Wat een dag weer. Het de boodschap op mijn huidige werk brengen
gaat door. Ik probeer zoveel mogelijk mensen individueel in te lichten over
mijn komend vertrek. Ik heb ook besloten om woensdagmorgen naar de Kerngroep
vergadering te komen om zelf mijn vertrek ook daar met de leidinggevende van
Doel te kunnen aankondigen.
Bij het aankondigen van mijn vertrek staan bij sommigen en
mijzelf de tranen nader dan het lachen. In veel gevallen, bijvoorbeeld
vanmorgen bij mijn baas bleek dat ze stiekem toch nog wel minstens een jaar op
me rekenden, en komt mijn vertrek volkomen uit heldere hemel. In veel gevallen
ervaren de mensen hier mijn aanwezigheid als een extra veiligheid en als een
soort van vader figuur die de nodige structuur met zich mee brengt. Het is goed
voor mijn eigenwaarde en streelt mijn gevoel, maar maakt het niet
gemakkelijker.
Zo had ik vijf minuten geleden Lenie aan de lijn, de vrouw die
ik uiteindelijk ga vervangen. Ik weet nu bijvoorbeeld dat haar laatste werkdag
de 20ste van de zesde is en dat de tijd tot dan de tijd is waar we
het inwerken en leren zullen moeten doen. Kortom mijn tijd hier kon mogelijk
morgen, woensdag al wel eens de laatste tijd hier kunnen zijn. GGrrrr, dat is
snel. Hoe moet ik dat nu handelen?
De mensen hier zijn over het algemeen blij voor me, en vinden
het fijn dat ik het ze zelf vertel, maar zeggen stuk voor stuk hoe ze me gaan
missen en ook wat ze zo gaan missen en dat is tof maar ook hard. Stiekem zou ik
willen wat meer tijd te hebben.
Wat kan je je toch ontzettend snel gaan hechten aan een
familiaire, warme omgeving, waar je zo welkom bent, en dat ook zo voelt. Wat
dat betreft zal het ook wel een gigantische verandering inhouden. Heel veel
werk alleen op een kamertje, met alleen de verantwoording, maar ook zonder
directe collega’s. Gelukkig echter wel in kliniek I waar ook sinds vandaag mijn
oud collega’s van de verslavingsafdeling naartoe verhuizen. Kortom ik kom er
wel veel bekende gezichten tegen. Nu zit Lenie nog in het behandelgebouw, maar
ze krijgt nog gedurende haar periode bij het ziekenhuis te maken met de
verhuizing waar ze zolang om heeft gevraagd. Ik krijg dus te maken met een
werkplek op een prettigere, en vertrouwde plek.
Ik merk aan alles, en hoofdzakelijk ook aan mijn spieren dat ik
uit mijn normale doen ben. De spierspanning die normaal al heftig is, staat nu
nog meer op topstand, en de pijn hierbij is groot, daar zijn de pijnstilling en
de tramadol niet tegen opgewassen. Er is een vreemd gevoel in mijn maag,
verdriet en nieuwsgierigheid vechten binnen in me met elkaar. Emoties spelen
een grote rol, en ik voel me erg moe.
Ik kom naast het gesprekken voeren gisteren en vandaag tot
weinig. Gelukkig heb ik mijn werkzaamheden, het invoeren van de patiënten die
nog niet in Horizon zaten, inmiddels vrijwel achter de rug, want van veel werk
zal het hoogstwaarschijnlijk niet meer komen. Ik heb al geluk als ik zo nu en
dan nog een paar uurtjes op het activiteitencentrum zal kunnen zijn en dan zal
het hoofdzakelijk uit gesprekken en contacten bestaan.
Nu is het belangrijk dat ik zo cool als mogelijk blijf, me hier niet door moet laten meeslepen of van het pad moet laten voeren. Goed slapen, en de ene dag rustig na de andere nemen.
Ik ben net thuis, heb Rose even bijgepraat en ga eerst ten minste anderhalf uur slapen.
Gegroet
Hot
.jpg)
