Een hoofd vol dubbele gevoelens en muizenissen.

NIEUWE STRUCTUUR

Het is zaterdagmorgen. Ik heb Rose naar de Wereldwinkel gebracht met Jesse, ben boodschappen gaan doen, ben op de terugweg bij Rose en haar collega Goran langs geweest en heb daar even lekker koffie gedronken. Het gebruikelijke ritueel.
Ik was voor het eerst weer buiten want ik ben aan het bijkomen van een heftige griep. Ondanks de griepprik die ik standaard neem sinds mijn weerstand zo is aangetast.
Je zou denken dat het langzamerhand wat rustiger word in mijn hoofd nu ik ander en minder werk heb, maar het tegendeel is het geval.
De structuur die Rose en ik hadden de afgelopen jaren sinds werkhervatting was een hele vaste. Vroeg opstaan, rondje hond, douchen ontbijt, boodschappen, fysio, zwemmen, en vrij veel samen tot 12.00u, dan naar bed tot 13.30, en werken tot 23.00u. Slapen.
Nu nog vroeger eruit. Fysio moet voor werk, werken, maar niet het werk wat ik al die jaren met zoveel plezier deed, maar administratief werk. Geen gesprekken, geen contacten, alleen concentreren op juiste cijfers en gegevens invoeren op juiste plaats in juiste systeem. Nu kom ik rond 14.00u thuis, ben doodmoe en ga slapen.
Waar ik absoluut wel aan wennen kan is de weekenden en de avonden vrij. Meestentijds hartstikke gezellig met Rose, wat computeren, wat tv, wat meer muziek, heerlijk.
Toch heb ik thuis maar minimaal energie, en wil veel, maar dat kan door dichtvallende ogen, pijn, en weet ik veel, toch niet. Gevoel oude man te zijn. Is er een kwaaltje opgelost, nu krijg ik weer een MRI van mijn knie. Meer dan een half uur lopen met Jesse is onmogelijk, al is ze zielsgelukkig met de scootermobiel waarnaast ze heerlijk rennen kan, en waar ik gelukkig na wat heftige avonturen ook weer op durf.
Na het advies van mijn behandelaar en mijn huisarts bleek het ROG plus wat de WMO uitvoert voor de gemeente een scootermobiel als pure luxe te zien. Toch ben ik na in het begin heel aarzelend en terughoudend te zijn geweest erg blij dat ik zo'n duur ding heb aangeschaft. Anders is buitenkomen helemaal een crime. Toch is het ook niet goed voor mijn zelfbeeld.
Verder mis ik mijn werk. Ik mis het contact met patiënten, en ik mis het doen waar ik zo goed in was. Het is een feit dat nu ik geen acht uur meer aankan ze op de afdeling natuurlijk niks meer aan me hebben, maar dat ik ook op de poli niet kan worden ingezet om die een stuk bereikbaarder te maken en waar ik bijvoorbeeld vragenlijsten en gesprekken met patiënten zou kunnen voeren gedurende vier dagdelen per week vind ik onbegrijpelijk en oh zo jammer.
Moet ik nu de komende 13-14 jaar achterstallige registraties gaan invoeren? 
Allemaal dingen waar mijn hoofd mee vol zit.
Natuurlijk kunnen Rose en ik wel wennen aan een nieuwe structuur in ons leven maar het zou mooi zijn als het ook nog het gevoel van zinnig en of prettig werk zou zijn. Dan kom ik ook mogelijk iets tevredener thuis.
Ik kan me nu thuis nog maar moeilijk ontspannen.

Ik ben benieuwd hoe dit verder zal gaan.

Ik hou jullie op de hoogte.