Bijna een hartsmak!

Gisteren tot twee keer toe de schrik van mijn leven. Eerst op weg naar het ziekenhuis stopt mijn gloedje nieuwe scootmobiel midden op een kruispunt op de Burgemeester Knappertlaan. Ik heb mijn scoot snel in zijn vrij gezet, maar dan ben je toch nog niet een twee drie aan de kant, en de auto’s suizen gewoon door. Vervolgens poog ik aan de kant of ik ‘m weer rijdens kan krijgen en dat lukt voor een paar honderd meter. Precies voor de kliniek maar wel midden op de weg stopt ie opnieuw. GGrr. Weer aan de kant gezet, of zo’n ding niks weegt. Vervolgens doet ie het weer tot tussen de elektrische schuifdeuren. Nu hielpen enkele collega’s me met een duwtje naar binnen. Aldaar de service dienst van Practi Comfort gebeld. De dame aan de telefoon hielp me netjes en ik moest allerlei controles doen waarna hij het weer deed. Ik ging aan het werk en gebruikte de scoot pas weer toen ik naar mijn fysiozwemuur toe moest. Helaas kwam mijn scoot ter hoogte van de kruising BK laan Warande weer midden op het kruispunt tot stilstand, en nu ben ik mijn vertrouwen wel echt kwijt. Weer gebeld en vervolgens opgehaald per taxi en thuisgebracht, waardoor ik ook mijn zwemoefenuur nog miste. Moest de scoot vervolgens 14 uur opladen en vanmorgen gepoogd maar euvel is nog niet opgelost.

Ik zit hier vandaag op mijn nieuwe werkplek. Mijn leidinggevende heeft daarop aangedrongen. De afgelopen drie dagen heb ik gejobhopt van computer naar computer al naar gelang er een vrij was. Werk was er genoeg op de kliniek en het werken is daar een stuk gezelliger als tot nu toe op het behandelcentrum. Daar zit ik in een kamer met vier computers. Er gebeurd van alles. Soms zit er iemand van ICT, en ook zitten er twee behandelaars die veel huisbezoeken aan patiënten doen en er dus ook heel vaak niet zijn. Gevolg meestentijds zit ik er alleen.

Ik kijk tegen een blinde muur aan.

Het werk is saai, saaier, saaist. Het gaan om het invoeren van Registratie verrichtingen. Telefoontjes van mensen die bellen voor hulp of ventilatie, langskomen voor hulp en/of ondersteuning, langskomen voor hun anti zucht medicatie(hier bedoel ik Antabus of Refusal mee)

Verder gaat het om het invoeren van vragenlijsten, de zogenaamde ROM’s. Dat zijn vragenlijsten betrekking hebben op de klachten waarmee mensen binnenkomen, en die ze moeten invullen bij aanvang van de behandeling en bij vertrek.

Die moeten de computer in en gebeurd dit niet in voldoende mate dan word het ziekenhuis daarop afgerekend. Halen we de norm die de zorgverzekeraars stellen niet dan kan dat letterlijk miljoenen kosten op de begroting van het jaar daarop.

Kortom, nuttig is het wel.

Ik merk dat ik na twee uur werken ik de lijsten zie zweven voor mijn ogen en dat ik me dan minder concentreren kan. Ik moet dan even een stukje lopen en er even tussenuit. Daarna gaat het dan wel weer even. De vragenlijsten zijn meerkeuzevragen zoals bij enquêtes. Er zijn 5 mogelijkheden om in te vullen, maar je kunt bij een foutje maximaal 1 vraag terug dus moet het in een keer goed.

Vlak nadat ik dit stuk schreef, kwam He binnen met de vraag of ik wat inscan werk wilde doen. Waarom niet? Dus even naar een van de klinieken om de te scannen papieren te halen en direct begonnen. Dat is nog net gelukt voor ik naar huis kon om 14.00u. Morgen zal ik de ingescande formulieren op hun definitieve plaats stoppen in de elektronische dossiers. Kortom, ik weet al waar die werkzaamheden uit gaan bestaan morgen.

Wat wel lastig is. Morgen om 09.00u komt er een werkplekonderzoek. Kijken of ik er goed kan zitten? en of ik er "gezond" kan werken? Tegelijkertijd komt echter ook de monteur van de scootmobiel. Kortom die laatste zal Rose moeten ontvangen.

Later op de dag om 13.00u moet ik op het Vasteland zijn voor een afspraak met dr. Shaikani, de dokter van de pijnpoli.

KLEM ZITTEN TUSSEN BEPERKINGEN/MOGELIJKHEDEN EN EISEN

KLEM ZITTEN

De situatie op mijn werk dreigt uit de hand te lopen. Was het de afgelopen jaren zo dat ik regelmatig de rem moest zetten op mijn gedrevenheid omdat ik teveel deed of wilde doen, ik had zelfs mijn baas en mijn collega’s gevraagd om als ze dat zagen me hierbij te willen helpen.

Nu is het omgedraaid. Ik wil nog steeds veel maar mijn lijf is er simpelweg mee gestopt. Nu zit echter mijn baas samen met de bedrijfsarts me in de nek te hijgen dat ik terug moet naar 36 uur. De bedrijfsarts zei letterlijk bij mijn vorige bezoek aan hem dat de mensen die hij ooit heeft afgekeurd inmiddels allemaal al dood zijn. Aangenaam dreigement hé?

Mijn behandelaar heeft in overleg met mij besloten dat ik drie fysiooefenuren per week heb, op maandag, woensdag en vrijdag, om mijn lijf zo te houden dat het stabiel blijft. Dit samen met een Chemokuur op donderdag. Dat is de afgelopen jaren redelijk goed gegaan. Behalve als ik door mijn werk niet kon gaan zwemmen. Als ik nl. ben gaan zwemmen ben ik zo moe dat ik daarna niet kan werken maar enkele uren nodig heb om bij te komen. Ga ik wel werken dan word dat erg onveilig en kan ik niet goed functioneren.

Verder is het enige wat duidelijk en helder is bij Poli Myositus is dat forceren betekent dat wat er geforceerd is definitieve schade oplevert en niet meer hersteld. Zie het resultaat van de afgelopen dikke zes jaar sinds mijn diagnose. Ik ben qua lichamelijke vermogens ernstig achteruit gegaan. Het resultaat van en door mijn ziekte, het te lang op mijn tenen lopen en de giga portie pijnstillers en ontstekingsremmers.

Ik ben nu de afgelopen vier weken weer aan de slag gegaan en heb gemerkt dat drie a vier uur per dag redelijk te doen is. Nu willen zowel mijn baas als de bedrijfsarts dat ik ga opklimmen naar 36 uur en dat houd in dat ik me moet gaan forceren. Mijn baas zegt dat ik dat zwemmen en de fysio niet nodig heb, en daarmee doet ze alsof ze weet hoe het is om in mijn lijf te zitten. En ze doet zich voor als dokter. Ik denk dat het wel mogelijk is om vier dagen van vier uur te doen, maar ik moet de gelegenheid hebben om te gaan zwemmen. De andere fysio uren heb ik kunnen verzetten van half elf ’s morgens naar 09.00u dus dat kan ik wel combineren met mijn werk.

Ook het voorstel om de poli te gaan ontlasten en beter bereikbaar te maken is zo van tafel geveegd, terwijl ik daar in mijn eigen echte werk ook echt zinvol bezig zou kunnen zijn. Zowel met de triage van patiënten maar ook de bereikbaarheid van de poli die al jaren belazerd is al te gaan verbeteren.

Ik weet nog niet hoe dit verder zal gaan maar verdere druk op me betekent achteruitgang.

Tot zover. Hier was ik vannacht mee bezig, en benam me de kans om goed uit te rusten.

Gegroet.

MOE

Vandaag is een rare dag. Vanmorgen zoals nu wel moet bij het eerste geluid van de wekker om kwart voor zeven er uit. Medicatie uitzetten, gauw douchen, een rondje met Jesse, daarna koffie, even mediteren, dan ontbijten, en vervolgens met zijn drietjes richting mijn werk. Daar al om half negen aanwezig. Vervolgens hoorde ik van Ju dat een patiënt die vorige week was overleden vandaag begraven werd en dat collega Br er naartoe ging. Het gebeld dat ik graag mee wilde om mijn laatste respect aan hem te bewijzen. 

Ik had de nieuwe telefoon van Rose bij me die na veel geklooi gisterenavond toch niet wilde werken. Iets wat oh, zo frustrerend werkt, en ik had gisteren ook al tijden gepoogd de simkaart er weer uit te krijgen. Ik had afgelopen nacht een idee. De monteurs van ICT zijn op mijn werk Wifi aan het aanleggen. Beter laat dan nooit denk ik dan maar, en ik dacht dat die lieden vast wel specialistisch gereedschap bij zich zouden hebben om de simkaart er uit te kunnen halen. En jawel na een tijdje gepiel bleek een van hen met een ongelooflijk dun pincet het voor elkaar te krijgen. Ik al lang blij. Weer een stap verder.

Vervolgens aan het werk getogen met de registratie verrichtingenlijsten, maar bij het zien van die lijsten waren mijn ogen al snel weer aan het draaien, alsof ik niet thuis was geweest na de dag van gisteren. Even wat anders gedaan. Binnen de kortste tijd was het kwart voor twaalf en zijn Br + ik naar Rotterdam Zuid gereden. We moesten op de Zuiderbegraafplaats zijn en uiteindelijk na flink wat gesjees van Br lukte dit net op tijd. De kist was al uit de auto en het handje vol familie stond al op ons te wachten. Het was een natte bedoening en na een kort woordje van de Dela medewerker en een gedicht was het afscheid alweer achter de rug. Gelukkig geen gezwijmel of gezwets.

Vervolgens hebben we de honden van Br even uitgelaten en heeft hij me thuisgebracht. Ik wilde gelijk gaan slapen maar op de een of andere manier was het druk in mijn hoofd en waren er een aantal zaken die afgewerkt moesten worden. Zo moest de simkaart met behulp van een te halen adapter toch weer de telefoon in, en dan wil je toch ook weten of het werkt. Gelukkig dat ging goed. Toen een mailtje aan groupdeal dat de telefoon niet compleet geleverd was etc. Het was 16.00u voordat ik mijn bed zag.

Nu blijkt ook dat het uploaden van foto's naar blogger niet meer kan, zowel op de vernieuwde computer van Rose niet als op die van mij niet. Foto's die eerder gebruikt zijn zijn wel naar stukjes te brengen, maar nieuwe niet. GGrrrrrrrr.

En nu gaan we lekker eten.

Rose heeft er wat lekkers van gemaakt en mijn maag rommelt, maar al die klusjes en dat eindeloze geadministreer op mijn werk maken me moe. Misschien wel vermoeider dan de patiëntenzorg deed. Officieel zou ik nu weer uitgerust moeten zijn maar ho maar.

Voor nu vind ik het welletjes. Goh toch nog gelukt dit stukje.

Cars GLAS – GOGGOMOBIL – BMW -- ISETTA

GLAS – GOGGOMOBIL – BMW -- ISETTA

Small Cars II GLAS – GOGGOMOBIL – BMW -- ISETTA

Goggomobil-Glas-BMW

Lijkt de GLAS Klein, de BMW ISETTA is nog kleiner:

BMW Isetta Moto Coupe

Bmw-isetta-landespolizei 

1952 BMW Isetta 600

BMW-Isetta-pickup

1957 BMW Isetta 300 Cabriolet

 1958 BMW Isetta 300 convertible

1957 BMW ISETTA 300

Glas – Goggomobil 1700

Glas 1960 royal

 

Glas 1963 1204 sedan

Glas 1962 Isar 1004 coupe

Glas 1963 1300gt cabrio

Glas 1965 2600 Frankfurt Germany

Glas 1967 2600 V8

Glas Goggomobil 1300 GT (1966)

GLAS 1968 BMW

Glas Goggomobil Dart-black 1958

Goggomobile, Spain

GLAS 1600 GT Front

Glas 1700 GT (1966)

Glas 1967-68 3000 v8 BMW

Glas 1963 Isar t600

Glas Goggomobil Dart 1958

 Glas Goggomobil Dart-black 2 1958

Glas Goggomobil T-300 w sunroof + aanhanger 1960 (D)

Goggomobil 1955 tyl

Glas met aanhanger Perzië 1958

Goggomobil 1959

Goggomobil 1959 coupe

Goggomobil 1961 GoggoIsar

Glas 1967 1304 cl kombi

Goggomobil 1965 Glas

Goggomobil 1962 Isard k 700

Glas 1700 GT USA brochure

1968 Bmw Glas 3000

Glas (Isard)T-700 Royal

Glas Goggomobil van mijn oudste broer

   Vandaag verder gegaan met de spannende en grote klus om de computer van Rose leeg te halen, te backuppen en vervolgens Windows 7 opnieuw te installeren.

Wat een werk, en het is nog niet helemaal af, maar hij draait weer en is sneller dan ooit. Tussen al het wachten en heropstarten door ook die van mij een stuk sneller gemaakt en nu had ik warempel ook nog even tijd een oud blog op te knappen en te verfraaien.

Gisteren na mijn aankopen op de antiek en curiosamarkt deed ik ook een duik in de geschiedenis. Heel andere geschiedenis. In dit geval kwam het eerste rood witte autootje van mijn oudste broer te voorschijn in mijn gedachten. Het was een Glas, en daar had ik al eerder naar gezocht. Ik was echter glad vergeten, ik was uiteindelijk pas een jaar of acht, dat het om een Glas Goggomobiel ging. Terwijl ik de vorige keer dat ik op zoek was naar gegevens over die Glas bijna niks aantrof ging er nu een enorme hoeveelheid pagina’s open over deze fabriek.

http://www.cs-zone.com/model/art.HansGlasGmbH.htm

http://nl.wikipedia.org/wiki/Hans_Glas_GmbH#Goggomobil_dwergauto.27s

http://www.uniquecarsandparts.com.au/car_info_glas_goggomobil.htm

http://www.glasclub.org/glas/historie/typen/goggo/trans.htm

http://www.goggo.net/

Ik kon het niet laten jullie even mee te laten genieten van een deel van mijn speurwerk en het fantastische resultaat daarvan. Zeg nu zelf, het is op de weg nu een stuk saaier. Er komt nog veel meer de komende tijd. Voor nu gegroet. 

Filed Under: BMW, GERMANY, Glas, Goggomobil, Small Old Cars

POST van baas

Computer Grijze Haren

Ik begon vanmorgen om half tien, na door Rose en Jesse weggebracht te zijn, en opende eerst mijn emailbox. Daarin het verslag van mijn leidinggevende.

De evaluatie door mij gisteren meegebracht en verwoord komt in haar verslag terug als:

Op donderdag 14 november heb je het werk hervat conform afspraken. Uitslag van de onderzoeken: geen stenose in de nek. Het werken in aangepast werk gaat tot nu toe. Je hebt tot nu toe een 2-tal taken toebedeeld gekregen, wisselt deze zelf af om eentonigheid te voorkomen. Het administratief werken gaat je goed af. Je geeft aan de patiënten contacten wel te missen.

Je geeft aan dat het aanpassen van je dagelijkse structuur zoals je die jaren gewend bent geweest, je zwaar valt. Je bent erg moe na het werk en hebt dagelijks pijn. Desalniettemin ben je blij weer aan het werk te zijn

Ook privé is het wennen om een andere structuur te hebben. Jij en je partner zijn min of meer ‘mantelzorger’ voor elkaar en zoeken naar aanpassingen aan de nieuwe situatie. De veranderingen die nu op gang gekomen zijn houden je bezig.

Je werkt op dit moment op verschillende werkplekken, doordat je geen vaste instellingen hebt van bureau en bureaustoel zou dit kunnen leiden tot extra fysieke klachten. Een werkplekonderzoek en een vaste werkplek kunnen hierin een oplossing bieden.

Vervolgens staat er zonder omzien dat het streven naar 36u per week er nog is en dat we per komende week met een uur per dag langer werk gaan. Komende vrijdag is er een werkplekonderzoek wat hoogstwaarschijnlijk in zal houden dat ik een eigen stoel ga krijgen.

Ik voeg mijn evaluatie en de hare in mijn dossier en tracht niet nodeloos opgewonden te geraken en heb vandaag vier en een half uur gewerkt, tot mijn ogen er bijna uitrolden. Ik verbaas me er niet echt meer over dat haar luister, observatie en inlevingsvermogen volslagen zoek is. Dat we in een ziekenhuis werken waar de zakelijkheid , de economie en de kilheid hoogtij viert is ook niet nieuw meer, maar gefft nog steeds wel een benauwd gevoel. Dit is niet meer de gezondheidszorg waar ik ooit met veel plezier deel van uitmaakte.

Nu ben ik thuis bij Rose en we gaan er een goed WE van maken.

Maandag is er weer een dag en deze twee dagen nemen we het ervan.

Ik ga nu met Rose de computer van haar compleet legen en van basis af opbouwen, hopende zo alles wat er nu niet goed draait er uit te krijgen en weer een smooth draaiende machine te krijgen die alleen maar doet wat wij willen. We zijn begonnen met alle afbeeldingen en documenten extern op te slaan, en dat gaat altijd al gauw om knap veel GB's. Duim maar voor ons dat dit goed afloopt.

Voor nu de hartelijke groeten.

Evaluatie met leidinggevende

Vandaag is het de derde week van mijn werkhervatting, en daar hoort in het kader van de wet Poortwachter ook de evaluatie hiervan bij.
Zodoende dat ik de afgelopen dagen en afgelopen nacht veel bezig was met de gevolgen van de enorme veranderingen die we hebben doorgevoerd.

Werkte ik eerst 4 á 5 avonddiensten per week, waarnaast ik driemaal per week fysiooefeningen deed om mijn lijf op peil te houden. Daarnaast iedere morgen uit met de hond, en tweemaal per week gezamenlijk met Rose boodschappen doen, waarvan meestal op de markt, zowel op de Blaak als bij het Visserijplein/Marconiplein, hierdoor kwam ik aan een behoorlijke portie noodzakelijke beweging en kon ik partner helpen met het bedenken van wat te halen en het binnenhalen van de dagelijkse boodschappen.

Nu werk ik 4 á 5 dagdiensten, voorlopig van 10.00u tot 14.00uur voor het eerst van mijn leven niet in de patiëntenzorg maar in de administratie op diverse secretariaten. De ene plek is de andere niet. Op de ene zie je iemand ontstellend hard werken en krijg je plotsklaps door wat een hoop geregistreer en administratie er te doen is in een ziekenhuis, terwijl op een andere plek iemand in een uur tijd meer dan 300 maal kan zeggen dat ie het zo druk heeft, en nauwelijks tot werken komt. Ik kan ongeveer twee uur achter elkaar mijn concentratie houden, moet dan even pauzeren om de cijfers voor ogen kwijt te raken en daarna haal ik met moeite nog twee uur, waarna ik bij thuiskomst rustig 2 á 3 uur moet slapen omdat ik volkomen uitgeblust ben

Normaliter zijn Rose en ik elkaars mantelzorgers. Ik help haar bij haar zwakkere kanten en omgekeerd is zij mij tot grote steun. Zowel bij het kiezen, en sjouwen van boodschappen, als bij het mij fysiek en geestelijk op de been houden waar ik worstel met de pijn, en de Chemo's, zoals ook vandaag.

Betekende de afgelopen 6 jaar als ik 1 dag niet kon slapen tussen 12.00 uur en 13.30 voor een forse terugval, dan wil je niet weten welk een enorme gevolgen deze structuurverandering heeft.

• Spanning onderling
• Minder steun voor elkaar
• Minder beweging voor mij, dus meer stijfheid en spanning
• Alle maaltijden en avonden thuis
• De vrijheid die partner had beperkt
• Geen boodschappen meer samen kunnen doen, dus alle keuzes aan partner
• Als ik eerst doodmoe thuiskwam zat de dag erop en ging ik na een uurtje Oog op morgen slapen, en nu volgt nog een groot deel van de dag
• Humeur moeizaam + te houden
• Geen patiëntencontacten meer en ook de bijbehorende bevrediging niet

Werd er in het verleden op de afdeling nooit gevraagd naar het effect van mijn mega hoeveelheid medicatie op mijn functioneren, dat is nog idem, terwijl ik al een dikke zes jaar geen auto mag/kan rijden. Pijn, Sufheid en Concentratiestoornissen.

Positieven en Negatieven:

1. Avonden en maaltijden betekenen op dat gebied meer tijd samen, maar qua huishouden en boodschappen komt er veel meer op Rose neer.
2. Structuur indeling van de dag staat volledig op zijn kop.
3. Stabiliteitsopbouw was al lastig, maar nu is er de angst dat stabiliteit nooit meer terugkomt.
4. Werk was bevredigend zolang ik wat voor patiënten kon betekenen en dat was waar mijn hart lag en waarvoor ik gekozen had. Nu wel zinvol werk, gezien het feit dat als deze registratie niet gebeurd we als ziekenhuis enorm veel geld mislopen.
5. Onzekerheid over toekomst. Eisen leidinggevende en Bedrijfsarts- Financiën- Hoe houden we het hoofd boven water? Wat heeft het gebrek aan stabiliteit voor gevolgen voor mijn huidige gezondheid?

Ik ben benieuwd of jullie lezers dit een overzichtelijke evaluatie vinden.

Laat het vooral weten

Mistige gevoelens

Een mistige titel, op alweer een mistige dag.
Mist heeft altijd direct gevolgen voor me.
Ik word dan rond 4.00 of 5.00 uur wakker en verga van de pijn.
Het hoge vochtpercentage werkt slecht op de spieren en verergerd de pijn.
De pijnmedicatie werkt met vocht in de lucht gewoon minder en korter.
Meer dan de 300 mg Tramadol en 3 gram Paracetamol kan ik ook niet nemen, al mag je bij uitzondering wel 4 gram nemen, en dat heb ik vandaag dan ook al gedaan, maar helpen doet het eigenlijk niet.
Nu laat ik me gelukkig door pijn niet tegenhouden, het is gewoon lastig.
Wat dat betreft heb ik geen hekel aan kou.
Het moet alleen droge kou zijn en niet zoals nu.

Het WE was goed, behalve bovenstaande hebben Rose en ik er echt wat van gemaakt.
Gisteren waren de oudere broer van Rose met zijn vrouw er en dat was buitengewoon gezellig en we hebben heerlijk kunnen bijpraten en erg lekker met elkaar gegeten en gedronken.
Gisterenavond hebben we nog lekker naar Do You Think You Can Dance gekeken, en ook dat is altijd zeer geslaagd.
Van het WE ook drie blogjes hersteld die sinds het stoppen van mijn betaalde domein plotsklaps zonder foto's zaten. Een blog over Firma de Raadt en Kistemaker NACO , Chenard et Walcker , en EBRO . Nog ongeveer 100 te herstellen te gaan voor we verder kunnen met nieuwe.

Vandaag ben ik na een intensieve nekbehandeling door Bert mijn fysiotherapeut om 09.00 uur ook weer aan de slag gegaan op het werk. Ik kreeg een spoedcursus ROM invoeren in een deel van de computer wat ik nog niet kende. Er was in eerste instantie nergens plaats, maar uiteindelijk kreeg ik een plaatsje in de vergaderzaal. Wat wel maf was dat er enkele vergaderingen waren die gewoon doorgingen terwijl ik aan het werk was. Zo hoor je nog eens iets. Het werk op zich is saai 

Verder kwam ik thuis en Rose vertelde me dat de foto en de echo van vorige week niets hadden opgeleverd. Ook haar bloedbeeld bleek oké, en dat was ook positief. Nu heb ik dik een uur bijgeslapen en Rose is even naar een afspraak toe met haar pijnpsychiater, maar vanavond zijn we lekker samen.

Nu ben ik er dik een uur tussenuit geweest. Ik had een vriendin aan de lijn uit het vroegere Jutphaas die vorig jaar haar vriendin kwijtgeraakt is. Er is kennelijk namens mij door twitter een boodschap  verspreid en die word nog herhaald ook, terwijl ik daar zelf nooit opdracht toe gegeven heb. Zo heb ik al diverse mensen aan de lijn gehad die ik kennelijk uitnodig om met me te gaan twitteren. In dit geval werd het een erg leuk gesprek waarin veel herinneringen boven kwamen, en zodoende is dit stuk ook nog niet gepubliceerd.

Inmiddels voel ik ook dat de kachel het doet en zijn we klaar om aan de avond te beginnen. Dat komt goed uit want het is ook donker geworden. Gegroet. Tot gauw.

Leuke dag op werk

WEERZIEN

Vandaag heb ik wederom van 10.00u tot 14.15u gewerkt. Doordat de secretaresse die bij Detox werkt ziek was ben ik op haar plek gaan zitten, en ben zodoende veel patiënten en collega's tegengekomen. Deze keer dus niet alleen op papier maar ook in persoon, en dat was leuk en aangenaam. Velen zijn zeer nieuwsgierig en komen even binnen voor een praatje. Voor mijn concentratie is het niet al te best, want het was een behoorlijke afleidende factor, maar aangezien dit geen gewoonte zal zijn was het een zeer welkome afleiding.
Desalniettemin ben ik aardig door mijn registratieformulieren doorgekomen en zal ik waarschijnlijk as. maandag aan andere werkzaamheden beginnen.
Het weerzien na twee maanden zonder patiënten deed me goed. Ik merk wel dat mensen me ook missen en zich afvroegen waar ik ben gebleven, en daarnaast merken ze dat situaties tussen patiënten en personeel helemaal niet zo verschillen als het soms lijkt.
Voor mij was de dag snel voorbij en ik heb zojuist ook even stevig bijgeslapen.

Ik hou het hierbij, wens jullie lezers een TOP WE en groet u van harte.

PS: Nog geen uitslag van de foto en de echo. Post was nog niet binnen. Verwezen naar maandagmorgen. GGrrr. De schokken zijn echter wel veel minder dus dat is weer TOP.

Tijdens de pauze op mijn werk

Tijdens de pauze op mij werk gaat het alarm. Keihard gaan de sirenes, en dat was niet de eerste keer vandaag. Vanmorgen om iets over 11.00u gingen ze ook al, maar dat was een test. Nu echter zag ik plotsklaps allerlei collega’s langs rennen richting de gesloten afdeling. Daar bleek iemand lang onder de hete douche te staan en de damp deed het alarm afgaan. Er was dus niks aan de hand, maar toch kwam de brandweer, en terecht natuurlijk want het zal maar echt zijn.

Ik ben vandaag weer begonnen en werk in een artsenkamer achter het secretariaat van kliniek I. Daar voer ik momenteel registraties van verrichtingen in die meestentijds de afgelopen tijd door mijzelf en de collega’s ingevuld zijn tijdens de diensten op afdeling Detox. Dat gaat over mensen die bellen voor een ondersteunend gesprek, of langskomen voor een gesprek en of een bakje koffie, een lunch of een maaltijd, of deelname aan de spelletjesavond, of die een medicament komen halen, Antabus of Refusal. Dat zijn mensen die op Detox in behandeling zijn geweest en nu drie maal wekelijks onder toezicht hun anti zuchtmiddel komen innemen. Zo zijn er nog een aantal codes.

Zo voel ik me vandaag zinvol bezig want al die verrichtingen leveren de afdeling en het ziekenhuis geld op. De secretariaten hebben het vaak zo druk met andere regelzaken dat dit soort saai werk vaak blijft liggen. Een mooie taak voor mij nu. Wat wel maf is dat het bijhouden hiervan zo achter loopt dat ik nu al een aantal registraties voorbij zie komen van patiënten die er al helemaal niet meer zijn. Het gaat goed, maar is wel behoorlijk vermoeiend. Mijn eetlust is weer bevredigd en ik ben weer aardig in staat verder te gaan. De groeten.

WACHTEN, en wachten, en nog geen uitslag

De dertiende november alweer. Vandaag zou ik de uitslag van de foto en de echo krijgen en ik wachten, wachten en nog eens wachten. Omdat wachten en niets doen wel heel lang duurt ben ik gewoon gaan oefen zwemmen vanmorgen, en heb twee blogjes over bussen weer bijgewerkt en opgeknapt. Op Hottransport zijn van veel blogjes, gemaakt tussen eind september 2012 en september 2013 zijn na het stoppen van het dure Hot Transport Net, alle foto's verdwenen, en het blog wat ik daarvoor als vervanging aan het bouwen ben Myn Transport Blog is nog in volle ontwikkeling. Ik heb vandaag een blog gemaakt over Drauz 

Drauz

 en over Beers, de eerste een oud Duits auto en bus merk, en de tweede een echt oud Nederlands Carrosserie Bedrijf.

Beers

Een lekker tijdverdrijf, en het was half zes voor ik het wist. Prompt vergeten een belletje te doen met mijn leidinggevende, maar wel gelijk een mailtje geschreven.
Ik heb nog wel de assistente van de dokter gesproken en die zei dat vanaf ongeveer een maand geleden de uitslagen niet meer elektronisch komen maar ouderwets met de post. Op mijn vraag waarom dat nu? Had ze bits geantwoord. Geen idee, maar je mot tot vrijdag wachten.
Dat was duidelijke taal, niet blij maar wel duidelijk.

Gelukkig zijn de schokken en bewegingen verminderd en de pijn ondanks het stoppen met de Cymbalta niet verergerd, dus ga ik morgen als mijn Chemo goed valt gewoon weer vier uurtjes werken.

Alles bij elkaar een redelijk goede dag. Ik hou het hierbij. Vanavond ontspannen met de Masterchief England, leuk, dan tussen kunst en kitsch, en een leuke detective, kortom de computer gaat uit en gewoon lekker kijken. We hebben net een heerlijke maaltijdsalade op en kunnen er voorlopig voldaan tegen. De groeten en waarschijnlijk tot morgen.

Het schrijven gaat me weer vrij gemakkelijk af. Ook Rose heeft weer een blog gescheven, je kunt dit vinden op EdR Conceptueel Kunstenaar. Veel plezier.

Uit EVENWICHT gehaald !!

UIT             EVENWICHT             GEHAALD

Gisterenmiddag naar huisarts. Had een lijst gemaakt, met als eerste de schokken en de onwillekeurige bewegingen waardoor ik vreemde bewegingen maak en daardoor nog gespannener word in bijvoorbeeld mijn schouders. Hierover gesproken, komen deze signalen vanuit hoofd, neurologisch, of komen ze uit spieren?

Kip en ei vraag.
Mogelijkheden wegstrepen. 
1. De heftige behandeling van Bert mijn fysiotherapeut maandagmorgen maakte mijn spanning in mijn schouders en nek minder en zo ook de schokken.
2. Gebruik ik medicatie die dit soort bewegingen in hun bijwerkingen hebben. Ja. Cymbalta, een anti depressiva die ik heb gekregen van de pijnpoli van het st. Fransiscus Gasthuis om de pijn te verminderen. Advies: Stoppen, en na drie tot zes weken weten we meer. Krijg ik meer pijnstilling. Neen, je zit al op maximum. Zijn er meer medicijnen met die mogelijke bijwerking. Ja bij Tramadol waarvan ik 300mg gebruik komt dat bij 1 op de duizend voor. Kortom niet veranderen. Is ook lastig want daar ben ik na jaren verbruik aan verslaafd.
3. Kan het Neurologisch zijn. Jasper belt Neuroloog in Vlietland. Die zegt dat het hoogst raar  is. Adviseerde controle reflexen, die redelijk goed bleken, een foto van de nek(4stuks) en een echo idem van de nek om eventuele stenose daar uit te sluiten. Gisteren direct na afloop van bezoek aan Jasper gedaan en echo vandaag. Morgenmiddag uitslag. Als ik een vernauwing in de nek heb moet ik van de Neuroloog een MRI en pas daarna valt er beleid te bepalen. Nek is lastig werken.
Kortom ik werd uiterst serieus genomen en morgen weet ik meer. Het is een kwestie van uitsluiten. Het feit dat ik zo serieus werd genomen maakte dat ik me al minder gespannen voelde en na het bezoek, vannacht en vandaag al duidelijk minder last heb van schokken. 
Mede door die echo kon ik vanmorgen met Rose mee naar de markt. Lekker geen administratie. Joechee. Heb afgesproken direct na de uitslag leidinggevende te bellen.
Verder had ik de afgelopen tijd mijn oorbellen dag en nacht ingehouden en gevolg was wat vroeger of in ieder geval bij mij nooit eerder was gebeurd dat de ringetjes die de oorbellen vasthouden het oor ingegroeid waren. Toen ik dat merkte en aan Rose kenbaar maakte zei ze dat ik direct naar de Spoed Eisende Hulp toe moest gaan. Hier was ik het niet mee eens gezien het feit dat ik toch deze week richting huisarts wilde. Was maar goed ook want Jasper haalde ze zonder snijwerk met een tangetje terwijl ik even mijn tanden op elkaar hield er uit. (gelukkig)

Tot zover resultaat speurtocht naar schokken. Zo gauw ik iets weet schrijf ik weer verder hierover.

Vanmorgen zijn we na het ontbijt eerst naar Specsavers geweest. Die hadden gisteren zomaar € 340,- van onze rekening afgehaald. Ik had op 10 september 1 varifocus bril gekocht, mijn eerste, en omdat ze daar na controle van mijn ziektekostenverzekeraar zeiden dat ik nog € 340,- te goed had bestelde ik een tweede. Nadat IZZ had gezegd dat ik daar geen recht op bleek te hebben direct mijn bril gecanceld al op 14 september en dat was geaccepteerd. Het bedrag opgeteld bij wat ik al gepind had zou deze bril nu € 438,- kosten dus dat wilden we even rechtzetten. In de winkel waren ze het wel met ons eens dat dit dan wel een erg dure bril was maar konden toch nog niet zover gaan om de € 231,- teveel betaald terug te geven. Gezegd dit raar te vinden en bepaald geen reclame voor Specsavers, beloofden ze me as. vrijdag wel te bellen. Rose en ik gingen richting Blaak zoekend naar een pinautomaat om toch wat te kunnen betalen. Uiteindelijk hebben we er een gevonden en kwamen om 13.00u terug thuis. Net op tijd om nog op tijd in het ziekenhuis te kunnen zijn.

Waar ik het op het spreekuur met de huisarts en zijn leerling nog over gehad heb is dat eerst de verandering van werk me uit mijn vaste structuur en vastigheid haalde terwijl ik heel erg heftig reageer op veranderingen. In het begin betekende 1 keer niet kunnen slapen tussen de middag twee weken ellende. En nu halen ze, mijn baas en bedrijfsarts de structuur nog verder onderuit. Ik moet op de dag werken, in werk waar ik niet voor opgeleid ben en waarvoor ik niet gekozen heb op uren die me niet uitkomen, en waardoor ik fysiotherapie en fysiozwemmen om mijn spieren soepel te houden mogelijkerwijze niet meer kan doen, en dan verwachten ze stabiliteit en mijn 36urige aanwezigheid. Ik denk niet dat dat haalbaar zal zijn.

Het lastige is dat zowel mijn direct leidinggevende als de bedrijfsarts zich van geen kwaad bewust zijn en doen of ik ervoor kies om ziek te zijn. Een stelletje lastig te overtuigen idioten zijn het. Het is wel prettig dat in ieder geval mijn huisarts snapt waar ik mee te maken heb en achter me staat.

Sorry voor de lengte van dit stuk, moeilijk inkortbaar. De groeten. Hot

Moeilijk

Update:
Vannacht ondanks spanning en trillingen van spieren toch wel wat geslapen en bij navraag bleek dat ik ook niet al te lastig ben geweest voor Rose. Wel heel vroeg wakker van de pijn. Pijnstilling uitgesteld tot normale tijd 07.30u anders moet ik daaropvolgende gift ook vervroegen en dat kan niet onbeperkt. Schouders staan krom en stram van spanning, en ik beef als een rietje en kan ook maar moeilijk achter het toetsenbord zitten. Tijdens ontbijt met Rose overlegd. Uitkomst. Afspraak met huisarts maken om advies. Reumatoloog-behandelaar zegt dat het bij het beeld hoort en dat de bloedwaarden oké zijn. Toch verwacht de bedrijfsarts en mijn leidinggevende dat ik ga werken. Huisarts neemt me serieuzer. Probleem: Er is niemand die wat van Poli Myositis weet. Beeld is individueel heel verschillend. Gedachte: Moet ik dan misschien eens naar de Neuroloog, want waar komen die schokken vandaan? Komen die puur uit de ontsteking, dus uit mijn spieren of komen die uit mijn hoofd?

Vervolgens leidinggevende gebeld en afgemeld voor vandaag. Ik hoorde dat ze wilde reageren, maar ze slikte de vraag in. Ik kan toch geen antwoord geven op de overigens logische vragen die bij haar opkomen.

Gevolg: Ik ga zo meteen met Jesse naar de fysiotherapeut en aan hem vragen om mijn schouders extra aandacht te geven. Dan maken Jesse en ik de ronde af en gaan naar huis. Vanmiddag om 14.10 heb ik een afspraak kunnen maken met Jasper onze huisarts, en heb met Rose een lijstje gemaakt van zaken die we moeten bespreken.

Ik zit met nog een andere vraag. Een aantal jaren geleden was het zo dat als ik eenmaal een middagslaapje oversloeg ik dat tenminste twee weken moest bekopen. Nu is mijn totale ritme veranderd, en welk effect heeft dat op het verloop van mijn ziekte. En als dat zo is wie kan dat fatsoenlijk aan mijn bedrijfsarts en leidinggevende uitleggen?

Ik ben naast die gespannen spieren daar natuurlijk ook gespannen van. Afgelopen salaris was natuurlijk al dik € 100,- minder vanwege niet werken dus ook geen onregelmatigheidstoeslag, maar hoe gaat dat verder? Verder vind ik het niet erg tussendoor een dag vrij te zijn maar als jij je zo voelt als ik momenteel is het ook geen pretje.

Controleverlies

Gisteren had ik een aangename dag. Het begon zoals gebruikelijk. Daarna hebben Jesse en ik Rose naar de Wereldwinkel gebracht.
Nu zeg ik wel begon als gebruikelijk, maar dat is niet helemaal waar. Rose schreef er al eerder over maar vrijdag kwam er onverwacht een halve emmer water uit een van de ventilatiekanalen in de huiskamer. Rose haar E book lag eronder, maar heeft het gelukkig overleeft. 's Avonds kwam een monteur, en wat bleek dat er condens water is de leiding zat en dat dit er nadat we de ventilatie op stand drie hadden gezet dat eruit geblazen werd. Toen de monteur kwam heeft die de Stork Warmte Terug Win apparaat uitgezet, 'm schoongemaakt, er zat ook veel vuil in wat door de grote schoonmaak van afgelopen maandag los was gekomen in de filters, maar het apparaat was intussen helemaal droog van binnen. Nadat hij het weer had aangesloten en hij weg was bleek dat de ketel niet was aangesprongen en dus zaten we de rest van de avond zonder warmte en de zaterdagmorgen moesten we het doen met een koude douche. Rose heeft tijdens mijn ronde met Jesse Feenstra de installateur gebeld en die zouden z.s.m. een monteur sturen. Omdat ik gezegd had dat ik nog met de hond weg moest zou de monteur van te voren bellen. Nadat ik Rose had weggebracht en Jesse buiten de Bas op me lag te wachten terwijl ik boodschappen deed belde de monteur op. Die was vlakbij. Gezegd dat ik tenminste twintig minuten nodig zou hebben om thuis te komen, en met moeite was ik samen met Jesse om half elf weer thuis. Nog voordat de boodschappen uitgepakt waren stond er een zeer geschikte monteur voor de deur en een drukje op de knop bleek voldoende om zowel de ketel, de WTW unit en de thermostaat weer te laten werken. Hij gaf ook nog wat aanwijzingen en zei dat de monteur gisterenavond iets vergeten was.

Gelukkig deed alles het weer. Vervolgens nadat ik de was in de droger gestopt had i.v.m. de aanhoudende regen, de scootmobiel gepakt en samen met Jesse opnieuw naar Rose toegegaan in de Wereldwinkel, want daar stond koffie op me te wachten. Jesse begint steeds beter te wennen aan lopen naast de scootmobiel en maakt me reuze trots op haar. Ze blaft heel even op het moment dat ik haar aan de stoel vastzet, maar geniet zowel van het rennen als van het rustig naast me lopen op de winkelstraat. Kortom, Jesse werd voorzien van veel liefde en honden snoepjes en vond het heerlijk om Goran weer te zien en ik genoot van twee bakjes koffie alvorens huiswaarts te gaan.

Thuis ben ik begonnen aan deel vier van mijn uitgebreidste blog over DAF, wat nog niet af is maar waarschijnlijk later op de dag geplaatst word.

Maar waar slaat de titel nu op? Het begon gisterenavond al. Ik ben de controle over mijn spieren hopeloos kwijt. Maak allerlei onwillekeurige bewegingen en krijg dit niet onder control. Je weet niet hoe vaak ik een haal maak over het toetsenbord en moet repareren wat ik aan het schrijven ben. Gek word ik er van en daar word ik ook heel gespannen van, want hier kan ik niks aan doen. Het gebeurd gewoon, en ik ga zo een diazepam nemen om te kijken of dat helpt, maar dit is een van de redenen dat ik ben gestopt met werken op mijn afdeling. Het is ook slecht voor mijn zelfvertrouwen en de dr. zei dat het bij het beeld hoort. Welk beeld, dat weet hij dan weer niet. GGGRRrrrr!!

Als dit morgen nog zo is kan ik ook niet aan het werk. Afwachten maar.

Rose vergeleek het met het gevoel van brommen of suis zoals zij dit ervaart. Dat je je hart voelt en ziet en er helemaal door gepreoccupeerd voelt. Ik snap wel wat ze bedoeld, alleen bij mij zijn het een soort schokken. Mijn schouders en sleutelbenen doen er ook zeer van, en het lastig is dat ik me ook erger aan mezelf nu en dat is helemaal tenenkrommend, dus letterlijk en figuurlijk.

Ik hou jullie op de hoogte. Genoeg.