Wederom goed doorstaan

Een altijd moeilijke herdenkingsdag zijn we weer goed doorgekomen. Zowel het werk, als het samenzijn, en het op deze dag toch extra denken aan Erwin hebben we weer gehad. Dit jaar was er ook de vraag of we de grafrechten nog even wilden verlengen. Ja, wat doe je met zo'n vraag? Persoonlijk zit hij in mijn hart en zowel Rose als ik komen er nauwelijks, maar het is een ander verhaal voor zijn broer Merlijn en vooral zijn kinderen. Ook zijn vader en een aantal andere familieleden schijnen er nog met enkele regelmaat te komen. Kortom we hebben het voor 10 jaar verlengd en dat is een goede reden om de eerste de beste keer dat we in de buurt van Moskwa komen ook weer eens even te gaan kijken hoe het er bij ligt.

Ik had natuurlijk afleiding tijdens mijn werk, wat nog steeds lastig verloopt omdat ik zo kortademig ben. Wat ik ook nog steeds lastig vind is het feit dat ik niet als extra aanwezig ben maar als volledig mee moet draaien. Ga ik dan tegen 20.00/20.30u naar huis ga, dan staat mijn collega de rest van de tijd alleen. Dat gebeurd mij ook regelmatig, maar het is toch een zware dobber om twintig patiënten in je eentje te (bege)leiden en te structureren. Ik denk niet dat dit is wat de bedrijfsarts in zijn hoofd had toen hij het had over halve dagen werken.

Ik ben intussen wel weer helemaal van de Diazepam afgebouwd die ik nodig had tegen de trillingen veroorzaakt door de Neoral.

Ik heb nog geen uitslag van de huisarts, wel van het bloed, maar niet van de Röntgenfoto, waarop hij wil bepalen wat ik nog als hulpmiddel mag gaan gebruiken voor mijn kortademigheid. Kijken of er vandaag wat daar vandaan komt.
Ik ben zojuist ook een uurtje wezen zwemmen. Heerlijk is dat in het water, en dan voel ik nauwelijks dat mijn spieren qua kracht afnemen. Daarna echter wel. Rose zette zojuist een lekker bakkie koffie voor me neer en daarna ga ik even bijpitten om vanmiddag weer te kunnen werken.

Voor de rest is er niet veel nieuws. Het is warm en benauwd, maar dat is het voor iedereen. Gisterenavond kregen we via facebook enkele mooie en toepasselijke woorden naar ons toe van Lizzie Ann, die we als vriendin van een van de kinderen van Sheila op hun bruiloft in Engeland hebben leren kennen. Ik ga ze even met jullie delen.

I carry the things that remind me of you
In loving memory of
The one that was so true
Your were as kind as you could be
And even though you're gone
You still mean the world to me

We waren er beiden even stil van, en hadden nog even een waardevolle communicatie met Lizzie Ann.

Nu genoeg, ik ga slapen, gegroet.