Gisteren had ik een aangename dag. Het begon zoals gebruikelijk. Daarna hebben Jesse en ik Rose naar de Wereldwinkel gebracht.
Nu zeg ik wel begon als gebruikelijk, maar dat is niet helemaal waar. Rose schreef er al eerder over maar vrijdag kwam er onverwacht een halve emmer water uit een van de ventilatiekanalen in de huiskamer. Rose haar E book lag eronder, maar heeft het gelukkig overleeft. 's Avonds kwam een monteur, en wat bleek dat er condens water is de leiding zat en dat dit er nadat we de ventilatie op stand drie hadden gezet dat eruit geblazen werd. Toen de monteur kwam heeft die de Stork Warmte Terug Win apparaat uitgezet, 'm schoongemaakt, er zat ook veel vuil in wat door de grote schoonmaak van afgelopen maandag los was gekomen in de filters, maar het apparaat was intussen helemaal droog van binnen. Nadat hij het weer had aangesloten en hij weg was bleek dat de ketel niet was aangesprongen en dus zaten we de rest van de avond zonder warmte en de zaterdagmorgen moesten we het doen met een koude douche. Rose heeft tijdens mijn ronde met Jesse Feenstra de installateur gebeld en die zouden z.s.m. een monteur sturen. Omdat ik gezegd had dat ik nog met de hond weg moest zou de monteur van te voren bellen. Nadat ik Rose had weggebracht en Jesse buiten de Bas op me lag te wachten terwijl ik boodschappen deed belde de monteur op. Die was vlakbij. Gezegd dat ik tenminste twintig minuten nodig zou hebben om thuis te komen, en met moeite was ik samen met Jesse om half elf weer thuis. Nog voordat de boodschappen uitgepakt waren stond er een zeer geschikte monteur voor de deur en een drukje op de knop bleek voldoende om zowel de ketel, de WTW unit en de thermostaat weer te laten werken. Hij gaf ook nog wat aanwijzingen en zei dat de monteur gisterenavond iets vergeten was.
Gelukkig deed alles het weer. Vervolgens nadat ik de was in de droger gestopt had i.v.m. de aanhoudende regen, de scootmobiel gepakt en samen met Jesse opnieuw naar Rose toegegaan in de Wereldwinkel, want daar stond koffie op me te wachten. Jesse begint steeds beter te wennen aan lopen naast de scootmobiel en maakt me reuze trots op haar. Ze blaft heel even op het moment dat ik haar aan de stoel vastzet, maar geniet zowel van het rennen als van het rustig naast me lopen op de winkelstraat. Kortom, Jesse werd voorzien van veel liefde en honden snoepjes en vond het heerlijk om Goran weer te zien en ik genoot van twee bakjes koffie alvorens huiswaarts te gaan.
Thuis ben ik begonnen aan deel vier van mijn uitgebreidste blog over DAF, wat nog niet af is maar waarschijnlijk later op de dag geplaatst word.
Maar waar slaat de titel nu op? Het begon gisterenavond al. Ik ben de controle over mijn spieren hopeloos kwijt. Maak allerlei onwillekeurige bewegingen en krijg dit niet onder control. Je weet niet hoe vaak ik een haal maak over het toetsenbord en moet repareren wat ik aan het schrijven ben. Gek word ik er van en daar word ik ook heel gespannen van, want hier kan ik niks aan doen. Het gebeurd gewoon, en ik ga zo een diazepam nemen om te kijken of dat helpt, maar dit is een van de redenen dat ik ben gestopt met werken op mijn afdeling. Het is ook slecht voor mijn zelfvertrouwen en de dr. zei dat het bij het beeld hoort. Welk beeld, dat weet hij dan weer niet. GGGRRrrrr!!
Als dit morgen nog zo is kan ik ook niet aan het werk. Afwachten maar.
Rose vergeleek het met het gevoel van brommen of suis zoals zij dit ervaart. Dat je je hart voelt en ziet en er helemaal door gepreoccupeerd voelt. Ik snap wel wat ze bedoeld, alleen bij mij zijn het een soort schokken. Mijn schouders en sleutelbenen doen er ook zeer van, en het lastig is dat ik me ook erger aan mezelf nu en dat is helemaal tenenkrommend, dus letterlijk en figuurlijk.
Ik hou jullie op de hoogte. Genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten