Al enkele dagen, als ik eerlijk ben is het mijn hoofd niet uit sinds afgelopen zaterdag, twijfel ik. Gisteren ook, toen ik het stukje schreef over onze eersteklas reis naar Rheden, naar Merlijn, Mireille, Lotte en Owen, was ik van plan het over iets anders te hebben. Die twijfel heeft te maken met het onderwerp, en sommige mensen die vinden dat ik toch al veel te open ben over mijn angsten en gevoelens zullen dit onderwerp misschien weer veel te ver vinden gaan, en toch ga ik er over schrijven. Weer een dilemma voorbij. Het is uiteindelijk een nieuw medium, en misschien werkt het taboe doorbrekend. Ik heb het er vandaag al over gehad met mijn huisarts, en daaropvolgend ook met de medewerkster van onze apotheek (een volstrekt onbekende van oorsprong turkse). Waarom heb ik het er zelf zo moeilijk mee. In de wachtkamer van de huisarts zat ik vreemd genoeg te shaken en te transpireren, en bij de apotheek idem, terwijl ik toch over het algemeen weinig onderwerpen tot taboe verklaar. Toch heb ik het er extreem moeilijk mee. Het onderwerp is dan ook incontinentie. Afgelopen zaterdag zaten Rose en ik lekker in de eersteklas stoelen op weg naar het Oosten des lands, en ik moest naar het toilet. Normaliter vind ik dat in de trein meestal al een vieze bedoening, dus eigenlijk liever thuis, of op een vertrouwd plekje, maar ala, er is er een aan boord, dus oké. Ik haalde het niet, en dus is er weer een spier die niet meer doet zoals het hoort, en aangetast door de cortico steroïden Ik wist de schade gelukkig beperkt te houden en heb m.b.v. toiletpapier een soort inlegkruisje gefabriceerd, waarmee ik de weg tot Arnhem en Rheden gehaald heb, maar oh we, wat voelde ik me belazerd. Aldaar hebben we bij de supermarkt een pakje echte inlegrommel gekocht, maar ook dat is bepaald niet je het. Bovenstaande geeft het een knauw aan je zelfvertrouwen, en wat nu, als er nog meer spieren het begeven? Nu viel het gesprek bij de huisarts mee, en deze heeft me voor de verandering weer een nieuwe ochtend pil verstrekt, waarmee ik hopelijk de controle weer kan terug krijgen, en voor nood, en voor het gevoel heb ik bij de apotheek een aantal proefincontinentiepakketjes gekregen, die ik maar eens moet gaan uitproberen. Daar ben ik alvast maar mee begonnen.
De spanning die dit gebeuren van de afgelopen dagen met zich meebracht was enorm. Geobstipeerd, gepikeerd, aangetast in mijn zelfvertrouwen, en twijfelende aan alles, iedereen, en natuurlijk ook nog eens slecht slapend, liep ik dusdanig op mijn randjes dat gisteren er ook een enorme spanningsontlading kwam, en die richtte zich natuurlijk op diegene die het dichtst bij me is, Rose. Resultaat, een verschrikkelijke klotedag waarbij bij ons beiden nodige traan gevloeid heeft. Allemaal goed verklaarbaar zullen de meeste mensen zeggen, maar niet minder klote. Ook het gevoel dat je achteraf hebt over zo'n uitval, en de kleine dingetjes waar zo'n ruzie dan over lijken te gaan zijn natuurlijk allemaal futiliteiten maar maken het er niet minder ingrijpend van, voor ons beiden. Kortom nog langzaam nashakend van gisteren hebben we wel weer een goede nieuwe start kunnen maken, maar zoiets siddert nog behoorlijk na.
Soms wordt ik helemaal stil van hoe Rose kan reageren. Voordat een van ons een gevoelig stukje definitief opslaan, en openbaar maken, laten we het de ander even lezen, en ik kreeg spontaan een knuffel en een kus. We kunnen gelukkig samen wel het een en ander aan.
Rose kwam ook nog met een goed idee. In Frankrijk hebben we veel foto's gemaakt, waarvan ook diverse van deuren. We gaan nu op zoek naar een van die foto's waarmee we willen uitdrukken "dat waar er een deur sluit, een andere zich opent".
De foto is in Rocamadour in juni 2005 genomen. Een bedevaartplaats waar mensen die op weg waren naar Santiago de Compostella penitentie oftewel boetedoening moesten doen. Ooit ergens in de zestiger jaren was ik(Hot) hier ook al eens geweest met mijn ouders. Het is een zeer indrukwekkende plaats in de Pyreneeën waar een enorm hoogteverschil moet worden overbrugt. Voor wie even verder wil kijken hier een linkje http://www.xs4all.nl/~ator0151/Rocamandour.htm
De foto is in Rocamadour in juni 2005 genomen. Een bedevaartplaats waar mensen die op weg waren naar Santiago de Compostella penitentie oftewel boetedoening moesten doen. Ooit ergens in de zestiger jaren was ik(Hot) hier ook al eens geweest met mijn ouders. Het is een zeer indrukwekkende plaats in de Pyreneeën waar een enorm hoogteverschil moet worden overbrugt. Voor wie even verder wil kijken hier een linkje http://www.xs4all.nl/~ator0151/Rocamandour.htm
Blog 181 eerder 12/11/2007
