Vandaag ben ik al aan mijn 14e dag. Ik weet dat de Prednison werkt, en dat ik vanaf morgen iets minder Prednison mag gaan gebruiken. Ik weet ook dat mijn klachten eigenlijk alleen maar zijn toegenomen, en dat er daarnaast een heleboel bijverschijnselen zijn die me onzekerder maken dan ooit. Ik ben gewoon aan het werk, en vergaderen gegaan, alleen dat werk en die vergaderingen zijn voor mij niet meer te vergelijken met die van 14 dagen geleden en eerder. Ik heb mijn hele omgeving op de hoogte gebracht van alle veranderingen die er gaande zijn met mij, dat ik er weinig vat op heb, en dat ik ook totaal niet weet waar het naar toe gaat. Ik heb dat mede gedaan om iedereen te vragen met me mee te denken. Op alle gebieden werkt het in de praktijk ook nog zo. Van alle kanten word er meegeleefd. Dit log heeft statistisch gezien meer bezoekers dan ooit, en adviezen over mijn leven, voedingsgewoontes, natuurartsen, weerstandsverhogers, dieëten, werkomstandigheden, rouwadviezen, raad hoe om te gaan met mijn werk, enz, enz, stromen binnen. Mede door op een lekker open manier erover te praten, te schrijven, verwerk ik momenteel alles wat op me af komt. Ik merk wel, dat ik tegen grenzen oploop momenteel, waardoor ik toch niet alles kan blijven doen op de manier die ik gewend was. Neem nu de ondernemingsraad, als ik met 3 maal zoveel tijdsinvestering zonder me goed te kunnen concentreren, er alleen maar voor mijn gevoel voor spek en bonen bij zit dan moet ik daar gewoon voor zolang de kuur duurt een time-out nemen. Maar dat is zo'n fors besluit, en wat als de kuur niet meer stopt, en dan moet ik ook stoppen met de scholing, de cursusdagen, enz. Toch lijkt dat realistischer dan doortobben, en daar weer extra onzeker van worden. Ik denk dat ik as. dinsdag mijn collega's maar eens ga vragen of ze ook hierin met me mee willen denken. Zo'n zelfde probleem zie ik ook levendig voor me met mijn gewone werk op de afdeling. Ik zie nu al als een huis op tegen de avonddienst morgen, die ik waarschijnlijk gedeeltelijk alleen zal moeten draaien, omdat er nog meer zieken zijn. Ik beschreef mijn dienst van afgelopen woensdag al, en ondanks dat ik reuze trots ben dat ik die dienst met goed gevolg ben doorgekomen. Alles is gewoon niet gewoon meer. Zelfs boodschappen doen, wandelen, afwassen, slapen, tot knuffelen aan toe, alles is anders. Maandag als ik mijn volgende evaluatiegesprek met mijn baas heb, zal ik toch waarschijnlijk andere keuzes moeten maken. Rose bood op dit moment haar lieve schouders aan en zowaar kon ik mijn verdriet even laten gaan. Ik ben niet voor niks al bijna 26 jaar bij haar.
Ik heb samen met Rose zojuist ook besloten om voor een jaar voldoende Chlorella en Spirulina te gaan aanschaffen, om een tegenwicht te gaan bieden aan mijn steeds verslechterende weerstand, en mijn zieke immuunsysteem. http://www.chlorella-alg.com/ Hier kun je precies lezen wat dit doet. Zodoende zal ik m.i.v. volgende week nog een aantal pillen 's morgens en 's avonds erbij ga krijgen. Mijn pillenweekbox bleek toch al veel te klein, en slikken, gaat gelukkig nog goed. Ik word nu even wat zwartgallig, dus stop ik nu maar.
Ik ga mezelf bij elkaar rapen om een overheerlijke en gezonde maaltijd voor Rose en mijzelf te gaan vervaardigen.
Blog 171 eerder 26/10/2007
Geen opmerkingen:
Een reactie posten