Vanavond na eindelijk weer eens fysiotherapie, waar ik ernstig aan toe was, zat ik naast Rose te kijken naar House, dacht ik dat ik maar weer eens in de foto's zou duiken. Ik kwam bij vakanties terecht, en vervolgens in Berlijn, waar Rose en ik in november 2004 naar toe geweest zijn voor 4 dagen. Als ik zo terugkijk hebben we wel erg veel gezien en gedaan in die vier dagen, terwijl het een krankzinnig grote stad is. Zo waren we in het Sony Center, hier links het dak van dit wearde winkelcentrum. Van hieruit liepen we naar buiten, en waren in 
keer op een kerstmarkt met een schans waar je met banden naar beneden kon glijden, en daar zaten we midden tussen grote wolkenkrabbers ineens tussen flink bier en gluhwein drinkende Duitsers en toeristen. Dit is echt een stad van vreemde en bizarre uitersten. Luxe t.o.v. armoe. Pracht t.o.v. erg lelijk. Groot tegenover klein. Wel erg indrukwekkend. 
Wat ook gelijk opvalt is de kwaliteit van onze foto's toen. We liepen toen nog met de Minolta 505si, met ouderwetse rolletjes, en waren net gewend aan ons eerste digitale toestel, de Pentax Optio 3.2. Na jarenlang weinig foto's maken, maakten we er toen nog heel spaarzaam foto's mee, en bewaarden die ook nog allemaal. Wat dat betreft hebben we veel bijgeleerd, ook qua opruimen overigens. 
Bij het volgende plaatje hoef ik niks te vertellen, want eenieder kent dit eindeloos terugkerende plaatje uit Berlijn.
Net als het volgende plaatje. Ik weet nog wel dat we uren en uren in de rij hebben gestaan om de Reichstag in te mogen. Wat een enorme controle. Wat we ook wel vreemd vonden dat je in Berlijn begin November al volop kerstmarkten en versieringen had, maar ja daar kennen ze geen Sint Nikolaas hé?
Wel een leuke manier van bomen versieren! De volgende foto is Rose met een geinige hoedenverkoper op een leuke markt in de stromende regen, een geinig doch duur hoofddeksel wat na Berlijn nooit meer gedragen is, en nu heeft ze de haren er ook niet meer voor. Wel een leuke herinnering.
Nu ik goed kijk zie ik in die natte spiegel ook mijzelf. Een der dagen zijn we per gele Ubahn 
ook naar het oude oostelijke deel gegaan, en liepen daar ook tegen het Anne Frank huis aan.
De foto daarna is het plafond van een oude garage in Oost Berlijn.
Je kunt wel zien dat dit het beslist niet altijd geweest is. Het in oude staat herstellen gaat ook voortvarend, dus zal over enkele jaren hiervan nog maar weinig te zien zijn. Er zijn daar ook allerlei leuke galeries en restaurantjes, bed en breakfasts, markten, e.d. Rose heeft zich ook nog laten tekenen door een kunstenaar.
De tekening hangt bij ons ook nog aan de muur als leuke herinnering aan een tijd met een heel ander kapsel. Op de laatste dag van ons bezoek hebben we de tram genomen naar een voorstadje waarvan de naam ons beiden ondertussen ontschoten is, maar de keizer had er een buitenhuis, en we hebben daar ongegeneerd taart gegeten, zoals ze alleen daar kunnen maken. Het zijn goede herinneringen, en als we na de verbouwing nog wat geld overhebben dan gaan we vast nog een Weekendje iets dergelijks doen. Maar wat hebben we daar ontzettend veel gelopen. Het was maar goed dat we die lange treinreis terug nog voor de boeg hadden om uit te rusten.
keer op een kerstmarkt met een schans waar je met banden naar beneden kon glijden, en daar zaten we midden tussen grote wolkenkrabbers ineens tussen flink bier en gluhwein drinkende Duitsers en toeristen. Dit is echt een stad van vreemde en bizarre uitersten. Luxe t.o.v. armoe. Pracht t.o.v. erg lelijk. Groot tegenover klein. Wel erg indrukwekkend. 
Wat ook gelijk opvalt is de kwaliteit van onze foto's toen. We liepen toen nog met de Minolta 505si, met ouderwetse rolletjes, en waren net gewend aan ons eerste digitale toestel, de Pentax Optio 3.2. Na jarenlang weinig foto's maken, maakten we er toen nog heel spaarzaam foto's mee, en bewaarden die ook nog allemaal. Wat dat betreft hebben we veel bijgeleerd, ook qua opruimen overigens. 
Bij het volgende plaatje hoef ik niks te vertellen, want eenieder kent dit eindeloos terugkerende plaatje uit Berlijn.
Net als het volgende plaatje. Ik weet nog wel dat we uren en uren in de rij hebben gestaan om de Reichstag in te mogen. Wat een enorme controle. Wat we ook wel vreemd vonden dat je in Berlijn begin November al volop kerstmarkten en versieringen had, maar ja daar kennen ze geen Sint Nikolaas hé?
Wel een leuke manier van bomen versieren! De volgende foto is Rose met een geinige hoedenverkoper op een leuke markt in de stromende regen, een geinig doch duur hoofddeksel wat na Berlijn nooit meer gedragen is, en nu heeft ze de haren er ook niet meer voor. Wel een leuke herinnering.
Nu ik goed kijk zie ik in die natte spiegel ook mijzelf. Een der dagen zijn we per gele Ubahn 
ook naar het oude oostelijke deel gegaan, en liepen daar ook tegen het Anne Frank huis aan.
De foto daarna is het plafond van een oude garage in Oost Berlijn.
Je kunt wel zien dat dit het beslist niet altijd geweest is. Het in oude staat herstellen gaat ook voortvarend, dus zal over enkele jaren hiervan nog maar weinig te zien zijn. Er zijn daar ook allerlei leuke galeries en restaurantjes, bed en breakfasts, markten, e.d. Rose heeft zich ook nog laten tekenen door een kunstenaar.
De tekening hangt bij ons ook nog aan de muur als leuke herinnering aan een tijd met een heel ander kapsel. Op de laatste dag van ons bezoek hebben we de tram genomen naar een voorstadje waarvan de naam ons beiden ondertussen ontschoten is, maar de keizer had er een buitenhuis, en we hebben daar ongegeneerd taart gegeten, zoals ze alleen daar kunnen maken. Het zijn goede herinneringen, en als we na de verbouwing nog wat geld overhebben dan gaan we vast nog een Weekendje iets dergelijks doen. Maar wat hebben we daar ontzettend veel gelopen. Het was maar goed dat we die lange treinreis terug nog voor de boeg hadden om uit te rusten.
Blog 142 eerder 14/8/2007
Geen opmerkingen:
Een reactie posten