MIJN HELD

yippie

Wat is een held? Vroeger, lang geleden toen de wereld nog jong was en de soldaten met poetskatoen schoten, zoals mijn geliefde ex zei toe hij nog in goede doen was. Voor mij is een held iemand die de wereld rond reisde en skône vrouwen redde van snoodaards, duivels en ander ongedierte. Ze liepen in een buitenissige outfit met een geweer in de riem, mes in zijn/haar schoen, mesjes onder haar/zijn horloge en een stengun op zijn/haar rug. Het was dan een samoerai, een cowboy, advocaat, journalist, enz. Vroeger waren het alleen de mannetjes die zo liepen en tegenwoordig doen ook de meisjes mee. Maar ik hield veel van westerns in boeken en films. Denk dan aan old Schatterhand en Winnitoe en later S.F. verhalen die in deze trant waren geschreven. Alhoewel, wanneer ik mezelf in gedachte zo zag lopen kon ik het me goed voorstellen dat ik zou struikelen over het een of ander aan ijzerwaren die ik droeg. Ik ben niet zo handig. Die fase ging voorbij. Later waren het ander soort films zoals “The twelve good men” en “High Noon”. Later, toen ik groot was waren helden een ander soort mensen. Een stil mens die zonder die toeters en bellen hun heldendaden verrichtte. Ik las boeken over de vrouwen in de 2^de WO en tijdens de hongerwinter naar de boeren fietsten met een fiets zonder de rubber banden, eten bij elkaar sprokkelden en weer naar huis gingen als ze dan niet bestolen werden door de moffen, dieven en andere buitenlui. Of keek ik naar rechtbank drama’s waarin er mensen die in een jury zaten en een persoon als enige niet geloofde in de schuld van de verdachte en de andere konden weerstaan en hen een voor een kon overtuigen van zijn gelijk. Het waren allemaal mensen buiten mijn leven en ergens anders waren heel ver weg van mij qua afstand of tijd. Ineens schoot het door me heen dat ik getrouwd ben met een held. Een die ondanks die spierziekte, zijn pijn, zijn zweetaanvallen en een lijf vol medicijnen naar zijn werk gaat. Ondanks de bezuinigingen, verminderd aantal collega’s, geen invallers en toch één baas meer. Zo’n baas die direct toen ze hoorde dat hij na 3 weken koortsaanvallen even koortsvrij was eigenlijk verwachtte dat hij weer naar zijn werk zou gaan. Toch wanneer hij vertelt van zijn werk en wat dit met hem doet en hoe hij trots vertelt van die hij kan enthousiasmeren te stoppen met drinken, gokken en medicijn gebruik. Dit ondanks dat deze regering vindt dat verslaving geen ziekte is. Dan voel ik me trots dat deze man mijn lief is hij is mijn held en niemand die neemt dit van me af!