Na jaren van dromen, denken, dansen, in trance raken en genieten van Afrikaanse Drum muziek, en vele zaken, en verplichtingen waardoor het er steeds niet van kwam is het afgelopen avond eindelijk zover gekomen dat ik mijn eerste les Djembé spelen heb gehad, en nog wel van de erg inspirerende Kofi Ayivor. Vanavond bleek dat hij een van de oprichters is van OSIBISA, een fantastische groep uit de jaren zeventig, waar Rose en ik veel oude langspeelplaten van in ons bezit hebben. De eerste les was al erg leuk, en mijn vingers die nu zonder de gebruikelijke ringen het toetsenbord weer beroeren zijn nog aan het bekomen van de eerste 2 uur djembé spelen. Het is een leuk klein groepje mensen van allerlei leeftijden en ik vond het geweldig. De klanken uit mijn nog nieuwe djembé door mijn eigen lijf te voelen en te horen. Op mijn werk heb ik eindelijk ook voor elkaar dat ik vrijwel iedere vrijdagavond naar les kan, en ik heb het idee dat ik mogelijkerwijs eindelijk een manier gevonden heb om tijd voor mezelf te nemen en tegelijkertijd nog het een en ander aan gezonde agressie kwijt te raken. Ik ben nu op mijn werk en zit met een tevreden gevoel en op een lekkere manier, ontspannen ademhalend, terug te kijken op een heerlijke en drukke dag. Rose ligt thuis lekker te slapen, en houd het bed warm totdat ik daar morgenochtend zelf weer aan toe ben. Het is tot nog toe een rustige nacht en mijn collega en ik zijn vast van plan om dat zo te houden. 
Inmiddels mis ik het Djembé spelen enorm. We zijn natuurlijk verhuist en mijn conditie laat dit niet meer toe. Wel zie ik de jaren les en ervaringen met Kofi Ayivor als onvergetelijke herinneringen en die kunnen ze me niet meer afnemen. De Djembé hangt bij onze voordeur.
visit our web djembe
BeantwoordenVerwijderen