 |
| Kahlil Gibran |
En een vrouw, die een kindje aan haar boezem drukt, zei: Spreek tot ons over kinderen. En hij zei: Je kinderen zijn je kinderen niet. Zij zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf. Zij komen door je, maar zijn niet van je, en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe. Jij moogt hun geven van je liefde, maar niet van je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten. Jij moogt hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen, want hun zielen toeven in het huis van morgen, dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen. Je moogt proberen hun gelijk te worden, maar tracht niet hen aan je gelijk te maken. Want het leven gaat niet terug, noch blijft het dralen bij gisteren. Jullie bent de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten. De boogschutter ziet het doel op de weg van de van de oneindige en buigt je met zijn kracht, opdat zijn pijlen snel en ver zullen vliegen. Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter een vreugde voor je zijn: want zoals hij de vliegende pijl liefheeft, zo mint hij ook de boog die standvastig is.
Ik kan dit soort teksten blijven lezen, vooral voor het slapen gaan, zo tussen wakker en slapen in. Wanneer er iemand is die erdoor geraakt is: http://fran.sneeknet.nl/homepage/show/pagina.php?paginaid=57115 , klik hierop en je wordt een stuk wijzer.
Ik kwam er vandaag op om dit stuk opnieuw te plaatsen omdat ik onze eerder geschreven blogs aan het doornemen ben. Deze hebben we in 2006 al gepubliceerd. Het blijft een indrukwekkend stuk wat je laat nadenken. Zodoende
Geen opmerkingen:
Een reactie posten