Na de zorgen over Rose deze week,
de spanningen op het werk met mijn baas,
de goede bloeduitslagen van mijzelf,
de verschrikkelijke Chemodag, afgelopen donderdag
waarbij mijn misselijkheid de gehele dag aanhield,
mijn overwinning op de TV en stereoinstallatie,
een twaalfdaagse waarvan ik er tien moet werken,
een aanstaande uit elkaar trekking van ons team,
een nieuwe zorgcoördinator,
een uitstaande offerte waar ondanks de crisis maar geen reacties op komen.
Het lijkt wel alsof bedrijven geen werk willen hebben.
De ene klacht naar de andere van huisbewoners,
die zelf te lui zijn om in actie te komen.
Frustraties lopen op en vanmorgen
had ik er genoeg van.
Ik gooide die frustraties er uit,
de spijt die ik heb dat Rose voorzitter van de
Vereniging van eigenaren is geworden,
De ondankbaarheid voor al dat werk.
Ik was natuurlijk te heftig vanmorgen,
tot grote schrik van Rose,
die het ook lang niet gemakkelijk heeft en ook
alle shit van mijn werk nog eens over haar uitgestort krijgt.
Gelukkig is 't alweer goed, want wij zijn gewent te praten,
koste wat kost,
maar ik ben zo verschrikkelijk moe,
dat zelfs mijn vrije dagen vol zitten tot op de nok ondanks dat ik
alle vrijwilligersbanen heb laten schieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten