Ik wilde met een heel ander stukje beginnen vandaag. Over mijn kleinkinderen, een mooi cadeau van onze zoon. Het is veel leuker dan ik dacht om oma te wezen. Lekker verpesten en verwennen. Heerlijk als ze komen en zálig wanneer ze gaan. Ik kende Owen nog heel slecht. Het was een eenkennig kind dat
nu hij wat ouder wordt langzamerhand zijn voorzichtigheid laat vallen en hij wordt nu nieuwsgierig naar
de rest van de wereld buiten Rheden. Er werd aan mij gevraagd of ik een gebrek
aan bonding ervaar omdat ik ze niet regelmatig zie. Dat is een kwestie van
houding denk ik. Ze kwamen en ik spreidde mijn armen en verwelkomde ze beiden
en dit werd gewaardeerd en het was oké zo. Maar, daar kwam ik niet aan toe door
die vermaledijde houding van wie er welkom en het waardig was te herdenken op 4
mei. Slachtoffer of dader. Nota bene 70 jaar na de oorlog. Ik word er niet goed
van. De meeste daders zijn op sterven na dood of onder de groene zoden. Het
slachtofferschap is heilig verklaard en het niet zien van het lijden van de
kinderen van de daders, de soldaten van de Wehrmacht die ook maar opgeroepen
zijn. Alsof je een keuze had in die dagen. De woorden die gebezigd zijn. Zij
weten het wel hoe ze zouden kiezen wanneer ze in hun schoenen zouden lopen. In
mijn dromen ben ik ook een held. http://deoorlog.nps.nl/page/dossiers/780882/Dienstweigeraars?afl=8
Kijk maar hoe er nog steeds word gereageerd op de dienstweigeraars tijdens de
politionele acties in ons Indië. Eerherstel is er nog steeds niet bij. Dit is
onze blinde vlek want het was oorlog daar en wij waren daar de “daders”. Het
zit in ons allemaal dat virus om of kwaad te doen of goed te zijn. Wanneer dit
doordringt en we een beetje meer bescheiden worden, ons inleven in de ander dan zou iedereen
tijdens de 4 mei herdenkingen welkom zijn.
De tijd waarin we leven zou zich
moeten onderscheiden door een glorieuze onderneming, opdat zij die al zo lang worden onderdrukt kunnen ervaren, in
een bepaalde periode van hun bestaan, wat het is om gelukkig te zijn. Deze
onfortuinlijke generatie heeft haar verschuldigde tol aan ellende reeds
betaald. Welke rampspoed heeft zij al niet ondergaan? Velen zijn omgekomen in
de boezem van hun vaderland; anderen zagen zich genoopt om met hun vrouw en
kinderen rond te dolen in onherbergzame streken.
Laten de leiders zich inspannen om
een einde te maken aan onze huidige tegenspoed. De vredesverdragen schieten te
kort in hun doel; ze zullen onze tegenslagen misschien uitstellen, maar kunnen
ze niet voorkomen. Wij hebben behoefte aan een iets duurzamer bestel dat voor
altijd een eind zal maken aan onze vijandelijkheden en zal verenigingen door
blijvende banden van wederzijdse genegenheid en trouw.
Moet je nagaan , dit is al meer dan
meer dan 2380 jaar geleden geschreven. Er is niets nieuws onder de zon en is
het tijd dat we gaan leren dat elk volk wel eens onderdrukt was en een ander
volk onderdrukt heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten