Tijd voor de zomer, niet voor zomertijd!!

Ik hoorde vandaag terwijl ik enkele witte vlokken zag vallen en net mijn winterjas uittrok na naar mijn werk gelopen te zijn samen met Rose en Jesse dat dit weekend de zomertijd ingaat. Ik vind dat zo'n raar idee. Het is er mijns inziens nog helemaal de tijd niet voor.

Toch de dagen worden wel langer en de zon, als ie er is dan voel je 'h ook gelijk, dus volgens de tijd klopt het ook wel en het valt mooi samen met het begin van onze minivakantie.
Oh, wat heb ik er een zin in.

Nog een hele dag............................Vakantie

Droom droom. Oh wat kijk ik uit naar mijn komende minivakantie. Vandaag had ik wat je noemt een echte klote chemo dag. Het viel totaal verkeerd en ik heb er de gehele dag al last van, en uitgerekent vandaag is de derde en laatste donderdag dat de dienstlijstmaker me door een misverstand heeft ingeroosterd op mijn werk. Nou kan afleiding geen kwaad en de dag gaat met misselijkheid sneller voorbij als ik werk dan dat ik niets doe, maar ik was ook duizelig vanmorgen en bepaald onvast op mijn benen. Al het is nu Goede Tijden Slechte Tijden tijd en de misselijkheid is er nog wel maar het slechte evenwicht is weg.
Ook het vooruitzicht om nog maar een dag te werken is erg prettig. Daarna ben ik er negen vrij en dat is heerlijk. En ik moet in gedachten terug naar eind vorig jaar om te bedenken hoe dat was.
De spanning hier op het werk al sinds de 24ste december maakt het er hier ook niet echt gezelliger door. Ook het feit dat ik een baas heb die niet achter me staat maar zich nu al dik drie maanden tegen me verzet brengt ook wel spanningen met zich mee. Er gaat ook energie in zitten die ik eigenlijk niet voorradig heb, en waardoor ik naar mijn gevoel ook moe blijf. Verder is de verkpoudheid van november verleden jaar ook nog steeds niet helemaal weg, en met de nagevolgen van de longontsteking uit februari samen ben ik dus bepaald nog niet in superconditie.
De vakantie zal me dus vast even goed doen.

Rose heeft er ook al ongelooflijke zin in, en we gaan natuurlijk ook haar verjaardag vieren. Leuk want ik heb een buitengewoon leuk cadeau voor haar gekocht. Daarover later meer.
Vanavond kregen mijn collega en ik nog een extra karweitje. We moesten voor vanavond laat een nachtdienst versieren. Ik had vlak voor het avondeten Selena aan de telefoon, de vrouw van een van mijn collega's en die vertelde me dat haar man vanavond niet kon komen omdat hij zo ziek was en koorts had. Nu was ik afgelopen maandagavond al verbaasd dat hij was komen werken want ook toen al zat zijn hoofd verstopt en weas hij zo verkouden dat hij nauwelijks nog kon praten. Gelukkig hebben we de collega die morgen zou komen zover dat ze nu een avond eerder kan komen en dan mogen ze morgen proberen via het flexbureau nog een collega te vinden die haar dan voor 1 nachtje kan opvolgen.
Nu is het verder vrij ontspannen op de afdeling. Het is een groep die veel met elkaar optrekt en elkaar ondersteund. Schaamte hoeven ze naar elkaar niet binnen te houden en dat maakt het ook tot een veilige omgeving. Ik moet nu wel weer gewoon verder met wat er nog ligt en ga mijn stukje van vanavond beëindigen.

######

Waardevol afscheid

Arminiuskerk Buitenkant

Vanmorgen vroeg Jesse even kort uitgelaten, en daarna snel ontbeten. Ik wilde om 09.45u bij de Arminiuskerk in Rotterdam Centrum zijn waar een bijeenkomst werd gehouden om afscheid te nemen van Cokky. Cokky een collega, maar ook vriendin die 38 jaar bij Joris oftewel GGZ Delfland gewerkt heeft.
Ik was er om 9.30u al, en zag hoe een witte cadillac Cokky bracht. Er werd een stijlvolle kist uitgehaald en naar boven gedragen door 6 zo te zien vrienden. Ik zag de mw. van Matrice de boel lijden. Matrice is een uitvaartonderneming die tegenwoordig gevestigd is in het oude therapiegebouw van GGZ Delfland gelegen aan het Sterrebos in Schiedam en zichtbaar vanaf mijn werk. Wel heel toepasselijk hoor.
Ik heb haar de laatste tijd te vaak gezien. Cokky is vandaag de laatste van een reeks dit jaar van huisgenoten, patiënten, kennissen en vrienden wiers afscheid ik bijwoon.

Cokky was ziek de laatste jaren maar was een moedige en veelzijdige vrouw en dat kon je aan deze herdenking ook merken. Haar agenda was altijd overvol en ze hield zich bezig met van alles en nog wat. Zingen, verplegen, verzorgen, lezen, leren, bemoedigen, genieten, uitwaaien, filosoferen, presenteren enz, enz.
In de bijeenkomst waarbij de kerk helemaal vol was, werden stukken gezongen door een operagroep waarvan ze deel uitmaakte, maar ook door een vrouwelijke A Capellagroep, er was een saxofoniste, een violiste, een pianist, haar pleegdochter zong een prachtig lied van Bette Middler, er waren sprekers, spreeksters, vrienden, vriendinnen, patiënten, collega's, de vrijwel completen Ondernemingsraad en veel oud leden, de voorzittter v d Raad van Bestuur, en natuurlijk haar eigen filosoof en vriend Henk. Het was een warme bijeenkomst waardoor ik meermaals niet droog hield. Ook werd er een stuk harde muziek gedraaid waarvan ik nu even de naam kwijt ben, maar waarvan Cokky enorm hield en waarbij ze lekker kon ontspannen, iedereen klapte op het ritme van de muziek mee. De koude rillingen liepen over mijn lijf. Verder werden er mantra's te gehore gebracht, ik denk Tibetaanse, waarbij Cokky altijd afwaste, en allerlei andere dingen deed. Ja een erg indrukwekkend afscheid. 

Arminiuskerk Binnenkant

Ik ben erg blij dat ik haar 11 jaar geleden heb mogen leren kennen en een tijd intensief met haar ben opgetrokken, meegereist, en heb moge genieten van haar erg aangename vrolijke persoonlijkheid. Ik zal haar niet snel vergeten.

Na afloop kreeg ik een lift van een collega die geparkeerd stond in de Blunderput, de duurste parkeergarage van het land, onder het museumpark en ben bij thuiskomst eerst Jesse nu wat langer gaan uitlaten, en zit nu even bij te komen.

22 maart 2013

Zo, toch weer eens even tijd voor een stukje. Ik zag vanmiddag oud collega F, en die zei dat ze mijn stukjes mistte.
Dus, hier ben ik weer. Gelukkig even mijn laatste dienstje voor een heel WE vrij. Ik ben er enorm aan toe. Ik heb erg veel gewerkt en ik heb het qua energie helemaal gehad. Ik ga dan ook naast het afscheid van oud collega C.K. morgen helemaal niets doen. Ik vind het nog steeds zo raar om te bedenken dat ik morgen definitief afscheid ga nemen van een leeftijdsgenoot met wie ik samen in de Ondernemings Raad kwam. Ik heb veel met haar heen en weer gereist naar Delft en vice versa en we hebben samen veel onderwijs genoten, gepraat, gedronken, ervaringen uitgewisseld en elkaar zo nu en dan wanneer het nodig was gesteund. Ze zat zo gruwelijk vol energie en levenslust en kon zich helemaal opzwepen en laten gaan in de zaken waar ze enthousisat van werd. Mede door haar ging ik met familieparticipatie op onze eigen Detox afdeling aan de slag en nam haar vaak als voorbeeld. Soms zelfs een beetje jalours op het gemak waarmee zij bijvoorbeeld een congres bij elkaar praatte en presenteerde. Fantastisch. Ze ondersteunde me ook toe ik ziek werd en mede door de medicijnen de concentratie verloor om de Ondernemings Raad nog langer te kunnen volgen. Ik heb me toen uiteindelijk niet meer verkiesbaar gesteld en zij ging ondanks verliezen, tegenslagen en moeilijke periodes, eigen ziektemomenten onvermoeibaar door. Ze gaf me soms de moet door te zeggen je laat je niet kisten hé!! en zie nu, nu is haar leven sinds afgelopen zaterdagmorgen vroeg plotsklaps over.
Het viel me zwaar deze week om gewoon door te gaan, te blijven werken, en ook voor haar partner en dochter zal het een ongelooflijk verlies zijn, evenals voor de collega's van Detox Delft, de collega's van de OR. Tja het leven heeft soms niets eerlijks.

Ik heb vanavond op verzoek van de Klacht en Bezwarencommissie mijn klacht nog eens schriftelijk ingediend, nu voorzien van een aantal gegevens die ze nog nodig hadden en van mijn handtekening.

Ik merk nu dat ook dat geval met die idiote waarschuwing me de afgelopen tijd ontzettend veel energie gekost heeft en bepaald niet in de kouwe kleren is gaan zitten. Het is wel prettig als er nu een aantal buitenstaanders als bemiddelaar onafhankelijk naar gaan kijken en hun oordeel zal ik ook aanvaarden. Het feit dat ik me niet laat slachtofferen omdat iemand mijn verhaal niet wil horen geeft al een soort van vrede.

Ik merk toch dat schrijven, van me af schrijven lang een goede gewoonte is geweest die ik misschien maar weer gewoon moet oppakken. Ik zie wel.

Wat ook ontzettend leuk was om vanmiddag even mijn gemistte oud collega te zien en uitgebreid bij te praten. Ook zij zit vol ontwikkelingen en weer midden in een ontwikkelingsproces. Was tof. Voor nu ga ik afronden. Gegroet.

BLOG van family hotrose is weer compleet te vinden

Beste Lezers,

Zoals jullie in de voorgaande stukjes hebben gezien ben ik een tijd bezig geweest om blogjes over te zetten van het oude Family Hotrose, wat eerst bij Type Pad op Web-log.nl zat en een tijd later via Sanoma op weblog.nl te vinden was. Sanoma heeft besloten er per 13 maart helemaal mee te stoppen en ik kreeg Sanoma eerst maar niet te pakken.
Uiteindelijk heb ik op https://familyhotrose.wordpress.com nu toch de complete 1509 vanaf november 2006 geschreven blogjes weer vindbaar op het WWW.
Daar kunnen jullie dus terecht voor de eerste geschiedenis van de Family Hotrose.

Groeten van Hot en Rose

CONFLICT op WERK

Sinds 24 december 2012 heb ik een conflict met mijn direct leidinggevende in het ziekenhuis.
In de avond van Kerstavond deed ik even mijn postvak open om te kijken of er al een rezctie was op een vraag die ik aan de dienstlijstmaker had gestelt. Dit bleek niet het geval. Wel zag ik een mailtje van mijn direct leidinggevende over een open vakje op de medicatie lijst die ik over het hoofd zou hebben gezien. Het ging over een open vakje waak i.e.b. zou hebben moeten staan, en het ging over een aambeien zalfje wat iemand in eigen beheer heeft. Ik dacht 't zou kunnen, maar had ernstige twijfel omdat ik daar al sinds dat ik aan de medicatie zit zelf heel secuur op ben en medicatie terstond afteken. Toen ik op 30 december in de medicatie map keek bleek dat de direct leidinggevende een fout had gemaakt. Op die betreffende vrijdagavond was er tussen 18.00 en 22.00u een nieuwe medicatie lijst gekomen en er was dus op twee verschillende lijsten afgetekend.
Ik heb hiertegen geprotesteerd, en kreeg op 4 januari toen mijn direct leidinggevende haar verlof erop had zitten zachtjes te horen dat zij verkeerd had gekeken. Een waarschuwing werd zo voorkomen.
Wat schetst mijn verbazing dat op 27 januari, een zondagavond die ik werkte met een vrouwelijke leerling collega dat ik rond overdrachtstijd 's avonds even naar boven moest om iemand die een ongelukje had gehad moest helpen bij het verschonen van haar bed. Ik kwam op de weg naar boven iemand tegen die al enkele avonden vergeten was zijn medicatie te komen halen op het bestemde tijdstip en heb hem daarop gewezen en hem doorgestuurd naar mijn collega beneden. Zij heeft hem zijn Selektine verstrekt, heeft snel overgedragen aan mijn nacht collega, en toen ik om 23.00u beneden kwam om mijn bijzonderheden over te dragen was de overdracht al voorbij en mijn avond collega al naar huis. Ook de medicatie mappen waren al door de nacht collega gecontroleerd en er waren geen lege vakjes geconstateerd. De volgende morgen om 07.00u is mijn leidinggevende komen controleren en die heeft wel een leeg vakje kunnen vinden. nl. bij de door avond collega verstrekte Selektine. De dag hierop, de 29ste januari kregen zowel de avond collega als ik van direct leidinggevende een waarschuwing voor in ons dossier. Zo'n waarschuwing komt in je personeelsdossier en meerdere waarschuwingen kunnen ontslag tot gevolg hebben.
Ik heb direct een gesprek aangevraagd met leidinggevende en gevraagd waarom een individuele verantwoording plotsklaps een gezamenlijke verantwoording blijkt te zijn terwijl mijn avond collega gewoon heeft toegegeven dat zij het pilletje heeft verstrekt en vergeten is af te tekenen. Ook de nacht collega heeft aangegeven te hebben nagekeken en het lege vakje over het hoofd te hebben gezien.
Ik voel me zeer onterecht aangesproken op iets waar ik geen enkele invloed op had en heb dat ook met verhefte stem tegen mijn leidinggevende gezegd, en gevraagd waar dat in het protocol staat, en heb de waarschuwing in boosheid verscheurd. Hierop verliet mijn leidinggevende het kantoor. De volgende dag hadden we werkoverleg en heb ik nogmaals in bijzijn van mijn collega's gevraagd waar in het protocol dat zou staan. Wederom verliet zij de vergadering. Dit was 6 februari.
Ik heb Personeel & Organisatie gevraagd wat ik nu nog kon doen en zij adviseerden een gesprek met de directrice van onze locatie. Die bleek bereid tot een gesprek en daar had ik een goed gesprek mee, maar er kwam geen reactie op mijn vraag over het protocol. Wel kreeg ik te horen dat mijn leidinggevende me als dreigend had ervaren door mijn grote voorkomen en mijn harde stem. Dat er omgekeerd ook sprake was van grote dreiging voor mijn werk veilig- en zekerheid, en dat deze waarschuwing ook een aanslag is op mijn integriteit kwam niet ter sprake. Ze snapte die overigens wel. Kortom de waarschuwing bleef staan. Wel wees ze me op de mogelijkheid om een weerwoord met mijn mening over de waarschuwing toe te voegen tot mijn personeelsdossier, en ze adviseerde me om dit samen te maken met de P&O medewerker op onze locatie. Zo gezegd zo gedaan, en sinds afgelopen donderdag, de 14e maart 2013 is dat weerwoord ook deel van mijn personeelsdossier. 
Ook heb ik een cc'tje van dit weerwoord aan mijn direct leidinggevende en de directeur gestuurd.
Het is vandaag de 17de maart en ik ben dus nog in afwachting van hun reactie  Ik heb overigens benadrukt in het briefje naar de direct leidinggevende en de directeur dat ik mijn huidige werkrelatie niet in gevaar wil brengen en heb de samenwerking zoals die verloopt zoals afgelopen maand als voorbeeld gesteld. Heb daarin ook gesteld dat je het niet verplicht over alles eens hoeft te zijn om samen te kunnen werken.
Ik heb echter wel het gevoel dat ik op eieren loop en vind dit protest doodeng, zeker in deze tijd, maar ik heb het weloverwogen en zie werkelijk niet in dat ik een waarschuwing verdiend zou hebben en die onrechtvaardigheid zet me aan tot dit protest en deze actie.
Zeker in deze tijd van groeiende werkeloosheid, en ook in mijn positie als chronisch zieke op de werkvloer slokt dit een portie energie op en voel ik me extra kwetsbaar, toch merk ik aan de slapeloze nachten dat ik er iets aan moet doen. Ik voel ook veel steun, en hoor ook bewondering van collega's over het feit dat ik het aan durf om voor mij/onszelf op te komen, maar blijf het doodeng vinden. Stel dat ze dit als reden aanpakken om me er eerder uit te mikken. Ik moet uiteindelijk nog veertien jaar en met mijn chronische ziekte zullen ze me nergens anders aannemen!