Terugkijkende

Zoals gebruikelijk aan het einde van het jaar kijk je terug en ook een beetje vooruit.
Tijdens de ronde Sterrebos met Jesse raakten Rose en ik aan de praat over die gedachten.
Ik vertelde haar over het gesprek met Goran gisteren waarin hij vroeg heb je nog goede voornemens voor komend jaar?
Ik zei dat ik het voornemen heb om dag voor dag te kijken en te nemen.
Waarom?
Omdat als ik veel verder kijk ik groen en geel word van de zorgen.
Het is niet anders, anders word ik giga depressief.

Zo ook vanmorgen. Rose vroeg gisterenavond al of ik zin zou hebben om even naar Hoek van Holland te gaan met Jesse. Eigenlijk had ik helemaal geen zin of moed maar zei dit nog niet. Ik zei, laat ons even wachten om te kijken hoe ik me morgenochtend voel.
Vanmorgen hoorde en zag ik aan Rose dat ze na een dag in Utrecht en een dag in de Wereldwinkel flink last had van spierpijn en last van haar voeten dus was ik blij dat ze zelf niet naar HvH wilde. 
Wat me zorgen baart is dat ik na een kleine activiteit zo moe ben dat ik nergens meer zin of energie voor heb.
Ik zie mezelf groter en dikker dan ik ooit wilde en beweeg wel, maar niet voldoende.
Ik zie en hoor mezelf kortademig zijn terwijl ik inmiddels al 18 jaar gestopt ben met roken en altijd hyperactief was.
We hebben een museumjaarkaart, maar komen er bijna nooit.
We hebben een voordeelurenkaart voor de trein, maar halen 'm er meestal niet uit, de laatste jaren.
Er komt na een jaar ziekteverzuim een korting van 30% loonsverlaging aan, en zo nog veel meer, dus naar voren kijken maakt me nog grijzer dan ik al ben.
Het plezier wat ik altijd op mijn werk ervoer is weg, nu kan ik me helemaal niet meer verheugen op dat administratieve werk wat er voor me gevonden is. Het is puur een slaapverwekkend tijdverdrijf.
Beter dus om niet te ver naar voren te kijken en het bij de dag te houden.

Kortom daar zitten we dan in onze mooie luxueuze woning als een stel oude en krakkemikkige lieden die ons inkomen zienderogen achteruit zien gaan en steeds nuttelozer worden. Niet bepaald het vooruitzicht wat ik in petto had een tijd terug. Het enige wat we kunnen doen is accepteren. Maar doe ik dat met de pretoogjes die ik tot korte tijd geleden had, neen.

Nu is er gelukkig niemand die je daartoe verplicht maar samen depressief zijn is helemaal een en al ellende, dus dan maar zien te genieten van de kleine dingetjes die op onze weg komen.

Hot

Vrijdagmiddag op het werk.

Verandering van werk

Hier zit ik achter mijn bureau. Ik heb mijn ROM Vragenlijsten ingevoerd, en het werk is voor vandaag afgerond. Ik mag zo meteen weekend gaan vieren. Ik heb geregeld dat een van mijn collega’s mijn kerstpakket thuis brengt. Top, want het schijnt hartstikke zwaar te zijn. Vorig jaar sjouwde ik me al een breuk, en dat gaat nu echt niet meer.

Over het werk kan ik niet veel positiefs zeggen. Het is saai. Het zijn vragenlijsten met 5 keuzemogelijkheden. Het invullen is ook al niet opwindend want de vragen die gesteld worden bij aanvang van de opname en de dag voor ontslag zijn 53 onnozele vragen waar weinig interessant materiaal uit te halen is. Het invoeren is al net zo oninteressant, je moet alleen opletten dat je het goede vakje aankruist en dat word naar gelang van het aantal lijsten wat je moet doen steeds moeizamer, want zowel de vakjes als de kruisjes hebben de neiging te gaan zweven, en na verloop van tijd zit je te tollen van de slaap. Het heeft iets meditatiefs.

Voor de afwisseling hou ik ook registratie verrichtingen bij. Bezoekjes van buitenpatiënten op de afdeling, hulptelefoontjes, mensen die hun medicatie komen afhalen en dergelijke.

Ik heb gisteren ook een gesprek gehad met mijn leidinggevende en iemand van personeelszaken over het traject waar ik nu aan begonnen ben. Er zijn drie fases. Fase nul, je bent ziek en je wilt terug integreren naar je oude functie, oude uur contract en dergelijke. Fase nul heb ik nu achter me gelaten. Ik ga nl. niet meer terug naar mijn oude functie. We zijn nu binnen ggz op zoek naar een andere functie waar ik goed geschikt voor ben en waarbij ik minder uren kan gaan draaien, want 36 uur is niet langer haalbaar. Het werk op de afdeling valt hierbij af want daar hebben ze alleen maar wat aan als ik acht uur achter elkaar zelfstandig kan draaien. Nu is de bedrijfsarts bezig met een probleemanalyse. Dan komt er een arbeidsdeskundige bij die een zogenaamde WIAscopie gaat maken. Waar ben ik toe is staat en waar ben ik niet toe in staat? Dat doet iemand die daarin gespecialiseerd is. Dat advies is bindend. Daarmee heb ik dus de regie uit handen gegeven. Best eng, want dit advies kan ook enorme financiële gevolgen hebben. Zover heb ik het dus nu dik vier jaar geleden niet laten komen.

In dat gesprek gisteren kwam nog veel meer voorbij. Ik werk nu natuurlijk op het secretariaat en dat is geen gelijkwaardig werk t.o.v. mijn oude werk op de afdeling. Ik doe dat nu voor 50%, en personeelszaken maakte een sommetje en kwam uit op de helft van de helft en dus op dit moment een inzetbaarheid van 25%. Hartstikke interessant maar niet volgbaar. Ik vertelde nog dat dit onmogelijk na te vertellen was omdat ik zelf nu de draad al kwijt was. De verbeterde site van het UWV helpt hier ook niet bij want dit zijn zulke individuele kwesties dat die ook niet uitgelegd worden daar.

Wat wel duidelijk werd is dat de financiële situatie na het eerst ziekte jaar een tijd behoorlijk nijpend zal worden. Ik ga dan terug naar 70% van mijn huidige loon voor het deel dat ik niet werk t.o.v. mijn huidige contract. En na twee jaar is het helemaal onduidelijk. Wel is het dan zo dat als alles mee zit Rose dan haar halve AOW heeft en daarmee het een en ander aanvult wat van mijn kant weg valt. Er is dus nog veel onzeker.

Idem dito bleek dat bij het ROG dat ik eigenlijk mijn scootermobiel had moeten aanvragen bij het UWV of mijn werkgever, omdat ik dat ding nodig heb om op mijn werk te komen. In de meest situatie komt met dan uit dat taxivervoer de beste optie is, ook al is dat vaak veel duurder, maar dat  alleen op de lange termijn.

Soms blijkt je eigen logica niet de beste logica. Zo heeft Rose een conflict bij de apotheek waardoor ze steeds een dag of tien medicatie tekort komt. Wij krijgen beide voor 90 dagen medicatie mee. Nu heeft Rose druppeltjes die ze twee maal dagelijks gebruikt. Ze krijgt voor 90 dagen 6 dozen van 28  stuks mee is 168 stuks, terwijl drie maanden tenminste 180 is, eerder meer dan minder. Ze heeft dan tenminste 6 dagen geen druppels. Deze uitleg komt niet aan bij de apotheek. Je word daar zo moe van hé!

Maar we pogen ons hier niet meer druk over te maken. We melden ons er wel weer na twee maanden en drie weken.

Ik vind het stukje aardig lang geworden en ga er mee stoppen. Tijd voor het Weekend. Iedereen de groeten en tot een volgend stuk. Hot.

Een hoofd vol dubbele gevoelens en muizenissen.

NIEUWE STRUCTUUR

Het is zaterdagmorgen. Ik heb Rose naar de Wereldwinkel gebracht met Jesse, ben boodschappen gaan doen, ben op de terugweg bij Rose en haar collega Goran langs geweest en heb daar even lekker koffie gedronken. Het gebruikelijke ritueel.
Ik was voor het eerst weer buiten want ik ben aan het bijkomen van een heftige griep. Ondanks de griepprik die ik standaard neem sinds mijn weerstand zo is aangetast.
Je zou denken dat het langzamerhand wat rustiger word in mijn hoofd nu ik ander en minder werk heb, maar het tegendeel is het geval.
De structuur die Rose en ik hadden de afgelopen jaren sinds werkhervatting was een hele vaste. Vroeg opstaan, rondje hond, douchen ontbijt, boodschappen, fysio, zwemmen, en vrij veel samen tot 12.00u, dan naar bed tot 13.30, en werken tot 23.00u. Slapen.
Nu nog vroeger eruit. Fysio moet voor werk, werken, maar niet het werk wat ik al die jaren met zoveel plezier deed, maar administratief werk. Geen gesprekken, geen contacten, alleen concentreren op juiste cijfers en gegevens invoeren op juiste plaats in juiste systeem. Nu kom ik rond 14.00u thuis, ben doodmoe en ga slapen.
Waar ik absoluut wel aan wennen kan is de weekenden en de avonden vrij. Meestentijds hartstikke gezellig met Rose, wat computeren, wat tv, wat meer muziek, heerlijk.
Toch heb ik thuis maar minimaal energie, en wil veel, maar dat kan door dichtvallende ogen, pijn, en weet ik veel, toch niet. Gevoel oude man te zijn. Is er een kwaaltje opgelost, nu krijg ik weer een MRI van mijn knie. Meer dan een half uur lopen met Jesse is onmogelijk, al is ze zielsgelukkig met de scootermobiel waarnaast ze heerlijk rennen kan, en waar ik gelukkig na wat heftige avonturen ook weer op durf.
Na het advies van mijn behandelaar en mijn huisarts bleek het ROG plus wat de WMO uitvoert voor de gemeente een scootermobiel als pure luxe te zien. Toch ben ik na in het begin heel aarzelend en terughoudend te zijn geweest erg blij dat ik zo'n duur ding heb aangeschaft. Anders is buitenkomen helemaal een crime. Toch is het ook niet goed voor mijn zelfbeeld.
Verder mis ik mijn werk. Ik mis het contact met patiënten, en ik mis het doen waar ik zo goed in was. Het is een feit dat nu ik geen acht uur meer aankan ze op de afdeling natuurlijk niks meer aan me hebben, maar dat ik ook op de poli niet kan worden ingezet om die een stuk bereikbaarder te maken en waar ik bijvoorbeeld vragenlijsten en gesprekken met patiënten zou kunnen voeren gedurende vier dagdelen per week vind ik onbegrijpelijk en oh zo jammer.
Moet ik nu de komende 13-14 jaar achterstallige registraties gaan invoeren? 
Allemaal dingen waar mijn hoofd mee vol zit.
Natuurlijk kunnen Rose en ik wel wennen aan een nieuwe structuur in ons leven maar het zou mooi zijn als het ook nog het gevoel van zinnig en of prettig werk zou zijn. Dan kom ik ook mogelijk iets tevredener thuis.
Ik kan me nu thuis nog maar moeilijk ontspannen.

Ik ben benieuwd hoe dit verder zal gaan.

Ik hou jullie op de hoogte.

NIEMAND geeft echt antwoord.

Letterlijk duizenden malen floepen de reclames van de zorgverzekeringen op.
Allemaal beloven ze de goedkoopste te zijn.
Ze hebben nu al meer dan een half miljard uitgegeven aan deze reclames.
Vervolgens wil ik iets van de verzekeringen weten alvorens een keus te kunnen maken.
Hoor ik vanmorgen op de radio dat de antwoorden die ze geven in 92% niet kloppen.
Ik stel ze een vraag:
Krijg ik komend jaar driemaal per week fysio vergoed?
Niemand maar dan ook niemand geeft het antwoord.
De een verschuilt zich achter de wetgever, de ander zegt, de zorg is zo duur, maar niemand geeft het antwoord terwijl ik het driemaal per week nodig heb.

Volgende vraag:
Word de mondhygiëniste nog betaald?
Hier zijn er een aantal die bevestigend antwoorden, toevallig de duurste, waaronder degene die we nu hebben, maar de meesten weten geen antwoord.

Hoe moet je zo een keuze maken?
Zo kan ik geen keus maken.

Waar is de helderheid gebleven?
Waar is de solidariteit gebleven?
Waar zijn de voordelen van de concurrentie in de zorg?

Gevolg, ik blijf bij die dure IZZ, die tot nu toe alle fysiotherapie, en de mondhygiëniste vergoed, maar enige zekerheid over volgens jaar heb ik na uren telefoneren nog niet.

Waar is al die reclame in vredesnaam goed voor. Het begint me mateloos te ergeren, en het vervuilt mijn postvak enorm. Hoe kun je dit nu serieus nemen?

Ik hou het hierbij, de groeten, Hot.

9 december alweer.

Een paar daagjes niet geschreven. Het Weekend was goed. Huis is weer in kerstsfeer, en Rose heeft vanmorgen vroeg toen ik met Jesse naar de fysio was gestofzuigd. Het huis is weer opgeruimd dus, en gezellig. Toen ik Jesse thuis kwam brengen om 09.25u vertelde Rose dat het R.O.G had gebeld en dat beide aanvragen, zowel die voor elektrische deuropeners en die voor stoepverhoging waren afgewezen. Dit omdat ik volgens hen te goed ben voor een scootermobiel en vooral omdat ik niet op hen had gewacht met de aanschaf. Rose werd nog even boos en zei dat ik ook niet om de spierziekte had gevraagd en dat er wel degelijk een advies was van zowel de specialist als de huisarts. Ja die tellen niet zei deze "muts".

Ik blijf dus bij aankomst en vertrek een soort luchtsprong maken omdat ik alleen met aanloop over de drempel heen kan komen.
Aangezien ik direct door ging naar het ziekenhuis voor mijn werk niet eens boos geweest tot ik weer terugkwam thuis vanmiddag om kwart over twee. Het werk, de hele dag dezelfde ROM formulieren invoeren, is weer gedaan. Ik zat de gehele dag alleen op een kamer te tikken en te luisteren naar het gegrinnik van de secretaresses naast me. Kreeg zelfs even zelfmeelij, maar dacht wel, zo wat is het hier gezellig en het is nog maar dertien en een half jaar zo. GGggrrrrr. G.v.D.
Zojuist uit mijn bed gekomen kwam Rose terug met Jesse, nadat ze ook bij de bloedbank was geweest voor plasmaferese. Zij vertelde ook al zo'n dag te hebben dat alles niet bepaald roze geur en de maneschijn is.

Kortom, we besloten elkaar een knuffel te geven en nu dan maar aan het betere deel van de dag te gaan beginnen.

Ik stop hierbij ook met het schrijven dan zal het volgende stuk een positievere ondertoon hebben. Gegroet.

Spreekuur Bedrijfsarts

Vanmorgen ben ik voor het eerst weer met de scootmobiel weggeweest. Gisterenavond is hij gemaakt na een spoedbestelling van een nieuwe gaspotmeter. Vorige week 2 maal tot stilstand op een kruising en met hart in de keel. Vervolgens dus mijn vertrouwen kwijt in deze dure vierwheeler. Dat vertrouwen is nu gelukkig terug, en dat is maar goed ook want zonder kan ik niet meer. Dat hebben de 6 dagen dat ie niet bruikbaar was bewezen.

Vervolgens kwam vanmorgen de dokter van het ROG die kwam beoordelen of de drempel van stoep richting hal en lift aangepast mag worden op hun kosten. Ik denk dat hij daar de noodzaak wel van inziet, dus heb ik nog goede hoop dat die aanpassing er komen gaat.

Vervolgens gezwommen en in het water geoefend, wat vorige week natuurlijk na die schrik met de scoot geen doorgang kon hebben. Het was heerlijk, maar ik was daarna wel gesloopt. Toch niet naar bed. Nee, in plaats daarvan een kop koffie en hop richting werk voor een bezoek aan de bedrijfsarts.

Die drie kwartier waren goed besteed. Zowel de bedrijfsarts als mijn leidinggevende weten nu dat we niet meer gaan voor terug naar de werkvloer, en al helemaal niet voor 36 uur per week. Daarmee is de grootste druk er af. Nu heb ik er echter wel voor gekozen gekeurd te gaan worden door een arbeidsdeskundige die gaat vaststellen welke mogelijkheden ik nog heb en welke beperkingen zorgen voor welk deel ik afgekeurd ga worden. Dit heeft natuurlijk ook financiële gevolgen, en die heb ik dik vier jaar geleden een stuk vooruit kunnen schuiven, en dat zal nu ook niet meer kunnen.

Net zoals ik vier jaar geleden nog midden in de ontkenningsfase zat wat betreft mijn ziekte, ontkennen heeft nu gewoon geen zin meer. Mijn lijf geeft nu gewoon de grenzen aan.

Mijn baas en ik moeten nu om de tafel om te kijken wat GGZ kan bieden om mij zo

stabiel mogelijk te krijgen en te houden, zonder dat ik teveel druk van bovenaf op me krijg zodat ik daardoor harder achteruit ga dan nodig is. Voorlopig hebben we afgesproken voor vier dagen van vier uur te gaan. Ik denk dat dit haalbaar moet zijn. Ik heb ook gezegd nog geen enkele stabiliteit te voelen dus dat ik ook niets kan garanderen en dat die haast om richting 36 uur te gaan teveel van het goede was.

Ik was niet ontevreden, en heb nadat ik bovenstaande aan Rose had uitgelegd anderhalf uur diep geslapen.

Voor de rest doe ik na het eten afmaken niets meer vandaag.

Oh ja, alle mensen bedankt voor het meedenken en reageren. Het is fijn te merken dat er zoveel mensen met me/ons meeleven. Dat geeft een warm gevoel. Nogmaals dank. Voor nu genoeg. Ik zorg wel dat jullie op de hoogte blijven. Ook Philippe, bedankt voor het uitspreken van de wens weer bij te kunnen lezen. Dat advies heb ik gevolgd, en ik zit weer aardig op mijn schrijfstoel, en dat doet goed.

Gegroet Hot

Lastig Dilemma. Wat is wijsheid? Meedenkers zijn welkom!

Lieve lezers,
zoals jullie wel gelezen hebben is mijn leven en het leven van mijn lief(Rose) compleet op zijn kop gezet.
Doordat mijn lijf er twee maanden geleden fysiek zei, doe het zelf maar zat er niks anders op dan me ziek te melden. Nu zit ik veel meer, ben uit de patiëntenzorg, en i.p.v. mijn eigen gedrevenheid remmen, zitten er nu twee mensen achter me aan die me opjagen. Ik heb het nu volgende en al eerder gepubliceerde stuk 4 dagen geleden in de nacht geschreven, en ben na meermaals lezen er wel achter dat het zo is als ik geschreven heb. Kan ik dit echter gebruiken bij mijn evaluatie as. woensdag met de bedrijfsarts en mijn leidinggevende of niet? En wat dan? Ik ben er onrustig van.

Lees a.u.b. mee en spui je/jullie gedachtegang:

klem-zitten-tussen-beperkingen en mogelijkheden en eisen