Alweer een nieuwe uitdaging voor de boeg.

Afgelopen vrijdagmorgen had ik mijn tweewekelijkse evaluatie met mijn baas. Dat is heel gewoon geworden want dat hebben we sinds het begin van mijn ziektewet periode eind september vorig jaar. We bepraten dan hoe het gaat, wat goed gaat, wat slecht, of er uitbreiding van uren mogelijk is, hoe het bevalt op de plek waar ik ben, zoals eerst op het Secretariaat en nu op het dagactiviteiten centrum. Soms is er nog iemand bij bijvoorbeeld mijn direct leidinggevende aldaar of zoals op vrijdagmorgen iemand van Personeelszaken die vanaf nu mijn contactpersoon is omdat mijn oude contactpersoon ander werk is gaan doen. Ik heb haar eerst op verzoek verteld waarom ik in de ziektewet zit, en in welke fase, hoe het zit met de rapportage, de verslaglegging, de onderzoeken, welke keuzes er gemaakt zijn en in welke fase van mijn re-integratie ik me bevind. Vervolgens begon mijn leidinggevende over het feit dat het werk bij het activiteitencentrum natuurlijk maar tijdelijk was. Ik wist dat ergens van binnen wel maar dat was niet eerder hard op gezegd en inderdaad ergens wist ik het wel. Ik ben ook vrijwel aan het einde van het werk wat ik op me genomen heb, het in de computer stoppen van iedereen die op het activiteitencentrum komt, zodat voor de verzekeringsmaatschappijen aan de eisen voldaan is en er voor iedereen geld binnenkomt. Ik heb zelfs al dagen bewust wat anders gedaan als dat uit kwam omdat ik anders mogelijk werk te kort zou komen. Nu vertelde mijn leidinggevende dat er iemand weg gaat die de afgelopen jaren verantwoordelijk was voor het aanvragen van CIZ verklaringen en de contacten tussen diverse plaatsingsinstituten. De medewerker Patiënten Logistiek. En of ik interesse had voor die open gekomen positie die precies is voor het aantal uren wat ik nu werk, nl. 18 tot twintig uur per week.

Ik heb zonder twijfel ja gezegd, zelfs zonder overleg met Rose, omdat het werken in deze functie veiligheid met zich mee brengt, en helaas het werk op het activiteiten centrum niet, en ik natuurlijk officieel nog 13 jaren door moet tot mijn pensioen. Dit werk is heel belangrijk voor de financiering van de patiënt en dus ook voor het ziekenhuis, waar inmiddels alles om geld draait.

Nu ondertussen zondag is mijn onzekerheid naast het eerste enthousiasme ook tevoorschijn gekomen, plus het idee, dat het werk met de fijne collega’s en cliënten op het activiteiten centrum op zijn eindje komt/is, en ik daar afscheid moet nemen.

Verder is de vraag opgekomen of ik dit werk wel aan kan? Eigenlijk denk ik van wel, er komt eerst nog een inwerk en naast werk periode en ik ken al veel van de mensen met wie ik zal gaan werken. Het aantrekkelijke is ook dat het op of bij mijn oude werkplek is en dat het dus ook vlak bij is en dat het een zelfstandige functie is. Wanneer heb ik deze bijbehorende onzekerheid niet gehad is eerder de vraag.

Kortom er ligt alweer een nieuwe fase van mijn / ons leven voor de deur. Ik ben heel benieuwd, en ook dit zal voors en tegens hebben.

Ik hou jullie allen op de hoogte.

Groetjes

Sorry, eerder al gebubliceerd bij Rose op elsderoos.blogspot.com

Hot