Droefgeestig Geplaatst op 19-01-2014
Hier zit ik op zaterdag 4 januari 2014 achter mijn laptop.
Ik heb zoals gewoonlijk deze morgen Rose naar de Wereldwinkel gebracht voor haar zaterdagmorgendienst met Goran. Heb een paar boodschappen gedaan, Jesse uitgelaten, een kop koffie gedronken met een onverwacht stuk appelkruimelvlaai erbij op de terugweg.
Rose en ik hebben er een echte vriend bij met Goran. Wel een totaal andere leeftijd natuurlijk maar het klikt dusdanig dat we veel met elkaar kunnen delen.
Ik vertelde aan hem dat ik vanmorgen op weg naar de WW twee cliënten uit het ziekenhuis tegenkwam. Het was heel leuk, ze stelden zich ook voor aan Rose en we wisselden de beste wensen uit. Vanzelfsprekend kwam het er ook op hoe het met mij gaat nu ik niet meer op de afdeling werkzaam ben en plotsklaps stonden mijn ogen vol tranen.
En inderdaad ik mis het gigantisch, en het is zo drastisch. Ik kan er nog niet aan wennen en zie momenteel tegen iedere dag op.
Deze week is extra confronterend. Onze nieuwe provider laat op zich wachten en zo hebben we geen wifi, geen tv, er is wel muziek te draaien en er zijn wel dvd’tjes te draaien maar we kunnen alleen met heel veel extra moeite betalingen doen, en we bellen veel, maar alles mobiel en onze abonnementen zijn daar natuurlijk ook niet op ingesteld. Normaliter bellen we alleen mobiel als het niet anders kan.
Maar dan is plotsklaps ongelooflijk duidelijk hoe afhankelijk je geworden bent van internet.
Verder is mijn conditie dusdanig slecht dat ik bennen de kortste keren kapot op ben, en het weer is ook niet uitdagend. Dan denk ik dat ik notabene nog 54 moet worden en het eigenlijk helemaal gehad heb. Nu zijn we gelukkig samen, maar de ene krakende wagen helpt de andere. We weten ook dat zelfmedelijden absoluut niet werkt maar ondanks mijn verhoogde dosis anti depressieva top ik me te pletter.
Rose poogt me zover te krijgen dat ik ook weer andere interesses oppak maar dat is lastig. Ik kan me maar moeilijk concentreren, en zelfs genieten van mooie muziek is dan lastig.
Schrijf het van je af was het volgende advies, maar dan lijkt zo’n stukje al gauw een klacht tegen het leven.
Dan zit je te denken, wat deed ik eerder in dit soort situaties, dansen, een lekkere wandeling langs het strand, de boulevard of door het bos, roken, blowen, drinken. Allemaal zaken die ik niet meer kan of wil
Ik heb zojuist wel met moeite drie kleine klusjes gedaan waar ik me al sinds dat we hier wonen aan ergerde. We hebben hier in huis meerdere glazen plaatjes opgehangen, maar die weigerden waterpas te hangen, en rond oud en nieuw was er diverse malen van dat vuurwerk wat je alleen in oorlogsgebied verwacht, en dat heeft ons twee beelden gekost. Een, een van de Mexicaanse fluisterende gebakken dames uit de Wereldwinkel en een prachtig al heel oud beeld wat met een noodklap naar beneden kwam en waar de nodige hoeken vanaf gebroken zijn en er zitten toch een paar putten in de vloer en de rode kast. Daar stond afgelopen jaar ook onze stal en die Mexicaanse kwam daar als een vallende ster midden in terecht. Nu heb ik m.b.v. draadhaakjes (etalagemateriaal) versterking aangebracht zodat die plaatjes eindelijk waterpas hangen.
Ik dacht dat is zo gebeurd, maar samen met de was en de afwas ben ik daar een paar uur aan bezig geweest, zodat het alweer tijd word om te gaan rusten. Gek word ik van mezelf.
Dit blogje gaat ook wachten tot ergens volgende week, wanneer we hopelijk weer eens verbinding hebben.
Ik ga afsluiten. Kijken of de was ondertussen droog is zodat ik ons bed kan opmaken en er dan weer gebruik van kan maken.
Het is nu zaterdagmiddag de 4e 13.37uur. Gegroet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten