Deze titel heb ik gevonden door het lezen van het stukje met dezelfde titel op Het blog van Rose vandaag. Het zegt veel over mijn gevoel van vandaag, en de laatste dagen.
Vanmorgen reed ik op mijn scoot met Jesse naast Rose en we hadden het over het geluk dat het gesprek met de cardioloog 11 dagen dichterbij is gekomen. De uitslag is nu as. donderdagmiddag. In mijn gedachten loop ik al op die uitslag vooruit. Ik denk dat er uitkomt dat er wat kalk in mijn hart zit en misschien krijg ik daar een extra medicament voor voorgeschreven. Ik ben al lang blij dat ik geen hartverlamming heb gehad. Maar naast die blijheid zit er iets gelatens in me. Iedere twee jaar worden er longfoto's gemaakt, iedere twee jaar word er naar mijn osteoporose gekeken door een zogenaamde dexascan. Dan kijken ze naar mijn botdichtheid, en mijn lengte. Rose drong vanmorgen i.v.m. mijn kortademigheid aan op extra longfunctieonderzoek, maar ik denk eigenlijk dat ik me bij de gewone onderzoeken wil houden. Overal word naar gekeken, maar waarschijnlijk moet ik het gewoon doen met wat ik momenteel heb. Dat er bij neerleggen is moeilijk te accepteren, maar ik heb gewoon weinig tot geen herstelvermogen meer en dan is dat me er bij neerleggen misschien maar het beste.
Tegelijkertijd ben ik van de zuchtende. Ik zucht soms heel diep en Roos vraagt dan regelmatig. Is er wat? Ja, wat is er? Ik weet het niet. Gisterenmorgen na het ontbijt kreeg ik via Facebook even contact met een oude vriend waar ik vroeger veel mee uitging, en ik besloot direct nadat ik Rose even naar de Wereldwinkel had begeleid even bij hem langs te gaan. Ik dacht ook, als ik het uitstel dan komt het er weer niet van, dus ik met mijn scoot doorgereden en even een kop koffie bij hem en zijn vriendin, en hun zoon gedronken. Die vriendin is ook een oud collega van me en zij heeft deze vriend op een feest bij ons thuis leren kennen. Hun leven is ook giga veranderd. En ook hij tobt met het hervinden van zichzelf na behoorlijk ziek te zijn geweest. Ook financieel zit het net als bij ons ook niet meer zo goed, want sociaal gezien zijn de omstandigheden in Nederland niet meer wat ze twintig jaar geleden waren.
In ieder geval bracht dit heerlijke weerzien me ook weer aan het denken. Hoofdvraag, Wat als ik het nu gewoon moet doen met de situatie zoals die nu is en er geen verbetering qua luchtinhoud of uithoudingsvermogen in zit? DAN MOET IK HET DAAR GEWOON MEE DOEN.
Het is een lastig dilemma. Gisteren had ik mijn broer aan de telefoon om hem te condoleren met het verlies van zijn schoonpapa. 85.jaar oud. En natuurlijk kwam ook mijn conditie even ter sprake en hij zei, heb je niet gewoon te lang onder te grote spanning gewerkt? Wederom een goede vraag. Ook hier heb ik geen antwoord op. Misschien wel. Ik kan er nu toch niks meer aan doen, en ook al is het zo dan moet ik dat maar gewoon voor waar aannemen. Deze week hadden we nog een dode in ons appartementencomplex. Hij heeft zaterdagmorgen de 5e april een kaart aan ons medebewoners geschreven die sinds afgelopen vrijdag in de hal hangt. Beste medebewoners, ik heb me vandaag, de elfde laten cremeren. Ik wens jullie nog een goed leven toe. Dag. Na het schrijven van die kaart is hij gestorven. Hij was sinds de dood van zijn vrouw een jaar of zeven geleden al ongelukkig en vond het leven toch wel erg moeilijk en lang duren. Rose en ik hebben hem dan ook alleen maar als brombeer leren kennen.
Ik denk dat het uiteindelijke gelaten gevoel maar over me heen moet laten komen en trachten er met de huidige beperkingen zo goed als het mogelijk is maar wat van gaan maken. Het is al jaren zo dat er beperkingen zijn, en ik er ben uiteindelijk goed in geworden om toch van kleine dingetjes te genieten. Gelukkig zijn Rose en ik al sinds het verlies van Erwin gaan pogen van dag tot dag te leven, en meestentijds gaat ons dat redelijk af.
Ik wil echter ook geen brombeer worden, of een niet te genieten mens. Maar dat kost soms grote moeite. Het van je af schrijven is dan een troost. Mensen die dit lezen die krijgen het dan recht voor hun raap. Het is niet anders.
Ik heb zeker de afgelopen twee weken wel gemerkt dat medeleven en steun toch ook veel voor me betekent. Strenge Rose zorgt er op moeilijke momenten voor dat ik desalniettemin ook weer buiten kom en ook Jesse speelt met de katten haar en hun rol.
Ik ga nu even slapen, gedachten maken moe. Tot ziens, horens of sprekens.
Gegroet Hot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten