Tussen Kunst en Kitsch in Schiedam

Hal Stedelijk Museum Schiedam

Vandaag hadden Rose en ik weer eens wat anders. Het was onze laatste vakantiedag en Tussen Kunst en Kitsch was in het Stedelijk Museum in Schiedam. En ja, deze keer waren we op tijd aan kaartjes gekomen. Twee kaartjes en een lidmaatschap van de AVRO verder kwamen we daar met ieder drie dingen uit ons huis om 10.45u binnen. We hadden 1 schilderij, 1 gekleurde ets, 1 geborduurde Chinese draak, een houten beeldje met benen hoofd, en twee stuks Japanse Blikken Auto’s, Bussen bij ons in onze opklapbare bolderwagen bij ons. Bij binnenkomst kregen we op vertoon van onze toegangsbewijzen twee nummers, nummer 103 en nummer 104, en twee folders, waarvan op een de deskundigen en de plaats waar ze zaten, een hoe het ging met de beoordeling en de controle of we ieder niet meer dan 3 artikelen bij ons hadden.

We hebben daar in de vroegere toegangsruimte onder het voorplein met veel mensen gewacht, en een kop koffie gedronken. Er waren mensen uit Bergen op Zoom, Wassenaar, en volop andere plaatsen. Het was leuk mensen kijken en kennis maken. We waren daar kennelijk met de eerste 200 mensen die binnen kwamen. De eerste 100 werden weggeroepen en twintig minuten later mochten Rose en ik naar boven. In de hal waar nu de toegangsdeur en de winkel van het Stedelijk Museum is zaten een aantal deskundigen  die eerst de schilderijen wilde zien en ons doorverwezen naar de juiste deskundigen.

Het was leuk om nu eens te zien wat er allemaal achter de schermen gebeurd bij zo’n programma wat je denkt te kennen als je er vaak naar kijkt, maar er gebeurd veel, heel veel, veel gastvrouwen, veel personeel, veel deskundigen, catering, camera’s, verlichting, enorme drukte.

We werden eerst met ons Poolse schilderij naar Frank Welkenhuysen gestuurd, die het een leuk kleurrijk doek vond maar de schilder niet kende, dus daar zijn we niet veel wijzer van geworden, en wij zijn nog steeds blij dat we het tijdens een van de brandersdagen gekocht hebben, wel blij dat we er nog het een en ander van de prijs af gepraat hebben. Daarna gingen we Bas Hesselink, naar wat bleek een gekleurde prent uit de dertiger jaren te zijn van waarschijnlijk een Belgisch tafereel. De maker kende hij ook niet. Vervolgens werden we naar Jaap Polak gestuurd, een deskundige over niet Westerse kunst. Onze Chinese draak bleek uiteindelijk van Japanse voor oorlogse makelijk. Het feit dat hij in Haarlem is ingelijst in de tijd dat Haarlem telefoonnummers had die uit vier cijfers bestonden bevestigde dit.

Ook bij onze Chinese draak hebben we zoiets van we hebben hem voor 70 gulden gekocht op de Lange Voorhout, 24 jaar geleden, en we doen ‘m nooit weer weg. Hij hangt alweer met zijn magistraal mooie lijst aan het voeteneinde van ons bed.

Wij moesten vervolgens met het beeldje uit de erfenis van Pa en Ma van Rose en de twee stukken blikken speelgoed naar een expert in Jugendstil, Art Deco, design en speelgoed. De rij voor hem die als expert niet op ons lijstje staat was lang en Nelleke van der Krogt kwam langs om te vertellen dat de expert even langs de rij zou komen om te beoordelen of de spullen de moeite waard waren om aan tafel te bespreken of niet. Tien minuten later verscheen hij, zei direct met zeer levendige ogen dat ik die met het speelgoed stond door moest naar de tafel en zei tegen Rose dat het beeld niet echt oud was, uit de veertiger of vijftiger jaren en dat er heel veel van gemaakt waren en dat het ongeveer € 50,- waard was. Nog tien minuten later kwamen we bij de tafel en bleek dat de Japanse bus(ICHIKO 4U R-K396) en brandweerwagen (K Japan)na oorlogs Japans speelgoed waren, maar dat er wel heel veel mee gespeeld was en dat de waarde hierdoor tegenviel. De brandweerwagen bleek ouder dan de bus, en beiden per stuk ook zo’n € 50,- waard.

En toen waren onze taxaties op. Rond enen reden wij de bolderkar weer uit het museum, waar bij de uitgang wel gefilmd werd. Wie weet zijn we met onze luidruchtige kar gefilmd.

Het bleek wel een ideaal vervoermiddel want waar iedereen naast met zijn spullen aan het zeulen was moest iedereen ook nog zijn winterjas meesjouwen. Wij konden ‘m echter beiden kwijt in de bolderwagen.

Het bleek overigens dat ieder uur er weer tweehonderd mensen een kaartje hadden gekocht, dus het was goed druk, en vooral ook warm. Wij waren tegen half twee weer thuis en hadden een leuk avontuur achter de rug.