaan, maar nu sleurde hij ons even mee de hopeloosheid in. Ik ben er behoorlijk van onder de indruk.  

Wat ik me tegelijkertijd wel realiseer is dat als je zolang zo op elkaar bouwt en geen eigen leven meer hebt je ook in een enorm gat terecht kan komen. Vooral als je niet meer gecorrigeerd wordt door elkaar. Ik merk dat ik die begrenzing die ik binnen onze relatie ervaar ook heel goed gebruiken kan en dat je daardoor vaak net wat relaxter in de wereld kunt staan. Ik denk dat ook ik een soortgelijke invloed op Rose heb en dat dat ons in veel gevallen prettiger in de omgang maakt naar anderen toe. Wat dat betreft was het gemis van Jo in onze samenkomst met Jan gisteren ook heel erg voel en merkbaar.