Dus, hier ben ik weer. Gelukkig even mijn laatste dienstje voor een heel WE vrij. Ik ben er enorm aan toe. Ik heb erg veel gewerkt en ik heb het qua energie helemaal gehad. Ik ga dan ook naast het afscheid van oud collega C.K. morgen helemaal niets doen. Ik vind het nog steeds zo raar om te bedenken dat ik morgen definitief afscheid ga nemen van een leeftijdsgenoot met wie ik samen in de Ondernemings Raad kwam. Ik heb veel met haar heen en weer gereist naar Delft en vice versa en we hebben samen veel onderwijs genoten, gepraat, gedronken, ervaringen uitgewisseld en elkaar zo nu en dan wanneer het nodig was gesteund. Ze zat zo gruwelijk vol energie en levenslust en kon zich helemaal opzwepen en laten gaan in de zaken waar ze enthousisat van werd. Mede door haar ging ik met familieparticipatie op onze eigen Detox afdeling aan de slag en nam haar vaak als voorbeeld. Soms zelfs een beetje jalours op het gemak waarmee zij bijvoorbeeld een congres bij elkaar praatte en presenteerde. Fantastisch. Ze ondersteunde me ook toe ik ziek werd en mede door de medicijnen de concentratie verloor om de Ondernemings Raad nog langer te kunnen volgen. Ik heb me toen uiteindelijk niet meer verkiesbaar gesteld en zij ging ondanks verliezen, tegenslagen en moeilijke periodes, eigen ziektemomenten onvermoeibaar door. Ze gaf me soms de moet door te zeggen je laat je niet kisten hé!! en zie nu, nu is haar leven sinds afgelopen zaterdagmorgen vroeg plotsklaps over.
Het viel me zwaar deze week om gewoon door te gaan, te blijven werken, en ook voor haar partner en dochter zal het een ongelooflijk verlies zijn, evenals voor de collega's van Detox Delft, de collega's van de OR. Tja het leven heeft soms niets eerlijks.
Ik heb vanavond op verzoek van de Klacht en Bezwarencommissie mijn klacht nog eens schriftelijk ingediend, nu voorzien van een aantal gegevens die ze nog nodig hadden en van mijn handtekening.
Ik merk nu dat ook dat geval met die idiote waarschuwing me de afgelopen tijd ontzettend veel energie gekost heeft en bepaald niet in de kouwe kleren is gaan zitten. Het is wel prettig als er nu een aantal buitenstaanders als bemiddelaar onafhankelijk naar gaan kijken en hun oordeel zal ik ook aanvaarden. Het feit dat ik me niet laat slachtofferen omdat iemand mijn verhaal niet wil horen geeft al een soort van vrede.
Ik merk toch dat schrijven, van me af schrijven lang een goede gewoonte is geweest die ik misschien maar weer gewoon moet oppakken. Ik zie wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten