Future-ahead

Maandagmorgen de 20^ste januari alweer, vanmorgen geen fysio, want mijn fysiotherapeut en zijn vrouw staan op de ski’s in Oostenrijk. Volgende week maandag weer.

Vanmorgen besloten Rose en ik samen naar het werk te gaan en ben ik voor het eerst in de scoot naast haar gegaan met Jesse aan mijn stoel vast. Rose dacht dat zal niet gaan, maar het tegendeel was waar. Jesse is inmiddels aan dat grote lompe vierwielige apparaat gewent, en loopt keurig zonder te blaffen naast ons mee, zowel in slakkegangpositie als in de hazenstand(14km per uur). Bij het werk gekomen namen we afscheid van elkaar en ging ik naar Judith om te kijken welk werk er voor mij is vandaag.

Daar hoorde ik tot mijn ontsteltenis dat een heel aardige patiënte die ik regelmatig help via facebook om uit bed te komen en zo vaak tweemaal daags contact mee heb, via de politie was aangemeld wegens een tentamen suïcide, oftewel een zelfmoordpoging met pillen. Nu hebben Rose en ik natuurlijk al drie weken geen verbinding en is ons vaste contact ritueel daarmee ook doorbroken.

Ik zal ook zeker niet de aanleiding zijn maar het deed me wel even ernstig schrikken, want de persoon in kwestie is me in de loop der jaren erg dierbaar geworden. Ik zag direct nog een aanmelding, en ja hoor nog een bekende die helaas ernstig is terug gevallen ondanks zijn zgn. beschermde woonvorm.

Ik ben na heel even langs de afdeling te zijn geweest naar mijn werkplek gelopen en ben wat noodzakelijkheden begonnen. Nu ben ik beland op een punt dat er eigenlijk weinig of geen werk voor mij te zijn deze maandagmorgen. Overal om mij heen zijn mensen druk aan het werk.

Ik bedacht mezelf een mooie gelegenheid om alvast een blog te schrijven.

Ik voel mezelf een stuk beter dan een paar weken geleden. De Situatie is niet echt veranderd, maar ik ben er achter dat hetgeen ik de afgelopen tijd het meeste miste, dat dit helemaal niet meer bestaat. Ik zal het uitleggen. 

De afdeling zoals die tot ongeveer twee jaar geleden was, waar kwaliteit van zorg nog hoog in het vaandel stond en waar je omdat nog niet alles stuk was bezuinigd nog echt wat kon betekenen voor de patiënten en waar ook voldoende personeel aanwezig was om therapieën te doen, wandelingen te maken, individuele gesprekken te voeren, goede behandelplannen te maken en bijvoorbeeld te oefenen met verlof, te helpen bij maatschappelijke problemen, schulden, eenzaamheid, vrijwilligerswerk, schuldhulpverlening, sociale vaardigheden en dergelijke is er al een hele tijd niet meer. Ik wil hier niet mee zeggen dat ik de laatste jaren niks goed meer heb kunnen doen, nee, dat is flauwekul, maar zelf op mijn tenen lopende en proberen het zo goed mogelijk te doen leverde niet echt meer op wat ik wil. Eigenlijk is er zelfs al voor het vertrek van een aantal collega’s een eind gekomen aan de kwaliteit.

Dat maakt het nu een stuk gemakkelijker te accepteren dat teruggaan naar de afdeling niet meer tot mijn mogelijkheden behoort. Het feit dat ik nu vier uur werk, en dat dit werk niet bepaald is waar ik voor gekozen heb of waar ik voor in de wieg gelegd ben, wat maakt het uit. Het doorbreekt en vult de dag, ik kan het aan, en ja we gaan er uiteindelijk financieel door achteruit. Ach, rijk worden werd ik met sociotherapeut/begeleider/ of verpleegkundige zijn ook niet. We moeten de prioriteiten wat anders leggen. Ik weet wel dat het langdurig op mijn tenen lopen ook geen mogelijkheid meer was want mijn lichaam gaf niet voor niks zijn grenzen aan.

Verder zie ik om me heen allerlei mensen, vorige week nog een collega van 46, hun pensioen niet eens halen, en ja ik ben ziek, en heb beperkingen, maar ik ben er nog wel, en Rose en ik hebben het over het algemeen goed met elkaar, samen met Jesse, onze katten en ons lekkere huis. Ik heb hobby’s, genoeg te doen voor de beperkte energie die ik heb, dus waarom zou ik zo somber zijn.

Ook met Rose gaat het redelijk goed, ja, we hebben allebei onze gebruiksaanwijzingen en die worden er niet korter op, en ja we worden ouder, en soms helpt de lamme, de blinde, of de zieke en omgekeerd, maar dat geeft ook een hoop lol.

We hebben in de afgelopen weken door de slechte service van Tele2 toch wel weer het een en ander herontdekt, en dat is maf. Doordat we zo afhankelijk geworden zijn van bijvoorbeeld de computer, heb je nieuwe gewoontes gekregen die je pas door hebt als ze je ontnomen worden. Kijk nog maar eens hoe ik er tegenop zag om de auto de deur uit te doen, en welk plezier we inmiddels met het OV kunnen hebben.

Ik denk dat ik ga afronden, want anders word dit zo’n blog waar je wel aan begint maar te lang word om uit te lezen. Ik ga vanmiddag thuis een leuke foto hierbij zoeken en plaats het dan ook. Lezers, gegroet.