Lang geen dagboekblogjes geschreven. Was het een beetje zat, een beetje moe, verviel in herhalingen, wist niet meer wat te schrijven en het werd vaak een klaagzang waaruit soms zelfmeelij sprak, en dat is wel het laatste wat ik wil.
Tegelijkertijd heeft het gedurende de dik zes jaar dat ik nu mijn diagnose poli myositis heb ook heel veel goeds gedaan. Ik kon toch mooi mijn gevoelens van onrecht, machteloosheid, radeloosheid en angst kwijt aan het papier.
Ook is er een dilemma weg gevallen. Had ik vroeger twee facebooks, een voor vrienden en een voor andere contacten, dat kan niet meer. Ik had er zelfs drie. Daarnaast heb ik nu de patiënten/ cliënten van mijn werk sinds de dood van Gerrit Bohré gewoon toegevoegd. Dat is best wel prettig. Ik merk dat ik sinds dat ik dat gedaan heb ook veel steun en warmte uit die richting krijg, en mijn worstelingen zijn uiteindelijk niet zoveel anders dan waar zij mee te kampen hebben, en als ik dingen echt geheim wil houden dan moet ik het gewoon niet opschrijven.
Zeker nu ik door een verdere achteruitgang de direct patiëntencontacten ga verliezen, en dat vind ik na dik 27 jaar het allermoeilijkste, vind ik het contact houden met juist die mensen waar ik in veel gevallen een diepe band mee heb opgebouwd zelfs heel belangrijk. Gaan bij mij de tegenvallers, en moeilijk te verwerken zaken en "slik" momenten gewoon door dat is bij hen idem. Op die manier kunnen we elkaar toch nog wat ondersteunen. Kortom echt een dilemma minder.
Na de feestelijke dag waarbij Rose en ik gisteren vierden dat we 33 jaar geleden gingen samenwonen, had ik een waardeloze nacht. Ik was al wat tobberig over mijn hervatting van werk, maar dan op administratief gebied, dat was vannacht helemaal een ramp. Ook het feit dat vandaag eindelijk onze 16 en een half jaar oude ketel en warmte terugwin systeem word vervangen maakte me ongerust. Het plafond van de katten moest naar beneden, wat alleen ik kan doen omdat het op grote hoogte hangt en je glas nu eenmaal niet zo gemakkelijk door kunt geven, zeker niet als het zo zwaar is als veiligheidsglas. Het ventilatie en luchtverversingssysteem in ons huis word nl. ook vervangen en dus moeten ze overal zijn.
Kortom, om kwart voor zes opgestaan, Rose haar pillen en de mijne uitgezet, mijn haar gekortwiekt, koffie gedronken, gedoucht, water klaargezet omdat dat er af gaat, een rondje met Jesse gelopen, ruzie gehad met Els over stomme kleine dingetjes, en omdat mijn humeur danig is aangetast door alle lichamelijke tegenslag en me een behoorlijk verkort lontje gegeven heeft. Nog een keer koffie gedronken, inmiddels alles weer bijgelegd en ontbeten. Een van de toegangswegen voor de katten afgebroken en het glas naar beneden gehaald. me hierbij te pletter gezweet. De monteurs binnengelaten en die van koffie voorzien.
 |
| Knul, bovenop ons glasplafond in de gang. |
Alles binnenshuis is wat van slag. Alleen Knul banjert overal naar toe en daar moeten we goed op letten zodat hij niet op zijn gemakkie de lift of het huis van de buren inbanjerd en we hem kwijtraken. Moet er niet aan denken. Het is zo'n ongelooflijk lieve langharige dommerd, maar aangezien het tegelijkertijd een echte mensen kat is die veel liefde en warmte geeft willen we hem niet missen.
Waar lag ik nu zo wakker van en ben ik zo onrustig van. Ja ik denk de werkhervatting, op een vreemde plek en met vreemd werk. Zonder de gebruikelijke collega's en patiënten, de bekende omgeving etc. Kon ik me vorige week nog nauwelijks twee uur concentreren, nu word er van me verwacht dat ik vier uur achter elkaar ga werken en dat ik binnen een maand weer op 36u per week zit. Nou daar moet ik dus nog helemaal niet aan denken. Dat zeg ik nu wel maar dat doe ik natuurlijk wel, met alle hoog perfectionistische wensen, en met het idee dat ik nog steeds de ouderwetse Hot ben met zijn tomeloze energie en enthousiasme. Allemaal erg irreëel natuurlijk, maar wat doe je er aan.
Daar komt nog bij dat ik 325mg Tramadol per dag slik, samen met 3500mg paracetamol, 300 mg ciclosporine, en dan de rest nog niet eens meegerekend, dat dit niet mag inhouden dat ik fouten ga maken. Die druk is uiteindelijk op de afdeling ook teveel geworden. Daar komt nog bij dat archiefwerk voor mij volkomen nieuw is, afgezien dan mijn eigen administratie en het archiveren van onze foto's.
Ik zie dat de tijd voortschrijd. Ik moet zo naar de fysio. Door de giga hoeveelheid water die er valt zie ik af van gebruikmaken van de scootmobiel, en ga ik maar met de bus. Daardoor zal ik wel wat later op GGZ belanden, maar Ala, het is niet anders.
Kortom ik moet gaan afronden. Dit stuk vloog weer als van ouds uit mijn vingers, dus misschien had Philippe gisteren wel gelijk toe hij zei dat hij mijn schrijfwerk mistte.
Ik ga aan de slag iedereen een fijne dag toewensende. Morgen verslag. Gegroet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten