Verhuizing

van

https://fanilyhotrose.blogspot.com

naar

https://elsderoos.blogspot.com

Ik kwam vanmorgen na mijn fysiobehandeling op mijn werk, doe de deur van het slot, en warempel er zit iemand te werken op onze kamer. Bleek dat op het planbord bij de receptie stond dat deze kamer vandaag te gebruiken was als flexkamer. Ik ben dus noodzakelijkerwijze maar naar de kamer ernaast gegaan en ben daar wat zaken gaan doen. Post lezen, nieuwe indeling maken in mijn postvak. Lenie mijn voorganger heeft ook met de mensen met wie zij veel contacten heeft ieder een eigen vak gegeven zodat ze de communicatie gemakkelijk in een postvak kan vinden. Verder heeft ze ook een opbergsysteem van alle gemaakte documenten, zowel word documenten als pdf’s. Ik ga dat rechtstreeks overnemen voorlopig, want het lijkt gemakkelijk te werken, en als ik eenmaal helemaal gewend ben zou ik het allemaal nog kunnen veranderen als ik wil, maar ik denk niet dat ik dat wil.

In dit geval kan ik gemakkelijk profiteren van de jaren ervaring die Lenie hier al mee heeft en het wiel is dus al voor mij uitgevonden.

Verder heeft Rose me gevraagd vanaf vandaag geen stukken meer te plaatsen in https://familyhotrose.blogspot.com maar rechtstreeks op haar blog https://elsderoos.blogspot.com . Ergens vind ik het wel zonde want family hotrose doen we nu al een dikke zeven jaar achter elkaar. Eerst op weblog.nl, ook nog een tijdje op wordpress, en ook al weer een tijd op blogspot.com maar je kunt terug tot het moment van mijn diagnose oktober 2006.

Groetjes

Hot

Toch heb ik ja gezegd. De eerste tijd doe ik het even allebei, zodat de vaste lezers van family hotrose de mogelijkheid hebben om els haar blog op te zoeken, en er blijft vanzelfsprekend een linkje daar naar het verleden.

Toch vond ik het een leuke naam en heb ik goede herinneringen aan het delen van uitjes, etc. etc.

Qua moment om het te doen komt het wel mooi uit nu ik morgen ook nog naar een ander kantoor verhuis.

Weer een ervaring achter me,

Ik kan voor mijn Curriculum Vitae weer een ervaring bijschrijven.

Ik zit ondertussen halverwege bladzijde vijf.

Een bijna onbeschrijflijke belevenis.

De inloop zat vol na het eten tussen de middag. Zowel uit de lijstenmakerij, de houtwerkplaats, de textiel, het IPB, de Horeca, en het kantoor, bijna iedereen was erbij.

Moet je nagaan, ik was er pas sinds eind januari, en het voelde als een warm bad, waar ik nu, te vroeg naar mijn zin uitgekomen ben.

Ik kreeg een toespraakje van Laura, een relaxpakketje uit de Wereldwinkel, een prachtig schrijven van Belinda, wat ik hier ook even neer zal schrijven:

       Lieve Jeroen

       Veilig, betrouwbaar, vriendelijk en nog 

veel meer kortom een  fijn persoon om mee om 

te gaan en om mee samen te werken

       Na een paar maanden bij ons een grote 

steun en toeverlaat  en fijne collega te zijn

       Kwam het bericht dat je ergens anders je 

horizon gaat verbreden.

       Want de toekomst is belangrijk en daar 

moet jij aan denken (terecht) maar we 

zullen je niet snel vergeten.

       Jij hebt een indruk achtergelaten bij een 

ieder van  ons en het was altijd weer fijn 

je binnen te zien komen en om even  fijne 

gesprekken te hebben.

       Maar we weten dat jij als het even kan 

toch wel een bakkie komt doen

       Maar desondanks zullen we je zeker 

missen, maar er is een tijd van komen 

en gaan

       En hier gaar de deur(niet helemaal) 

dicht maar ergens anders is er weer 

een deur opengegaan.

       Jeroen vergeten doen we je niet. 

Bij mij wel wat verdriet, maar voor jou 

misschien wel een mooie toekomst 

in het verschiet

       Bedankt Jeroen voor alles wat je voor 

ons hebt gedaan.

       Belinda

Ik kreeg ook nog een gefiguurzaagd houten boekje met daarin van bijna alle aanwezigen een boodschap en/of een groet. Op de kaft was het MAC uitgezaagd. Heel leuk.

Vervolgens veel knuffels, handen en de nodige tranen. Ik heb alle aanwezigen ook bedankt en gezegd dat ik regelmatig zal komen eten of een bakkie doen. Ik leverde vervolgens mijn sleutel in en ben bepakt en gezakt , met een gevoelige keel van het vele slikken naar huis gegaan. Raar.

Vol goede herinneringen.

Thuisgekomen Rose op de hoogte gebracht en samen even gaan stemmen.

Dat gaf ondanks het feit dat ik niet echt een heldere keus had toch een goed gevoel.

Nu stap ik zo op de scoot om naar de mondhygiëniste te gaan in Rotterdam. Op dat ding is het nu redelijk lekker met deze hitte.

Groetjes, en morgen weer een nieuwe dag op mijn nieuwe werk.

Ik zit nog erg vol met emoties.  Hot

Vertrek en aanvang

Mijn vertrek van het MAC komt steeds dichterbij. Het is vandaag mijn een na laatste dag hier. En aanstaande donderdag is het echt de laatste werkdag. De rest van de dagen ga ik vullen op mijn oude werkplek, samen met degene die ik op ga volgen. 

Nu heb ik al wel gezien dat die dame die zich deze functie zelfstandig heeft ingevuld en aangeleerd, zeer gestructureerd werkt. Zo heeft ze gelukkig ook alle adressen, maar ook de formulieren en hun invulinstructies zowel in als naast de computer staan. En zeker met nog 8 a 10 dagen samenwerking en kennismaking met de bewindvoerders, de tussenpersonen, de schuldhulpverleners en nog veel meer mensen met wie ik in de toekomst ga samenwerken, zal het uiteindelijk wel gaan. Ik laat het maar gewoon op me afkomen, en leer wel wanneer het nodig is.

Vandaag is het wel vreemd hier, er kwamen de nodige mensen voor me op bezoek. En ik loop van het ene contact naar het andere. De relaxtheid van het werk hier zal ik wel missen en ik zal moeten aanleren om bijtijds pauze te nemen.

Zo heb ik mijn brood tussen de middag gezellig opgegeten en ging om 13.00 richting huis. Doodmoe. Buiten kwam ik een oude vriendin tegen, die overigens ook collega is geweest en we hebben nog een half uurtje bij staan praten. Ook haar leven is heel wat fases verder. Een hartstikke leuk kind, maar daarnaast ook een vriend met een ziekte en een gebruiksaanwijzing. Het was fijn haar even te zien, maar ook bij hen is het een kwestie van het hoofd met moeite boven houden en de moed erin houden is dan vaak lastig.

Ik ga nu weer even mijn bed opzoeken, want ik ben ondanks niet zoveel gedaan te hebben doodmoe.

Gegroet

Hot

Emoties spetteren

Wat een dag weer. Het de boodschap op mijn huidige werk brengen gaat door. Ik probeer zoveel mogelijk mensen individueel in te lichten over mijn komend vertrek. Ik heb ook besloten om woensdagmorgen naar de Kerngroep vergadering te komen om zelf mijn vertrek ook daar met de leidinggevende van Doel te kunnen aankondigen.

Bij het aankondigen van mijn vertrek staan bij sommigen en mijzelf de tranen nader dan het lachen. In veel gevallen, bijvoorbeeld vanmorgen bij mijn baas bleek dat ze stiekem toch nog wel minstens een jaar op me rekenden, en komt mijn vertrek volkomen uit heldere hemel. In veel gevallen ervaren de mensen hier mijn aanwezigheid als een extra veiligheid en als een soort van vader figuur die de nodige structuur met zich mee brengt. Het is goed voor mijn eigenwaarde en streelt mijn gevoel, maar maakt het niet gemakkelijker.

Zo had ik vijf minuten geleden Lenie aan de lijn, de vrouw die ik uiteindelijk ga vervangen. Ik weet nu bijvoorbeeld dat haar laatste werkdag de 20^ste van de zesde is en dat de tijd tot dan de tijd is waar we het inwerken en leren zullen moeten doen. Kortom mijn tijd hier kon mogelijk morgen, woensdag al wel eens de laatste tijd hier kunnen zijn. GGrrrr, dat is snel. Hoe moet ik dat nu handelen?

De mensen hier zijn over het algemeen blij voor me, en vinden het fijn dat ik het ze zelf vertel, maar zeggen stuk voor stuk hoe ze me gaan missen en ook wat ze zo gaan missen en dat is tof maar ook hard. Stiekem zou ik willen wat meer tijd te hebben.

Wat kan je je toch ontzettend snel gaan hechten aan een familiaire, warme omgeving, waar je zo welkom bent, en dat ook zo voelt. Wat dat betreft zal het ook wel een gigantische verandering inhouden. Heel veel werk alleen op een kamertje, met alleen de verantwoording, maar ook zonder directe collega’s. Gelukkig echter wel in kliniek I waar ook sinds vandaag mijn oud collega’s van de verslavingsafdeling naartoe verhuizen. Kortom ik kom er wel veel bekende gezichten tegen. Nu zit Lenie nog in het behandelgebouw, maar ze krijgt nog gedurende haar periode bij het ziekenhuis te maken met de verhuizing waar ze zolang om heeft gevraagd. Ik krijg dus te maken met een werkplek op een prettigere, en vertrouwde plek.

Ik merk aan alles, en hoofdzakelijk ook aan mijn spieren dat ik uit mijn normale doen ben. De spierspanning die normaal al heftig is, staat nu nog meer op topstand, en de pijn hierbij is groot, daar zijn de pijnstilling en de tramadol niet tegen opgewassen. Er is een vreemd gevoel in mijn maag, verdriet en nieuwsgierigheid vechten binnen in me met elkaar. Emoties spelen een grote rol, en ik voel me erg moe.

Ik kom naast het gesprekken voeren gisteren en vandaag tot weinig. Gelukkig heb ik mijn werkzaamheden, het invoeren van de patiënten die nog niet in Horizon zaten, inmiddels vrijwel achter de rug, want van veel werk zal het hoogstwaarschijnlijk niet meer komen. Ik heb al geluk als ik zo nu en dan nog een paar uurtjes op het activiteitencentrum zal kunnen zijn en dan zal het hoofdzakelijk uit gesprekken en contacten bestaan.

Nu is het belangrijk dat ik zo cool als mogelijk blijf, me hier niet door moet laten meeslepen of van het pad moet laten voeren. Goed slapen, en de ene dag rustig na de andere nemen.

Ik ben net thuis, heb Rose even bijgepraat en ga eerst ten minste anderhalf uur slapen.

Gegroet

Hot

Afscheid doet pijn

Vandaag ondanks de afwezigheid van mijn direct leidinggevende toch maar verteld over mijn snel komend vertrek. Sommigen reageerden wat emotioneel, en ondanks dat ik het niet tentoonspreidde was ik dat ook wel. Ik merk dat als je ergens met veel plezier welkom bent geheten en er op warme wijze hebt kunnen werken het lastig is om te vertellen dat je gaat verdwijnen. Ze gunnen het me allemaal en snappen dat als ik de redenatie ten opzichte van mijn toekomst en de veiligheid die deze keuze met zich meebrengt vertel dat ik eigenlijk geen keuze heb. Toch weet ik nu wat ik heb en nog niet wat ik krijg. Niet dat ik spijt heb, maar de onzekerheid of ik het wel kan speelt ook weer op.

Ik heb gelukkig ook enkele mensen kunnen geruststellen, maar  ja als het zo klikt met mensen dan doet een afscheid ook pijn.

Wanneer het zover is is nog niet duidelijk, zo gauw als ik het weet schrijf ik het. Wel weet ik dat ik as. Donderdag een arbeidsmogelijkheden onderzoek heb.

Tot zover

Gegroet

Hot

Alweer een nieuwe uitdaging voor de boeg.

Afgelopen vrijdagmorgen had ik mijn tweewekelijkse evaluatie met mijn baas. Dat is heel gewoon geworden want dat hebben we sinds het begin van mijn ziektewet periode eind september vorig jaar. We bepraten dan hoe het gaat, wat goed gaat, wat slecht, of er uitbreiding van uren mogelijk is, hoe het bevalt op de plek waar ik ben, zoals eerst op het Secretariaat en nu op het dagactiviteiten centrum. Soms is er nog iemand bij bijvoorbeeld mijn direct leidinggevende aldaar of zoals op vrijdagmorgen iemand van Personeelszaken die vanaf nu mijn contactpersoon is omdat mijn oude contactpersoon ander werk is gaan doen. Ik heb haar eerst op verzoek verteld waarom ik in de ziektewet zit, en in welke fase, hoe het zit met de rapportage, de verslaglegging, de onderzoeken, welke keuzes er gemaakt zijn en in welke fase van mijn re-integratie ik me bevind. Vervolgens begon mijn leidinggevende over het feit dat het werk bij het activiteitencentrum natuurlijk maar tijdelijk was. Ik wist dat ergens van binnen wel maar dat was niet eerder hard op gezegd en inderdaad ergens wist ik het wel. Ik ben ook vrijwel aan het einde van het werk wat ik op me genomen heb, het in de computer stoppen van iedereen die op het activiteitencentrum komt, zodat voor de verzekeringsmaatschappijen aan de eisen voldaan is en er voor iedereen geld binnenkomt. Ik heb zelfs al dagen bewust wat anders gedaan als dat uit kwam omdat ik anders mogelijk werk te kort zou komen. Nu vertelde mijn leidinggevende dat er iemand weg gaat die de afgelopen jaren verantwoordelijk was voor het aanvragen van CIZ verklaringen en de contacten tussen diverse plaatsingsinstituten. De medewerker Patiënten Logistiek. En of ik interesse had voor die open gekomen positie die precies is voor het aantal uren wat ik nu werk, nl. 18 tot twintig uur per week.

Ik heb zonder twijfel ja gezegd, zelfs zonder overleg met Rose, omdat het werken in deze functie veiligheid met zich mee brengt, en helaas het werk op het activiteiten centrum niet, en ik natuurlijk officieel nog 13 jaren door moet tot mijn pensioen. Dit werk is heel belangrijk voor de financiering van de patiënt en dus ook voor het ziekenhuis, waar inmiddels alles om geld draait.

Nu ondertussen zondag is mijn onzekerheid naast het eerste enthousiasme ook tevoorschijn gekomen, plus het idee, dat het werk met de fijne collega’s en cliënten op het activiteiten centrum op zijn eindje komt/is, en ik daar afscheid moet nemen.

Verder is de vraag opgekomen of ik dit werk wel aan kan? Eigenlijk denk ik van wel, er komt eerst nog een inwerk en naast werk periode en ik ken al veel van de mensen met wie ik zal gaan werken. Het aantrekkelijke is ook dat het op of bij mijn oude werkplek is en dat het dus ook vlak bij is en dat het een zelfstandige functie is. Wanneer heb ik deze bijbehorende onzekerheid niet gehad is eerder de vraag.

Kortom er ligt alweer een nieuwe fase van mijn / ons leven voor de deur. Ik ben heel benieuwd, en ook dit zal voors en tegens hebben.

Ik hou jullie allen op de hoogte.

Groetjes

Sorry, eerder al gebubliceerd bij Rose op elsderoos.blogspot.com

Hot

De woensdag en hoe die verliep




De woensdag en hoe die verliep.

‘s Morgens hebben Rose en ik aan tafel ontbeten. Op dagen dat ik vrij ben is dit een goede gewoonte. Ik ben vanwege het minder bewegen naar twee goed belegde boterhammen gegaan. Tegelijkertijd maken we alle lekkernijen in huis langzaam op en ook neem ik zo nu en dan een pak koekjes of iets dergelijks mee naar mijn werk. Het is nu bijna op en we kopen niks nieuws meer. Dat is maar goed ook want anders blijf ik maar groeien, en Rose idem dito, al beweegt die veel meer.

Ik ben lekker wezen fysiozwemmen. Dat was drie weken geleden. Eenmaal had ik een afspraak met de bedrijfsarts, en eenmaal was de fysiotherapeut op vakantie. Nu was ik lekker aan het zwemmen en bijpraten met de zwemmaten en hoorde dat het zwembad twee weken dicht gaat wegens onderhoud. Grrrr. Weer pas over drie weken pas de volgende keer. Het is niet anders.

Bij thuiskomst kwam de spierpijn al langzaam op en toen ik om 15.00u mijn bed uitkwam was die al aardig heftig. Na een kop koffie ben ik richting het Vlietland ziekenhuis gegaan voor mijn driemaandelijkse afspraak bij dr. Gerards. De bloeduitslagen waren gunstig en volgens hem kunnen we verder gaan met de afbouw van de Cyclosporine. Drie maanden geleden ben ik van 300mg, naar 200 gegaan, en sinds vandaag zit ik op de 100mg. Mijn CK blijft heerlijk laag en dabetekent dat mijn spierontsteking stabiel laag is. De pijn in mijn schouders en de benauwdheid komt door de hoge spierspanning. Hij denkt dat ik te lang, teveel op mijn tenen gelopen heb en dat omdat mijn herstelfunctie bijna uitgeschakeld is het heel lang duurt om me weer beter te gaan voelen en dat het misschien wel zo blijft. Hij komt tot die conclusie omdat mijn hart goed blijkt en ook mijn longen. Mijn schildklier is gecheckt en heeft keurige waarden, dus die werkt ook niet te snel of te langzaam.

Waar ik dus al bang voor was blijkt ook zo te zijn. Gewoon mee leren leven. Op mijn vraag over de diëtist, zei hij, dat ik niet of nauwelijks ben aangekomen en dat ik vooral zoveel mogelijk moet blijven bewegen. Een diëtist is niet handig want dan moet ook de medicatie wee aangepast worden. Kortom mijn voorgedachten bleken gewoon te kloppen. Geen of weinig verwachtingen van dit gesprek kwam helemaal uit, zoals gewoonlijk. Over drie maanden terugkomen.

Zo kwam ik ook thuis. Al had ik wel een nieuwtje voor Rose. Tijdens het wachten op de dr. Had ik even mijn Googlepost doorgenomen en zag dat een redacteur van transportmobiel http://www.transmobiel.nl/  vroeg of hij mijn stuk over König van vijf dagen geleden mocht gebruiken. Ik heb het eerst even nagekeken en vooral ook of ik diegenen van wie de foto’s zijn genoemd heb en dergelijke, en heb vervolgens ja gezegd. Ik vind het een hele eer om gevraagd te worden hiervoor. En het is natuurlijk tegelijkertijd een mooie reclame voor meer kijkers en lezers van https://myntransportblog.com .

Ik ben zeer benieuwd hoe dat er uit gaat zien.

Meer nieuws heb ik niet, behalve dan dat mijn Chemodag vandaag redelijk verloopt. We maken er maar weer gewoon iets van. Groetjes.

Hot.

Family Hotrose dagboekblog

Weer eens even wat schrijven voor de family hotrose. Momenteel gaan blogjes schrijven over bussen en dergelijke me gemakkelijker af dan stukjes voor mijn dagboekblog.

Vaak denk ik in herhaling te vervallen. Bij teruglezing valt dat wel mee, al is het een tijd lang wel zo geweest.

Terugkijkende naar het afgelopen weekend had ik zaterdag een hele goede dag. Betrekkelijk weinig pijn en ’s avonds zelfs het voorstel om zondagmorgen zonder scootmobiel naar het Sterrebos te gaan met Rose en Jesse, net zoals een week eerder toen ik goed in staat bleek met Dick en Marieke bij Oostvoorne een behoorlijk lange wandeling te maken. Nou daar kwam niks van terecht. Zondagmorgen werd ik met heel veel pijn wakker en was nauwelijks in staat het huis te verlaten. Het kostte me al grote moeite om überhaupt mee te gaan met Rose en Jesse. Achteraf was het wel goed, want anders zou ik het gehele weekend bijna binnen gezeten hebben. Nu bleek het toch echt een uitje. Ik heb ook nog even op volle snelheid een fikse ronde met Jesse gedaan. Die loopt dan in volle galop achter of voor me en bepaald de weg. Ze kijkt dan regelmatig om en vind het te gek dat ik volg. Ze heeft dan dikke pret en ik kreeg er ook wel plezier in.

Degene die me deze scootmobiel verkocht heeft, heeft zijn werk eigenlijk niet goed gedaan. Ik zou eigenlijk net een iets grotere en zwaardere moeten hebben. Ten eerste gaat die iets sneller, heeft betere vering en kan iets meer tillen, waardoor ik Rose zo nu en dan een lift zou kunnen bieden waardoor de actieradius voor ons beide wat groter zou worden. Ik heb mezelf voorgenomen om eens te kijken of ik ‘m eventueel nu deze nog zo nieuw is nog zou kunnen inruilen. Maar ik ben bang dat dit een kostbaar verhaal zou worden. Ik  wil in ieder geval kijken hoeveel en wanneer ik geld van de belasting terugkrijg i.v.m. de aanschaf van deze.

Het uitje zondagmorgen deed me toch wel goed en daardoor heb ik toch nog een redelijke zondag gehad. Ook maandag ging het wat moeizaam. Ik heb me wel heerlijk laten knaaien door Bert, mijn Fysiotherapeut, en dat was een goed begin van de dag. Daarna heb ik een van mijn mooiste blogs gemaakt. Over kromhout, een echt Nederlands motoren, bus en vrachtwagen bedrijf, wat helaas ook al een halve eeuw geleden gestopt is. Al heeft het qua motoren nog wel een vervolg gehad bij Wärtsilä zowel in Polen als in Nederland.

Verder was ik vanmorgen, dinsdagmorgen erg blij om van collega Emile te horen dat de patiënt die hem afgelopen vrijdag confronteerde met haar verdriet, en dat omzette in de hang naar suïcidaliteit. Ik was blij dat zowel de manier hoe hij daarmee was omgegaan, als de omgang die zijn cliënte ermee verder gegaan is goed gegaan zijn. Ik had het niet helemaal kunnen loslaten afgelopen WE.

Toch, al met al blijft mijn leven een doorgaande knokpartij. Nu ben en blijf ik een overlever,  maar het is niet gemakkelijk. Rose confronteert me er ook regelmatig mee dat hetgeen ik nu vaak doe om de dag door te komen ook wat obsessief lijkt, maar ik heb er nog steeds veel plezier mee, en kan ook steeds beter pauzeren. Ik merk wel dat mijn bewegen minder aan het worden is. Ik heb minder uithoudingsvermogen en ook minder adem. Gelukkig heb ik as. Woensdag een afspraak met mijn behandelaar, maar daar verwacht ik eigenlijk ook niets meer van.

Er zit dus weinig anders op dan me er bij neerleggen dat ik minder kan. Ik ben blij dat ik een heleboel nog wel kan, maar worstel met het feit dat ik beweeg als een oude man, en daardoor Rose ook regelmatig beperk in haar mogelijkheden. Zowel met bij het naar buiten gaan, maar ook qua vakanties en dergelijke. Ze maakt als het goed is ook een afspraak met Bert vandaag, want ze kamt ook met spanningen in haar lijf. Is wel naar een nieuwe Fysiotherapeut geweest en in eerste instantie leek die ook goed te helpen, maar hij blijft iedere bijeenkomst het zelfde doen en ook hetzelfde verhaal vertellen, en dus heeft Rose hem dat vertelt. Ze poogt nu weer bij ons vertrouwde adres een afspraak te maken. Ik hoop dat het lukt.

Ik kan in ieder geval morgen gewoon gaan zwemmen en heb ’s middags pas de afspraak bij mijn reumatoloog in het Vlietlandziekenhuis. Ben benieuwd of daar nog iets uit te melden valt. Zo ja dan schrijf ik daarin in mijn volgende blog.

Voor nu gegroet.

Hot