Terugkijkende

Zoals gebruikelijk aan het einde van het jaar kijk je terug en ook een beetje vooruit.
Tijdens de ronde Sterrebos met Jesse raakten Rose en ik aan de praat over die gedachten.
Ik vertelde haar over het gesprek met Goran gisteren waarin hij vroeg heb je nog goede voornemens voor komend jaar?
Ik zei dat ik het voornemen heb om dag voor dag te kijken en te nemen.
Waarom?
Omdat als ik veel verder kijk ik groen en geel word van de zorgen.
Het is niet anders, anders word ik giga depressief.

Zo ook vanmorgen. Rose vroeg gisterenavond al of ik zin zou hebben om even naar Hoek van Holland te gaan met Jesse. Eigenlijk had ik helemaal geen zin of moed maar zei dit nog niet. Ik zei, laat ons even wachten om te kijken hoe ik me morgenochtend voel.
Vanmorgen hoorde en zag ik aan Rose dat ze na een dag in Utrecht en een dag in de Wereldwinkel flink last had van spierpijn en last van haar voeten dus was ik blij dat ze zelf niet naar HvH wilde. 
Wat me zorgen baart is dat ik na een kleine activiteit zo moe ben dat ik nergens meer zin of energie voor heb.
Ik zie mezelf groter en dikker dan ik ooit wilde en beweeg wel, maar niet voldoende.
Ik zie en hoor mezelf kortademig zijn terwijl ik inmiddels al 18 jaar gestopt ben met roken en altijd hyperactief was.
We hebben een museumjaarkaart, maar komen er bijna nooit.
We hebben een voordeelurenkaart voor de trein, maar halen 'm er meestal niet uit, de laatste jaren.
Er komt na een jaar ziekteverzuim een korting van 30% loonsverlaging aan, en zo nog veel meer, dus naar voren kijken maakt me nog grijzer dan ik al ben.
Het plezier wat ik altijd op mijn werk ervoer is weg, nu kan ik me helemaal niet meer verheugen op dat administratieve werk wat er voor me gevonden is. Het is puur een slaapverwekkend tijdverdrijf.
Beter dus om niet te ver naar voren te kijken en het bij de dag te houden.

Kortom daar zitten we dan in onze mooie luxueuze woning als een stel oude en krakkemikkige lieden die ons inkomen zienderogen achteruit zien gaan en steeds nuttelozer worden. Niet bepaald het vooruitzicht wat ik in petto had een tijd terug. Het enige wat we kunnen doen is accepteren. Maar doe ik dat met de pretoogjes die ik tot korte tijd geleden had, neen.

Nu is er gelukkig niemand die je daartoe verplicht maar samen depressief zijn is helemaal een en al ellende, dus dan maar zien te genieten van de kleine dingetjes die op onze weg komen.

Hot

Vrijdagmiddag op het werk.

Verandering van werk

Hier zit ik achter mijn bureau. Ik heb mijn ROM Vragenlijsten ingevoerd, en het werk is voor vandaag afgerond. Ik mag zo meteen weekend gaan vieren. Ik heb geregeld dat een van mijn collega’s mijn kerstpakket thuis brengt. Top, want het schijnt hartstikke zwaar te zijn. Vorig jaar sjouwde ik me al een breuk, en dat gaat nu echt niet meer.

Over het werk kan ik niet veel positiefs zeggen. Het is saai. Het zijn vragenlijsten met 5 keuzemogelijkheden. Het invullen is ook al niet opwindend want de vragen die gesteld worden bij aanvang van de opname en de dag voor ontslag zijn 53 onnozele vragen waar weinig interessant materiaal uit te halen is. Het invoeren is al net zo oninteressant, je moet alleen opletten dat je het goede vakje aankruist en dat word naar gelang van het aantal lijsten wat je moet doen steeds moeizamer, want zowel de vakjes als de kruisjes hebben de neiging te gaan zweven, en na verloop van tijd zit je te tollen van de slaap. Het heeft iets meditatiefs.

Voor de afwisseling hou ik ook registratie verrichtingen bij. Bezoekjes van buitenpatiënten op de afdeling, hulptelefoontjes, mensen die hun medicatie komen afhalen en dergelijke.

Ik heb gisteren ook een gesprek gehad met mijn leidinggevende en iemand van personeelszaken over het traject waar ik nu aan begonnen ben. Er zijn drie fases. Fase nul, je bent ziek en je wilt terug integreren naar je oude functie, oude uur contract en dergelijke. Fase nul heb ik nu achter me gelaten. Ik ga nl. niet meer terug naar mijn oude functie. We zijn nu binnen ggz op zoek naar een andere functie waar ik goed geschikt voor ben en waarbij ik minder uren kan gaan draaien, want 36 uur is niet langer haalbaar. Het werk op de afdeling valt hierbij af want daar hebben ze alleen maar wat aan als ik acht uur achter elkaar zelfstandig kan draaien. Nu is de bedrijfsarts bezig met een probleemanalyse. Dan komt er een arbeidsdeskundige bij die een zogenaamde WIAscopie gaat maken. Waar ben ik toe is staat en waar ben ik niet toe in staat? Dat doet iemand die daarin gespecialiseerd is. Dat advies is bindend. Daarmee heb ik dus de regie uit handen gegeven. Best eng, want dit advies kan ook enorme financiële gevolgen hebben. Zover heb ik het dus nu dik vier jaar geleden niet laten komen.

In dat gesprek gisteren kwam nog veel meer voorbij. Ik werk nu natuurlijk op het secretariaat en dat is geen gelijkwaardig werk t.o.v. mijn oude werk op de afdeling. Ik doe dat nu voor 50%, en personeelszaken maakte een sommetje en kwam uit op de helft van de helft en dus op dit moment een inzetbaarheid van 25%. Hartstikke interessant maar niet volgbaar. Ik vertelde nog dat dit onmogelijk na te vertellen was omdat ik zelf nu de draad al kwijt was. De verbeterde site van het UWV helpt hier ook niet bij want dit zijn zulke individuele kwesties dat die ook niet uitgelegd worden daar.

Wat wel duidelijk werd is dat de financiële situatie na het eerst ziekte jaar een tijd behoorlijk nijpend zal worden. Ik ga dan terug naar 70% van mijn huidige loon voor het deel dat ik niet werk t.o.v. mijn huidige contract. En na twee jaar is het helemaal onduidelijk. Wel is het dan zo dat als alles mee zit Rose dan haar halve AOW heeft en daarmee het een en ander aanvult wat van mijn kant weg valt. Er is dus nog veel onzeker.

Idem dito bleek dat bij het ROG dat ik eigenlijk mijn scootermobiel had moeten aanvragen bij het UWV of mijn werkgever, omdat ik dat ding nodig heb om op mijn werk te komen. In de meest situatie komt met dan uit dat taxivervoer de beste optie is, ook al is dat vaak veel duurder, maar dat  alleen op de lange termijn.

Soms blijkt je eigen logica niet de beste logica. Zo heeft Rose een conflict bij de apotheek waardoor ze steeds een dag of tien medicatie tekort komt. Wij krijgen beide voor 90 dagen medicatie mee. Nu heeft Rose druppeltjes die ze twee maal dagelijks gebruikt. Ze krijgt voor 90 dagen 6 dozen van 28  stuks mee is 168 stuks, terwijl drie maanden tenminste 180 is, eerder meer dan minder. Ze heeft dan tenminste 6 dagen geen druppels. Deze uitleg komt niet aan bij de apotheek. Je word daar zo moe van hé!

Maar we pogen ons hier niet meer druk over te maken. We melden ons er wel weer na twee maanden en drie weken.

Ik vind het stukje aardig lang geworden en ga er mee stoppen. Tijd voor het Weekend. Iedereen de groeten en tot een volgend stuk. Hot.

Een hoofd vol dubbele gevoelens en muizenissen.

NIEUWE STRUCTUUR

Het is zaterdagmorgen. Ik heb Rose naar de Wereldwinkel gebracht met Jesse, ben boodschappen gaan doen, ben op de terugweg bij Rose en haar collega Goran langs geweest en heb daar even lekker koffie gedronken. Het gebruikelijke ritueel.
Ik was voor het eerst weer buiten want ik ben aan het bijkomen van een heftige griep. Ondanks de griepprik die ik standaard neem sinds mijn weerstand zo is aangetast.
Je zou denken dat het langzamerhand wat rustiger word in mijn hoofd nu ik ander en minder werk heb, maar het tegendeel is het geval.
De structuur die Rose en ik hadden de afgelopen jaren sinds werkhervatting was een hele vaste. Vroeg opstaan, rondje hond, douchen ontbijt, boodschappen, fysio, zwemmen, en vrij veel samen tot 12.00u, dan naar bed tot 13.30, en werken tot 23.00u. Slapen.
Nu nog vroeger eruit. Fysio moet voor werk, werken, maar niet het werk wat ik al die jaren met zoveel plezier deed, maar administratief werk. Geen gesprekken, geen contacten, alleen concentreren op juiste cijfers en gegevens invoeren op juiste plaats in juiste systeem. Nu kom ik rond 14.00u thuis, ben doodmoe en ga slapen.
Waar ik absoluut wel aan wennen kan is de weekenden en de avonden vrij. Meestentijds hartstikke gezellig met Rose, wat computeren, wat tv, wat meer muziek, heerlijk.
Toch heb ik thuis maar minimaal energie, en wil veel, maar dat kan door dichtvallende ogen, pijn, en weet ik veel, toch niet. Gevoel oude man te zijn. Is er een kwaaltje opgelost, nu krijg ik weer een MRI van mijn knie. Meer dan een half uur lopen met Jesse is onmogelijk, al is ze zielsgelukkig met de scootermobiel waarnaast ze heerlijk rennen kan, en waar ik gelukkig na wat heftige avonturen ook weer op durf.
Na het advies van mijn behandelaar en mijn huisarts bleek het ROG plus wat de WMO uitvoert voor de gemeente een scootermobiel als pure luxe te zien. Toch ben ik na in het begin heel aarzelend en terughoudend te zijn geweest erg blij dat ik zo'n duur ding heb aangeschaft. Anders is buitenkomen helemaal een crime. Toch is het ook niet goed voor mijn zelfbeeld.
Verder mis ik mijn werk. Ik mis het contact met patiënten, en ik mis het doen waar ik zo goed in was. Het is een feit dat nu ik geen acht uur meer aankan ze op de afdeling natuurlijk niks meer aan me hebben, maar dat ik ook op de poli niet kan worden ingezet om die een stuk bereikbaarder te maken en waar ik bijvoorbeeld vragenlijsten en gesprekken met patiënten zou kunnen voeren gedurende vier dagdelen per week vind ik onbegrijpelijk en oh zo jammer.
Moet ik nu de komende 13-14 jaar achterstallige registraties gaan invoeren? 
Allemaal dingen waar mijn hoofd mee vol zit.
Natuurlijk kunnen Rose en ik wel wennen aan een nieuwe structuur in ons leven maar het zou mooi zijn als het ook nog het gevoel van zinnig en of prettig werk zou zijn. Dan kom ik ook mogelijk iets tevredener thuis.
Ik kan me nu thuis nog maar moeilijk ontspannen.

Ik ben benieuwd hoe dit verder zal gaan.

Ik hou jullie op de hoogte.

NIEMAND geeft echt antwoord.

Letterlijk duizenden malen floepen de reclames van de zorgverzekeringen op.
Allemaal beloven ze de goedkoopste te zijn.
Ze hebben nu al meer dan een half miljard uitgegeven aan deze reclames.
Vervolgens wil ik iets van de verzekeringen weten alvorens een keus te kunnen maken.
Hoor ik vanmorgen op de radio dat de antwoorden die ze geven in 92% niet kloppen.
Ik stel ze een vraag:
Krijg ik komend jaar driemaal per week fysio vergoed?
Niemand maar dan ook niemand geeft het antwoord.
De een verschuilt zich achter de wetgever, de ander zegt, de zorg is zo duur, maar niemand geeft het antwoord terwijl ik het driemaal per week nodig heb.

Volgende vraag:
Word de mondhygiëniste nog betaald?
Hier zijn er een aantal die bevestigend antwoorden, toevallig de duurste, waaronder degene die we nu hebben, maar de meesten weten geen antwoord.

Hoe moet je zo een keuze maken?
Zo kan ik geen keus maken.

Waar is de helderheid gebleven?
Waar is de solidariteit gebleven?
Waar zijn de voordelen van de concurrentie in de zorg?

Gevolg, ik blijf bij die dure IZZ, die tot nu toe alle fysiotherapie, en de mondhygiëniste vergoed, maar enige zekerheid over volgens jaar heb ik na uren telefoneren nog niet.

Waar is al die reclame in vredesnaam goed voor. Het begint me mateloos te ergeren, en het vervuilt mijn postvak enorm. Hoe kun je dit nu serieus nemen?

Ik hou het hierbij, de groeten, Hot.

9 december alweer.

Een paar daagjes niet geschreven. Het Weekend was goed. Huis is weer in kerstsfeer, en Rose heeft vanmorgen vroeg toen ik met Jesse naar de fysio was gestofzuigd. Het huis is weer opgeruimd dus, en gezellig. Toen ik Jesse thuis kwam brengen om 09.25u vertelde Rose dat het R.O.G had gebeld en dat beide aanvragen, zowel die voor elektrische deuropeners en die voor stoepverhoging waren afgewezen. Dit omdat ik volgens hen te goed ben voor een scootermobiel en vooral omdat ik niet op hen had gewacht met de aanschaf. Rose werd nog even boos en zei dat ik ook niet om de spierziekte had gevraagd en dat er wel degelijk een advies was van zowel de specialist als de huisarts. Ja die tellen niet zei deze "muts".

Ik blijf dus bij aankomst en vertrek een soort luchtsprong maken omdat ik alleen met aanloop over de drempel heen kan komen.
Aangezien ik direct door ging naar het ziekenhuis voor mijn werk niet eens boos geweest tot ik weer terugkwam thuis vanmiddag om kwart over twee. Het werk, de hele dag dezelfde ROM formulieren invoeren, is weer gedaan. Ik zat de gehele dag alleen op een kamer te tikken en te luisteren naar het gegrinnik van de secretaresses naast me. Kreeg zelfs even zelfmeelij, maar dacht wel, zo wat is het hier gezellig en het is nog maar dertien en een half jaar zo. GGggrrrrr. G.v.D.
Zojuist uit mijn bed gekomen kwam Rose terug met Jesse, nadat ze ook bij de bloedbank was geweest voor plasmaferese. Zij vertelde ook al zo'n dag te hebben dat alles niet bepaald roze geur en de maneschijn is.

Kortom, we besloten elkaar een knuffel te geven en nu dan maar aan het betere deel van de dag te gaan beginnen.

Ik stop hierbij ook met het schrijven dan zal het volgende stuk een positievere ondertoon hebben. Gegroet.

Spreekuur Bedrijfsarts

Vanmorgen ben ik voor het eerst weer met de scootmobiel weggeweest. Gisterenavond is hij gemaakt na een spoedbestelling van een nieuwe gaspotmeter. Vorige week 2 maal tot stilstand op een kruising en met hart in de keel. Vervolgens dus mijn vertrouwen kwijt in deze dure vierwheeler. Dat vertrouwen is nu gelukkig terug, en dat is maar goed ook want zonder kan ik niet meer. Dat hebben de 6 dagen dat ie niet bruikbaar was bewezen.

Vervolgens kwam vanmorgen de dokter van het ROG die kwam beoordelen of de drempel van stoep richting hal en lift aangepast mag worden op hun kosten. Ik denk dat hij daar de noodzaak wel van inziet, dus heb ik nog goede hoop dat die aanpassing er komen gaat.

Vervolgens gezwommen en in het water geoefend, wat vorige week natuurlijk na die schrik met de scoot geen doorgang kon hebben. Het was heerlijk, maar ik was daarna wel gesloopt. Toch niet naar bed. Nee, in plaats daarvan een kop koffie en hop richting werk voor een bezoek aan de bedrijfsarts.

Die drie kwartier waren goed besteed. Zowel de bedrijfsarts als mijn leidinggevende weten nu dat we niet meer gaan voor terug naar de werkvloer, en al helemaal niet voor 36 uur per week. Daarmee is de grootste druk er af. Nu heb ik er echter wel voor gekozen gekeurd te gaan worden door een arbeidsdeskundige die gaat vaststellen welke mogelijkheden ik nog heb en welke beperkingen zorgen voor welk deel ik afgekeurd ga worden. Dit heeft natuurlijk ook financiële gevolgen, en die heb ik dik vier jaar geleden een stuk vooruit kunnen schuiven, en dat zal nu ook niet meer kunnen.

Net zoals ik vier jaar geleden nog midden in de ontkenningsfase zat wat betreft mijn ziekte, ontkennen heeft nu gewoon geen zin meer. Mijn lijf geeft nu gewoon de grenzen aan.

Mijn baas en ik moeten nu om de tafel om te kijken wat GGZ kan bieden om mij zo

stabiel mogelijk te krijgen en te houden, zonder dat ik teveel druk van bovenaf op me krijg zodat ik daardoor harder achteruit ga dan nodig is. Voorlopig hebben we afgesproken voor vier dagen van vier uur te gaan. Ik denk dat dit haalbaar moet zijn. Ik heb ook gezegd nog geen enkele stabiliteit te voelen dus dat ik ook niets kan garanderen en dat die haast om richting 36 uur te gaan teveel van het goede was.

Ik was niet ontevreden, en heb nadat ik bovenstaande aan Rose had uitgelegd anderhalf uur diep geslapen.

Voor de rest doe ik na het eten afmaken niets meer vandaag.

Oh ja, alle mensen bedankt voor het meedenken en reageren. Het is fijn te merken dat er zoveel mensen met me/ons meeleven. Dat geeft een warm gevoel. Nogmaals dank. Voor nu genoeg. Ik zorg wel dat jullie op de hoogte blijven. Ook Philippe, bedankt voor het uitspreken van de wens weer bij te kunnen lezen. Dat advies heb ik gevolgd, en ik zit weer aardig op mijn schrijfstoel, en dat doet goed.

Gegroet Hot

Lastig Dilemma. Wat is wijsheid? Meedenkers zijn welkom!

Lieve lezers,
zoals jullie wel gelezen hebben is mijn leven en het leven van mijn lief(Rose) compleet op zijn kop gezet.
Doordat mijn lijf er twee maanden geleden fysiek zei, doe het zelf maar zat er niks anders op dan me ziek te melden. Nu zit ik veel meer, ben uit de patiëntenzorg, en i.p.v. mijn eigen gedrevenheid remmen, zitten er nu twee mensen achter me aan die me opjagen. Ik heb het nu volgende en al eerder gepubliceerde stuk 4 dagen geleden in de nacht geschreven, en ben na meermaals lezen er wel achter dat het zo is als ik geschreven heb. Kan ik dit echter gebruiken bij mijn evaluatie as. woensdag met de bedrijfsarts en mijn leidinggevende of niet? En wat dan? Ik ben er onrustig van.

Lees a.u.b. mee en spui je/jullie gedachtegang:

klem-zitten-tussen-beperkingen en mogelijkheden en eisen

Bijna een hartsmak!

Gisteren tot twee keer toe de schrik van mijn leven. Eerst op weg naar het ziekenhuis stopt mijn gloedje nieuwe scootmobiel midden op een kruispunt op de Burgemeester Knappertlaan. Ik heb mijn scoot snel in zijn vrij gezet, maar dan ben je toch nog niet een twee drie aan de kant, en de auto’s suizen gewoon door. Vervolgens poog ik aan de kant of ik ‘m weer rijdens kan krijgen en dat lukt voor een paar honderd meter. Precies voor de kliniek maar wel midden op de weg stopt ie opnieuw. GGrr. Weer aan de kant gezet, of zo’n ding niks weegt. Vervolgens doet ie het weer tot tussen de elektrische schuifdeuren. Nu hielpen enkele collega’s me met een duwtje naar binnen. Aldaar de service dienst van Practi Comfort gebeld. De dame aan de telefoon hielp me netjes en ik moest allerlei controles doen waarna hij het weer deed. Ik ging aan het werk en gebruikte de scoot pas weer toen ik naar mijn fysiozwemuur toe moest. Helaas kwam mijn scoot ter hoogte van de kruising BK laan Warande weer midden op het kruispunt tot stilstand, en nu ben ik mijn vertrouwen wel echt kwijt. Weer gebeld en vervolgens opgehaald per taxi en thuisgebracht, waardoor ik ook mijn zwemoefenuur nog miste. Moest de scoot vervolgens 14 uur opladen en vanmorgen gepoogd maar euvel is nog niet opgelost.

Ik zit hier vandaag op mijn nieuwe werkplek. Mijn leidinggevende heeft daarop aangedrongen. De afgelopen drie dagen heb ik gejobhopt van computer naar computer al naar gelang er een vrij was. Werk was er genoeg op de kliniek en het werken is daar een stuk gezelliger als tot nu toe op het behandelcentrum. Daar zit ik in een kamer met vier computers. Er gebeurd van alles. Soms zit er iemand van ICT, en ook zitten er twee behandelaars die veel huisbezoeken aan patiënten doen en er dus ook heel vaak niet zijn. Gevolg meestentijds zit ik er alleen.

Ik kijk tegen een blinde muur aan.

Het werk is saai, saaier, saaist. Het gaan om het invoeren van Registratie verrichtingen. Telefoontjes van mensen die bellen voor hulp of ventilatie, langskomen voor hulp en/of ondersteuning, langskomen voor hun anti zucht medicatie(hier bedoel ik Antabus of Refusal mee)

Verder gaat het om het invoeren van vragenlijsten, de zogenaamde ROM’s. Dat zijn vragenlijsten betrekking hebben op de klachten waarmee mensen binnenkomen, en die ze moeten invullen bij aanvang van de behandeling en bij vertrek.

Die moeten de computer in en gebeurd dit niet in voldoende mate dan word het ziekenhuis daarop afgerekend. Halen we de norm die de zorgverzekeraars stellen niet dan kan dat letterlijk miljoenen kosten op de begroting van het jaar daarop.

Kortom, nuttig is het wel.

Ik merk dat ik na twee uur werken ik de lijsten zie zweven voor mijn ogen en dat ik me dan minder concentreren kan. Ik moet dan even een stukje lopen en er even tussenuit. Daarna gaat het dan wel weer even. De vragenlijsten zijn meerkeuzevragen zoals bij enquêtes. Er zijn 5 mogelijkheden om in te vullen, maar je kunt bij een foutje maximaal 1 vraag terug dus moet het in een keer goed.

Vlak nadat ik dit stuk schreef, kwam He binnen met de vraag of ik wat inscan werk wilde doen. Waarom niet? Dus even naar een van de klinieken om de te scannen papieren te halen en direct begonnen. Dat is nog net gelukt voor ik naar huis kon om 14.00u. Morgen zal ik de ingescande formulieren op hun definitieve plaats stoppen in de elektronische dossiers. Kortom, ik weet al waar die werkzaamheden uit gaan bestaan morgen.

Wat wel lastig is. Morgen om 09.00u komt er een werkplekonderzoek. Kijken of ik er goed kan zitten? en of ik er "gezond" kan werken? Tegelijkertijd komt echter ook de monteur van de scootmobiel. Kortom die laatste zal Rose moeten ontvangen.

Later op de dag om 13.00u moet ik op het Vasteland zijn voor een afspraak met dr. Shaikani, de dokter van de pijnpoli.

KLEM ZITTEN TUSSEN BEPERKINGEN/MOGELIJKHEDEN EN EISEN

KLEM ZITTEN

De situatie op mijn werk dreigt uit de hand te lopen. Was het de afgelopen jaren zo dat ik regelmatig de rem moest zetten op mijn gedrevenheid omdat ik teveel deed of wilde doen, ik had zelfs mijn baas en mijn collega’s gevraagd om als ze dat zagen me hierbij te willen helpen.

Nu is het omgedraaid. Ik wil nog steeds veel maar mijn lijf is er simpelweg mee gestopt. Nu zit echter mijn baas samen met de bedrijfsarts me in de nek te hijgen dat ik terug moet naar 36 uur. De bedrijfsarts zei letterlijk bij mijn vorige bezoek aan hem dat de mensen die hij ooit heeft afgekeurd inmiddels allemaal al dood zijn. Aangenaam dreigement hé?

Mijn behandelaar heeft in overleg met mij besloten dat ik drie fysiooefenuren per week heb, op maandag, woensdag en vrijdag, om mijn lijf zo te houden dat het stabiel blijft. Dit samen met een Chemokuur op donderdag. Dat is de afgelopen jaren redelijk goed gegaan. Behalve als ik door mijn werk niet kon gaan zwemmen. Als ik nl. ben gaan zwemmen ben ik zo moe dat ik daarna niet kan werken maar enkele uren nodig heb om bij te komen. Ga ik wel werken dan word dat erg onveilig en kan ik niet goed functioneren.

Verder is het enige wat duidelijk en helder is bij Poli Myositus is dat forceren betekent dat wat er geforceerd is definitieve schade oplevert en niet meer hersteld. Zie het resultaat van de afgelopen dikke zes jaar sinds mijn diagnose. Ik ben qua lichamelijke vermogens ernstig achteruit gegaan. Het resultaat van en door mijn ziekte, het te lang op mijn tenen lopen en de giga portie pijnstillers en ontstekingsremmers.

Ik ben nu de afgelopen vier weken weer aan de slag gegaan en heb gemerkt dat drie a vier uur per dag redelijk te doen is. Nu willen zowel mijn baas als de bedrijfsarts dat ik ga opklimmen naar 36 uur en dat houd in dat ik me moet gaan forceren. Mijn baas zegt dat ik dat zwemmen en de fysio niet nodig heb, en daarmee doet ze alsof ze weet hoe het is om in mijn lijf te zitten. En ze doet zich voor als dokter. Ik denk dat het wel mogelijk is om vier dagen van vier uur te doen, maar ik moet de gelegenheid hebben om te gaan zwemmen. De andere fysio uren heb ik kunnen verzetten van half elf ’s morgens naar 09.00u dus dat kan ik wel combineren met mijn werk.

Ook het voorstel om de poli te gaan ontlasten en beter bereikbaar te maken is zo van tafel geveegd, terwijl ik daar in mijn eigen echte werk ook echt zinvol bezig zou kunnen zijn. Zowel met de triage van patiënten maar ook de bereikbaarheid van de poli die al jaren belazerd is al te gaan verbeteren.

Ik weet nog niet hoe dit verder zal gaan maar verdere druk op me betekent achteruitgang.

Tot zover. Hier was ik vannacht mee bezig, en benam me de kans om goed uit te rusten.

Gegroet.

MOE

Vandaag is een rare dag. Vanmorgen zoals nu wel moet bij het eerste geluid van de wekker om kwart voor zeven er uit. Medicatie uitzetten, gauw douchen, een rondje met Jesse, daarna koffie, even mediteren, dan ontbijten, en vervolgens met zijn drietjes richting mijn werk. Daar al om half negen aanwezig. Vervolgens hoorde ik van Ju dat een patiënt die vorige week was overleden vandaag begraven werd en dat collega Br er naartoe ging. Het gebeld dat ik graag mee wilde om mijn laatste respect aan hem te bewijzen. 

Ik had de nieuwe telefoon van Rose bij me die na veel geklooi gisterenavond toch niet wilde werken. Iets wat oh, zo frustrerend werkt, en ik had gisteren ook al tijden gepoogd de simkaart er weer uit te krijgen. Ik had afgelopen nacht een idee. De monteurs van ICT zijn op mijn werk Wifi aan het aanleggen. Beter laat dan nooit denk ik dan maar, en ik dacht dat die lieden vast wel specialistisch gereedschap bij zich zouden hebben om de simkaart er uit te kunnen halen. En jawel na een tijdje gepiel bleek een van hen met een ongelooflijk dun pincet het voor elkaar te krijgen. Ik al lang blij. Weer een stap verder.

Vervolgens aan het werk getogen met de registratie verrichtingenlijsten, maar bij het zien van die lijsten waren mijn ogen al snel weer aan het draaien, alsof ik niet thuis was geweest na de dag van gisteren. Even wat anders gedaan. Binnen de kortste tijd was het kwart voor twaalf en zijn Br + ik naar Rotterdam Zuid gereden. We moesten op de Zuiderbegraafplaats zijn en uiteindelijk na flink wat gesjees van Br lukte dit net op tijd. De kist was al uit de auto en het handje vol familie stond al op ons te wachten. Het was een natte bedoening en na een kort woordje van de Dela medewerker en een gedicht was het afscheid alweer achter de rug. Gelukkig geen gezwijmel of gezwets.

Vervolgens hebben we de honden van Br even uitgelaten en heeft hij me thuisgebracht. Ik wilde gelijk gaan slapen maar op de een of andere manier was het druk in mijn hoofd en waren er een aantal zaken die afgewerkt moesten worden. Zo moest de simkaart met behulp van een te halen adapter toch weer de telefoon in, en dan wil je toch ook weten of het werkt. Gelukkig dat ging goed. Toen een mailtje aan groupdeal dat de telefoon niet compleet geleverd was etc. Het was 16.00u voordat ik mijn bed zag.

Nu blijkt ook dat het uploaden van foto's naar blogger niet meer kan, zowel op de vernieuwde computer van Rose niet als op die van mij niet. Foto's die eerder gebruikt zijn zijn wel naar stukjes te brengen, maar nieuwe niet. GGrrrrrrrr.

En nu gaan we lekker eten.

Rose heeft er wat lekkers van gemaakt en mijn maag rommelt, maar al die klusjes en dat eindeloze geadministreer op mijn werk maken me moe. Misschien wel vermoeider dan de patiëntenzorg deed. Officieel zou ik nu weer uitgerust moeten zijn maar ho maar.

Voor nu vind ik het welletjes. Goh toch nog gelukt dit stukje.

Cars GLAS – GOGGOMOBIL – BMW -- ISETTA

GLAS – GOGGOMOBIL – BMW -- ISETTA

Small Cars II GLAS – GOGGOMOBIL – BMW -- ISETTA

Goggomobil-Glas-BMW

Lijkt de GLAS Klein, de BMW ISETTA is nog kleiner:

BMW Isetta Moto Coupe

Bmw-isetta-landespolizei 

1952 BMW Isetta 600

BMW-Isetta-pickup

1957 BMW Isetta 300 Cabriolet

 1958 BMW Isetta 300 convertible

1957 BMW ISETTA 300

Glas – Goggomobil 1700

Glas 1960 royal

 

Glas 1963 1204 sedan

Glas 1962 Isar 1004 coupe

Glas 1963 1300gt cabrio

Glas 1965 2600 Frankfurt Germany

Glas 1967 2600 V8

Glas Goggomobil 1300 GT (1966)

GLAS 1968 BMW

Glas Goggomobil Dart-black 1958

Goggomobile, Spain

GLAS 1600 GT Front

Glas 1700 GT (1966)

Glas 1967-68 3000 v8 BMW

Glas 1963 Isar t600

Glas Goggomobil Dart 1958

 Glas Goggomobil Dart-black 2 1958

Glas Goggomobil T-300 w sunroof + aanhanger 1960 (D)

Goggomobil 1955 tyl

Glas met aanhanger Perzië 1958

Goggomobil 1959

Goggomobil 1959 coupe

Goggomobil 1961 GoggoIsar

Glas 1967 1304 cl kombi

Goggomobil 1965 Glas

Goggomobil 1962 Isard k 700

Glas 1700 GT USA brochure

1968 Bmw Glas 3000

Glas (Isard)T-700 Royal

Glas Goggomobil van mijn oudste broer

   Vandaag verder gegaan met de spannende en grote klus om de computer van Rose leeg te halen, te backuppen en vervolgens Windows 7 opnieuw te installeren.

Wat een werk, en het is nog niet helemaal af, maar hij draait weer en is sneller dan ooit. Tussen al het wachten en heropstarten door ook die van mij een stuk sneller gemaakt en nu had ik warempel ook nog even tijd een oud blog op te knappen en te verfraaien.

Gisteren na mijn aankopen op de antiek en curiosamarkt deed ik ook een duik in de geschiedenis. Heel andere geschiedenis. In dit geval kwam het eerste rood witte autootje van mijn oudste broer te voorschijn in mijn gedachten. Het was een Glas, en daar had ik al eerder naar gezocht. Ik was echter glad vergeten, ik was uiteindelijk pas een jaar of acht, dat het om een Glas Goggomobiel ging. Terwijl ik de vorige keer dat ik op zoek was naar gegevens over die Glas bijna niks aantrof ging er nu een enorme hoeveelheid pagina’s open over deze fabriek.

http://www.cs-zone.com/model/art.HansGlasGmbH.htm

http://nl.wikipedia.org/wiki/Hans_Glas_GmbH#Goggomobil_dwergauto.27s

http://www.uniquecarsandparts.com.au/car_info_glas_goggomobil.htm

http://www.glasclub.org/glas/historie/typen/goggo/trans.htm

http://www.goggo.net/

Ik kon het niet laten jullie even mee te laten genieten van een deel van mijn speurwerk en het fantastische resultaat daarvan. Zeg nu zelf, het is op de weg nu een stuk saaier. Er komt nog veel meer de komende tijd. Voor nu gegroet. 

Filed Under: BMW, GERMANY, Glas, Goggomobil, Small Old Cars

POST van baas

Computer Grijze Haren

Ik begon vanmorgen om half tien, na door Rose en Jesse weggebracht te zijn, en opende eerst mijn emailbox. Daarin het verslag van mijn leidinggevende.

De evaluatie door mij gisteren meegebracht en verwoord komt in haar verslag terug als:

Op donderdag 14 november heb je het werk hervat conform afspraken. Uitslag van de onderzoeken: geen stenose in de nek. Het werken in aangepast werk gaat tot nu toe. Je hebt tot nu toe een 2-tal taken toebedeeld gekregen, wisselt deze zelf af om eentonigheid te voorkomen. Het administratief werken gaat je goed af. Je geeft aan de patiënten contacten wel te missen.

Je geeft aan dat het aanpassen van je dagelijkse structuur zoals je die jaren gewend bent geweest, je zwaar valt. Je bent erg moe na het werk en hebt dagelijks pijn. Desalniettemin ben je blij weer aan het werk te zijn

Ook privé is het wennen om een andere structuur te hebben. Jij en je partner zijn min of meer ‘mantelzorger’ voor elkaar en zoeken naar aanpassingen aan de nieuwe situatie. De veranderingen die nu op gang gekomen zijn houden je bezig.

Je werkt op dit moment op verschillende werkplekken, doordat je geen vaste instellingen hebt van bureau en bureaustoel zou dit kunnen leiden tot extra fysieke klachten. Een werkplekonderzoek en een vaste werkplek kunnen hierin een oplossing bieden.

Vervolgens staat er zonder omzien dat het streven naar 36u per week er nog is en dat we per komende week met een uur per dag langer werk gaan. Komende vrijdag is er een werkplekonderzoek wat hoogstwaarschijnlijk in zal houden dat ik een eigen stoel ga krijgen.

Ik voeg mijn evaluatie en de hare in mijn dossier en tracht niet nodeloos opgewonden te geraken en heb vandaag vier en een half uur gewerkt, tot mijn ogen er bijna uitrolden. Ik verbaas me er niet echt meer over dat haar luister, observatie en inlevingsvermogen volslagen zoek is. Dat we in een ziekenhuis werken waar de zakelijkheid , de economie en de kilheid hoogtij viert is ook niet nieuw meer, maar gefft nog steeds wel een benauwd gevoel. Dit is niet meer de gezondheidszorg waar ik ooit met veel plezier deel van uitmaakte.

Nu ben ik thuis bij Rose en we gaan er een goed WE van maken.

Maandag is er weer een dag en deze twee dagen nemen we het ervan.

Ik ga nu met Rose de computer van haar compleet legen en van basis af opbouwen, hopende zo alles wat er nu niet goed draait er uit te krijgen en weer een smooth draaiende machine te krijgen die alleen maar doet wat wij willen. We zijn begonnen met alle afbeeldingen en documenten extern op te slaan, en dat gaat altijd al gauw om knap veel GB's. Duim maar voor ons dat dit goed afloopt.

Voor nu de hartelijke groeten.

Evaluatie met leidinggevende

Vandaag is het de derde week van mijn werkhervatting, en daar hoort in het kader van de wet Poortwachter ook de evaluatie hiervan bij.
Zodoende dat ik de afgelopen dagen en afgelopen nacht veel bezig was met de gevolgen van de enorme veranderingen die we hebben doorgevoerd.

Werkte ik eerst 4 á 5 avonddiensten per week, waarnaast ik driemaal per week fysiooefeningen deed om mijn lijf op peil te houden. Daarnaast iedere morgen uit met de hond, en tweemaal per week gezamenlijk met Rose boodschappen doen, waarvan meestal op de markt, zowel op de Blaak als bij het Visserijplein/Marconiplein, hierdoor kwam ik aan een behoorlijke portie noodzakelijke beweging en kon ik partner helpen met het bedenken van wat te halen en het binnenhalen van de dagelijkse boodschappen.

Nu werk ik 4 á 5 dagdiensten, voorlopig van 10.00u tot 14.00uur voor het eerst van mijn leven niet in de patiëntenzorg maar in de administratie op diverse secretariaten. De ene plek is de andere niet. Op de ene zie je iemand ontstellend hard werken en krijg je plotsklaps door wat een hoop geregistreer en administratie er te doen is in een ziekenhuis, terwijl op een andere plek iemand in een uur tijd meer dan 300 maal kan zeggen dat ie het zo druk heeft, en nauwelijks tot werken komt. Ik kan ongeveer twee uur achter elkaar mijn concentratie houden, moet dan even pauzeren om de cijfers voor ogen kwijt te raken en daarna haal ik met moeite nog twee uur, waarna ik bij thuiskomst rustig 2 á 3 uur moet slapen omdat ik volkomen uitgeblust ben

Normaliter zijn Rose en ik elkaars mantelzorgers. Ik help haar bij haar zwakkere kanten en omgekeerd is zij mij tot grote steun. Zowel bij het kiezen, en sjouwen van boodschappen, als bij het mij fysiek en geestelijk op de been houden waar ik worstel met de pijn, en de Chemo's, zoals ook vandaag.

Betekende de afgelopen 6 jaar als ik 1 dag niet kon slapen tussen 12.00 uur en 13.30 voor een forse terugval, dan wil je niet weten welk een enorme gevolgen deze structuurverandering heeft.

• Spanning onderling
• Minder steun voor elkaar
• Minder beweging voor mij, dus meer stijfheid en spanning
• Alle maaltijden en avonden thuis
• De vrijheid die partner had beperkt
• Geen boodschappen meer samen kunnen doen, dus alle keuzes aan partner
• Als ik eerst doodmoe thuiskwam zat de dag erop en ging ik na een uurtje Oog op morgen slapen, en nu volgt nog een groot deel van de dag
• Humeur moeizaam + te houden
• Geen patiëntencontacten meer en ook de bijbehorende bevrediging niet

Werd er in het verleden op de afdeling nooit gevraagd naar het effect van mijn mega hoeveelheid medicatie op mijn functioneren, dat is nog idem, terwijl ik al een dikke zes jaar geen auto mag/kan rijden. Pijn, Sufheid en Concentratiestoornissen.

Positieven en Negatieven:

1. Avonden en maaltijden betekenen op dat gebied meer tijd samen, maar qua huishouden en boodschappen komt er veel meer op Rose neer.
2. Structuur indeling van de dag staat volledig op zijn kop.
3. Stabiliteitsopbouw was al lastig, maar nu is er de angst dat stabiliteit nooit meer terugkomt.
4. Werk was bevredigend zolang ik wat voor patiënten kon betekenen en dat was waar mijn hart lag en waarvoor ik gekozen had. Nu wel zinvol werk, gezien het feit dat als deze registratie niet gebeurd we als ziekenhuis enorm veel geld mislopen.
5. Onzekerheid over toekomst. Eisen leidinggevende en Bedrijfsarts- Financiën- Hoe houden we het hoofd boven water? Wat heeft het gebrek aan stabiliteit voor gevolgen voor mijn huidige gezondheid?

Ik ben benieuwd of jullie lezers dit een overzichtelijke evaluatie vinden.

Laat het vooral weten