Vandaag zit ik weer aan het verwerken van de Rom vragenlijsten die patiënten zowel bij aanvang als bij ontslag moeten invullen. Het is een hele stapel, dus ik weet niet of ik daar vandaag al het einde van bereik. Gisteren is mijn wekelijkse Chemodag goed verlopen. Aan het begin van de dag twijfelde ik of de medicatie goed viel, maar na de wandeling met Jesse en het ontbijt ben ik aan het werk gegaan en dat bood voldoende afleiding om de dag goed door te komen. Het enige probleem bij het verwerken van deze saaie formulieren is niet in slaap te vallen en toch nauwkeurig te blijven. Vandaag heb ik tijdens mijn eerste korte pauze eens de website van Doel gelezen. Het Mac. Waar ik volgende week een gesprek mee heb valt onder Doel. Doel probeert mensen die door psychiatrische problemen buiten de samenleving zijn komen te staan weer langzaam meer vat op diezelfde samenleving te geven. Dit door middel van activiteiten die mensen op eigen tempo kunnen gaan doen, het werken in een keuken, een lijstenmakerij, een computercursus volgen, het gezamenlijk eten met anderen. Dit alles zorgt ervoor dat mensen weer eens buitenshuis komen en anderen zien en spreken. Het is laagdrempelig en vaak het begin van een nieuw deel van hun leven. Het maakt een goede indruk op me. Ik ben heel benieuwd wat ze daar momenteel voor me te doen zouden hebben en op wat voor basis, want ik ga niet zomaar mijn huidige contract verbreken en een nieuw ondertekenen. Eventueel zal ik mijn Rechtsbijstandsverzekering bijstand vragen.

Gisteren was ik verder thuis weer eens bezig met onderzoek naar alles wat met Carrocerias Geronimo Gnecco uit Argentinië te maken had, en ik heb dus ook eindelijk weer eens een nieuw blog gecreëerd i.p.v. oude in eer hersteld. Zie:

http://myntransportblog.wordpress.com/2014/01/30/buses-carrozado-gnecco-argentina/

Ik ben alweer begonnen met info te verzamelen over General Motors (Company), en de daaronder vallende Yellow Coaches die ze in de veertiger jaren van de vorige eeuw hebben overgenomen. Prachtige ontwerpen en foto’s kom je daarbij tegen, en het is wel stimulerende dan al die al eerder gemaakte blogjes actualiseren en restaureren. Toch ben ik reusachtig blij dat die eerste 230 blogjes ook weer in totaal te zien zijn, zowel op http://hottransport.blogspot.com als op http://myntransportblog.wordpress.com Ik kan er tenminste met trots naar kijken, en het bezoekersaantal is alweer ver boven de 100.000. Leuk.

Ik ga weer eens aan het werk en laat het hierbij. Fijne dag allemaal en de groeten.

Postitief en Negatief

Vandaag voor het eerst de wekker nog eens een kwartier eerder gezet, waardoor we toch een keer kunnen draaien met het licht aan. Dat maakte het wakker maken toch gemakkelijker. Dat is speciaal op woensdag nodig om toch half negen met werk te kunnen beginnen. Als ik dan begin ga ik twee uur later alweer weg en kan iedere woensdag toch zwemmen en kom aan mijn uren.

Er lag ook voldoende werk vanmorgen. Een aantal ROM’s en een aantal Demog’s, een lijst met basisinfo over opleiding, soort van leven, origine e.d. Voor donderdag ook genoeg.

Rose en Jesse brachten me naar het werk. Zelf op de scootmobiel zittende en Jesse daaraan vast blijkt uitstekend te gaan, en dan kunnen Rose en ik toch lekker starten. Ik kan dan om half elf met de scoot richting Huize Frankeland om te gaan zwemmen voor mijn oefenuur in warm water. Ik verheug me er nu al op.

Voor de rest lijkt het een gewone woensdag te worden met misschien een hoogtepunt: nl. het afkrijgen van de al eerder gemaakte blogjes.

Verder kijk ik met tevredenheid terug op de dag van gisteren, want ik heb de TV en de bijbehorende installatie zover dat nu ook de cd’s en dvd’s weer over de boxen komen en niet via de tv. Wat de kwaliteit van kijken plotsklaps weer enorm verbeterd.

Balen deed ik echter van BEN, waar we ons mobiele telefoon abonnement hebben lopen. Rose heeft de afgelopen maanden een hoge rekening wegens SMS’sen en MMS’sen gehad terwijl ze nog nooit zoiets gedaan heeft. Blijkt dat 8444 haar boodschappen stuurt die ze nooit krijgt maar wel betalen moet. Hoop dit nu te hebben blokkeren maar ben daar nog niet zeker van. De service van BEN is niet best en hun adviezen waren onuitvoerbaar, en dus heel frustrerend, zeker als je zoveel moet betalen. Bepaald geen reclame.

Ik hou het hierbij, de groetjes.

Blogfrustraties

Blogfrustraties

Nadat Hottransport per afgelopen september opnieuw geld van me wilde en daarvoor mijn creditcard gegevens vroeg, vroeg ik hen netjes om het nummer van de rekening waar ik het op storten kon. Vervolgens ontstond er een mailwisseling die er uit bestond dat ze steeds dezelfde vraag stelden en niet reageerden op de reden die ik aangaf om mijn creditcardgegevens nooit meer aan hen te zullen verstrekken i.v.m. fraude hunnerzijds vorig jaar. Sinds die tijd is hottransport.net dus ook niet meer bereikbaar.

Ik ben op Wordpress begonnen met http://www.myntransportblog.wordpress.com maar wat ik ook vroeg ik kreeg ook geen export file met mijn 231 blogs die ik op http://www.hottransport.net al gemaakt had. Helaas was ook op mijn reserveblog op http://www.hottransport.blogspot.com iedere foto weg sinds ze hottransport.net onbereikbaar maakten. Ik heb eventjes flink wat gevloekt want jullie willen niet weten hoeveel werk het is om ze allemaal opnieuw te maken, en ik had op 1 september net 1 miljoen lezers gehad.

Gelukkig had ik wel kopietjes gemaakt in Word van alles wat ik geschreven had, maar daarvan kopieert alleen de text naar mijn nieuwe blog over en dus moet je iedere foto uit mijn archief weer bijvoegen. Nu ben ik bezig met de allerlaatste 8 blogjes en dan is alles weer compleet op zowel blogspot als op wordpress. Ook loopt het aantal lezers alweer naar de honderdduizend in die paar maanden, dus de lezers volgen me op de een of andere manier toch..

Ik ben op de een of andere manier nu ook meer tevreden met de opzet van myntransportblog, want daar ziet het er veel overzichtelijker uit. En ik weet ook gelijk dat ik geen geld meer aan domeinen uitgeef of iets dergelijks. Wel doe ik momenteel een cursus zelf een website bouwen, maar door het herstelwerk aan al die oude blogjes kom ik er nauwelijks toe.

Maar ik verheug me om na het herstellen van al die al geschreven blogjes al wel op het eindelijk weer creëren van nieuwe. Al poog ik bij het herstellen gelijk wel weer nieuwe foto’s die ik gevonden of toegestuurd heb gekregen van lezers te verwerken.

Zo kreeg ik vanmorgen via Google + ook een foto toegestuurd die ik vandaag boven dit blogje plaats van een prachtige oude DAF in dienst van de Nederlands Spoorwegen die op een aanhanger een goederenwagon vervoert. Prachtig.

Ik ga nu na deze pauze op mijn werk weer verder met het reguliere werk. De groeten.

Verbinding Yoechee!

Gisterenavond hadden we na een telefoontje van een monteur van Tele2 eindelijk weer verbinding. Het aansluiten was peanuts. Zowel de laptops, de TV, de mobiele telefoons en de tablets hebben eindelijk weer verbinding, en na 24 dagen alleen Nederland 1,2,3 en Rijnmond TV, was het heerlijk wat meer keuze te hebben. Ook het feit dat we nu af zijn van Digitenne en echt HD TV hebben is een echte verbetering. Wat een helderheid, diepte en scherpte. En het feit dat ook eindelijk het geluid weer via de boxen komt en niet uit de TV is kicken.

Voor nood zijn dat allemaal prima zaken maar de boxjes van onze stereo tv zijn toch niet de door ons gekozene, en nu is het scherpe en blikkerige er weer af. Heerlijk.

Ik ben benieuwd wat het hoofdkantoor van Tele2 gaat doen met onze officiële klacht, want dit kunnen we toch niet zomaar laten gebeuren.

Op mijn werk is het vanmorgen niet erg druk. Ik ben blij dat het mijn laatste werkdag van de week is en dat ik nu lekker het WE vrij ben. Dan kan ik ook het interactieve deel van de TV installeren, en eens kijken wat we daarmee allemaal kunnen doen. Leuk.

Het is ook echt wel fijn om nu niet meer afhankelijk van mijn werk of anderen te zijn qua verbindingen en of betalingen. Ik blijf het nog steeds vreemd vinden hoe snel we zo afhankelijk zijn geworden van de computer in ons leven. Verder was het ook te gek om gisterenavond weer even uitgebreid bij te praten met mijn zus in Zuid Frankrijk, zoiets doe je toch minder snel met de mobiel, en met dat apparaat hebben we sowieso ons limiet ver overschreden.

Gegroet en fijn WE

Gedragscode

Het is weer zover, het is inmiddels bijna 11.00u ’s morgens en mijn taken zitten er eigenlijk op. Ik heb zelfs al een tweewekelijkse evaluatie met mijn baas gehad. Daar kwamen eigenlijk twee onderwerpen in naar voren naast hoe gaat het met je. Dat was om te beginnen de nieuwe gedragscode waarin duidelijk staat dat het voor medewerkers van GGZ ten strengste verboden is om naast het werk contacten te hebben met patiënten, cliënten en of ex patiënten. Nu ligt dat natuurlijk voor mensen die op een gesloten afdeling werken heel anders dan voor mensen die op een Detox afdeling werken, maar volgens mijn leidinggevende is het toch in alle gevallen verboden. Ook via de sociale media. En daar heb ik dus eigenlijk sinds dit gesprek een probleem. Eigenlijk pas sinds het afscheid van Gerrit B, toen ik Facebook nodig had om anderen te verwittigen van zijn afscheid de dag erna. Ik moet eens goed nadenken over hoe dit te gaan tackelen.

Waar ik gisteren wel van schrok is dat iemand wie ik trachtte behulpzaam te zijn bij het opstaan m.b.v. facebook, in haar eenzaamheid besloten heeft een TS te doen. Er zit natuurlijk ook wel wat in, in deze nieuwe gedragscode, maar aangezien het gaat om mensen die je ook op straat, op de markt, in de winkel of op andere plaatsen gewoon tegen komt en je sommigen gedurende lange tijd heel goed leert kennen is het gemakkelijker gezegd dan gedaan.

Nog maar eens goed over nadenken dus.

Verder ging het gesprek met mijn leidinggevende over het multifunctioneel activiteiten centrum, en of ik er misschien wat voor voel om aldaar met de mensen daar aan de slag te gaan. Aangezien ik nauwelijks weet wat er daar gebeurd lijkt het me een uitdaging om dat eens uit te gaan vinden, en om te kijken of daar iets te doen valt wat me bevalt. Ik ga daar in ieder geval al deze week iets van horen. Leuk, dat kan een nieuwe uitdaging zijn, en het is op een plek die goed bereikbaar voor me is, op ongeveer gelijke afstand van ons huis.

Met die nieuwsgierigheid in mijn hoofd ga ik nu dit stukje weer besluiten. Er diende zich zojuist ook weer een stukje werk aan. Gegroet.

Future-ahead

Maandagmorgen de 20^ste januari alweer, vanmorgen geen fysio, want mijn fysiotherapeut en zijn vrouw staan op de ski’s in Oostenrijk. Volgende week maandag weer.

Vanmorgen besloten Rose en ik samen naar het werk te gaan en ben ik voor het eerst in de scoot naast haar gegaan met Jesse aan mijn stoel vast. Rose dacht dat zal niet gaan, maar het tegendeel was waar. Jesse is inmiddels aan dat grote lompe vierwielige apparaat gewent, en loopt keurig zonder te blaffen naast ons mee, zowel in slakkegangpositie als in de hazenstand(14km per uur). Bij het werk gekomen namen we afscheid van elkaar en ging ik naar Judith om te kijken welk werk er voor mij is vandaag.

Daar hoorde ik tot mijn ontsteltenis dat een heel aardige patiënte die ik regelmatig help via facebook om uit bed te komen en zo vaak tweemaal daags contact mee heb, via de politie was aangemeld wegens een tentamen suïcide, oftewel een zelfmoordpoging met pillen. Nu hebben Rose en ik natuurlijk al drie weken geen verbinding en is ons vaste contact ritueel daarmee ook doorbroken.

Ik zal ook zeker niet de aanleiding zijn maar het deed me wel even ernstig schrikken, want de persoon in kwestie is me in de loop der jaren erg dierbaar geworden. Ik zag direct nog een aanmelding, en ja hoor nog een bekende die helaas ernstig is terug gevallen ondanks zijn zgn. beschermde woonvorm.

Ik ben na heel even langs de afdeling te zijn geweest naar mijn werkplek gelopen en ben wat noodzakelijkheden begonnen. Nu ben ik beland op een punt dat er eigenlijk weinig of geen werk voor mij te zijn deze maandagmorgen. Overal om mij heen zijn mensen druk aan het werk.

Ik bedacht mezelf een mooie gelegenheid om alvast een blog te schrijven.

Ik voel mezelf een stuk beter dan een paar weken geleden. De Situatie is niet echt veranderd, maar ik ben er achter dat hetgeen ik de afgelopen tijd het meeste miste, dat dit helemaal niet meer bestaat. Ik zal het uitleggen. 

De afdeling zoals die tot ongeveer twee jaar geleden was, waar kwaliteit van zorg nog hoog in het vaandel stond en waar je omdat nog niet alles stuk was bezuinigd nog echt wat kon betekenen voor de patiënten en waar ook voldoende personeel aanwezig was om therapieën te doen, wandelingen te maken, individuele gesprekken te voeren, goede behandelplannen te maken en bijvoorbeeld te oefenen met verlof, te helpen bij maatschappelijke problemen, schulden, eenzaamheid, vrijwilligerswerk, schuldhulpverlening, sociale vaardigheden en dergelijke is er al een hele tijd niet meer. Ik wil hier niet mee zeggen dat ik de laatste jaren niks goed meer heb kunnen doen, nee, dat is flauwekul, maar zelf op mijn tenen lopende en proberen het zo goed mogelijk te doen leverde niet echt meer op wat ik wil. Eigenlijk is er zelfs al voor het vertrek van een aantal collega’s een eind gekomen aan de kwaliteit.

Dat maakt het nu een stuk gemakkelijker te accepteren dat teruggaan naar de afdeling niet meer tot mijn mogelijkheden behoort. Het feit dat ik nu vier uur werk, en dat dit werk niet bepaald is waar ik voor gekozen heb of waar ik voor in de wieg gelegd ben, wat maakt het uit. Het doorbreekt en vult de dag, ik kan het aan, en ja we gaan er uiteindelijk financieel door achteruit. Ach, rijk worden werd ik met sociotherapeut/begeleider/ of verpleegkundige zijn ook niet. We moeten de prioriteiten wat anders leggen. Ik weet wel dat het langdurig op mijn tenen lopen ook geen mogelijkheid meer was want mijn lichaam gaf niet voor niks zijn grenzen aan.

Verder zie ik om me heen allerlei mensen, vorige week nog een collega van 46, hun pensioen niet eens halen, en ja ik ben ziek, en heb beperkingen, maar ik ben er nog wel, en Rose en ik hebben het over het algemeen goed met elkaar, samen met Jesse, onze katten en ons lekkere huis. Ik heb hobby’s, genoeg te doen voor de beperkte energie die ik heb, dus waarom zou ik zo somber zijn.

Ook met Rose gaat het redelijk goed, ja, we hebben allebei onze gebruiksaanwijzingen en die worden er niet korter op, en ja we worden ouder, en soms helpt de lamme, de blinde, of de zieke en omgekeerd, maar dat geeft ook een hoop lol.

We hebben in de afgelopen weken door de slechte service van Tele2 toch wel weer het een en ander herontdekt, en dat is maf. Doordat we zo afhankelijk geworden zijn van bijvoorbeeld de computer, heb je nieuwe gewoontes gekregen die je pas door hebt als ze je ontnomen worden. Kijk nog maar eens hoe ik er tegenop zag om de auto de deur uit te doen, en welk plezier we inmiddels met het OV kunnen hebben.

Ik denk dat ik ga afronden, want anders word dit zo’n blog waar je wel aan begint maar te lang word om uit te lezen. Ik ga vanmiddag thuis een leuke foto hierbij zoeken en plaats het dan ook. Lezers, gegroet.

Droefgeestig, 4 januari 2014

Droefgeestig                                                                    Geplaatst op 19-01-2014

Hier zit ik op zaterdag 4 januari 2014 achter mijn laptop.

Ik heb zoals gewoonlijk deze morgen Rose naar de Wereldwinkel gebracht voor haar zaterdagmorgendienst met Goran. Heb een paar boodschappen gedaan, Jesse uitgelaten, een kop koffie gedronken met een onverwacht stuk appelkruimelvlaai erbij op de terugweg.

Rose en ik hebben er een echte vriend bij met Goran. Wel een totaal andere leeftijd natuurlijk maar het klikt dusdanig dat we veel met elkaar kunnen delen.

Ik vertelde aan hem dat ik vanmorgen op weg naar de WW twee cliënten uit het ziekenhuis tegenkwam. Het was heel leuk, ze stelden zich ook voor aan Rose en we wisselden de beste wensen uit. Vanzelfsprekend kwam het er ook op hoe het met mij gaat nu ik niet meer op de afdeling werkzaam ben en plotsklaps stonden mijn ogen vol tranen.

En inderdaad ik mis het gigantisch, en het is zo drastisch. Ik kan er nog niet aan wennen en zie momenteel tegen iedere dag op.

Deze week is extra confronterend. Onze nieuwe provider laat op zich wachten en zo hebben we geen wifi, geen tv, er is wel muziek te draaien en er zijn wel dvd’tjes te draaien maar we kunnen alleen met heel veel extra moeite betalingen doen, en we bellen veel, maar alles mobiel en onze abonnementen zijn daar natuurlijk ook niet op ingesteld. Normaliter bellen we alleen mobiel als het niet anders kan.

Maar dan is plotsklaps ongelooflijk duidelijk hoe afhankelijk je geworden bent van internet.

Verder is mijn conditie dusdanig slecht dat ik bennen de kortste keren kapot op ben, en het weer is ook niet uitdagend. Dan denk ik dat ik notabene nog 54 moet worden en het eigenlijk helemaal gehad heb. Nu zijn we gelukkig samen, maar de ene krakende wagen helpt de andere. We weten ook dat zelfmedelijden absoluut niet werkt maar ondanks mijn verhoogde dosis anti depressieva top ik me te pletter.

Rose poogt me zover te krijgen dat ik ook weer andere interesses oppak maar dat is lastig. Ik kan me maar moeilijk concentreren, en zelfs genieten van mooie muziek is dan lastig.

Schrijf het van je af was het volgende advies, maar dan lijkt zo’n stukje al gauw een klacht tegen het leven.

Dan zit je te denken, wat deed ik eerder in dit soort situaties, dansen, een lekkere wandeling langs het strand, de boulevard of door het bos, roken, blowen, drinken. Allemaal zaken die ik niet meer kan of wil

Ik heb zojuist wel met moeite drie kleine klusjes gedaan waar ik me al sinds dat we hier wonen aan ergerde. We hebben hier in huis meerdere glazen plaatjes opgehangen, maar die weigerden waterpas te hangen, en rond oud en nieuw was er diverse malen van dat vuurwerk wat je alleen in oorlogsgebied verwacht, en dat heeft ons twee beelden gekost. Een, een van de Mexicaanse fluisterende gebakken dames uit de Wereldwinkel en een prachtig al heel oud beeld wat met een noodklap naar beneden kwam en waar de nodige hoeken vanaf gebroken zijn en er zitten toch een paar putten in de vloer en de rode kast. Daar stond afgelopen jaar ook onze stal en die Mexicaanse kwam daar als een vallende ster midden in terecht. Nu heb ik m.b.v. draadhaakjes (etalagemateriaal) versterking aangebracht zodat die plaatjes eindelijk waterpas hangen.

Ik dacht dat is zo gebeurd, maar samen met de was en de afwas ben ik daar een paar uur aan bezig geweest, zodat het alweer tijd word om te gaan rusten. Gek word ik van mezelf.

Dit blogje gaat ook wachten tot ergens volgende week, wanneer we hopelijk weer eens verbinding hebben.

Ik ga afsluiten. Kijken of de was ondertussen droog is zodat ik ons bed kan opmaken en er dan weer gebruik van kan maken.

Het is nu zaterdagmiddag de 4^e 13.37uur. Gegroet