Vanmorgen rond half vijf ging de telefoon.
Rose en ik waren na de algemene ledenvergadering van de Wereldwinkel gisterenavond, en een biertje daarna laat gaan slapen en dus waren we bepaald niet direct wakker toen de telefoon ging. Het was de politie, die vroeg of hier een van de medewerkers van de WW aan de telefoon was. Gezegd dat dit klopte. Ik kreeg te horen dat er brand naast en boven de WW was. Aangezien Rose en ik op enkele minuten afstand wonen staan we als eerste op de telefoonlijst voor noodgevallen, en daardoor zijn we al eerder vroeg gestoord. Door zo'n nieuwtje ben je toch snel wakker, en in de kleren en binnen 5 minuten waren we daar net op tijd omdat de brandweer 
net van plan was de deur op andere wijze dan met een sleutel te openen. Nee, ze stonden al met zo'n perslucht happer, waar ze ook auto's mee kunnen openknippen in de handen, waarmee ze de twee voordeuren van het naastgelegen portiek al onder handen hadden genomen. Kortom net op tijd om de deur te openen. Het boven de WW bevindende pand stond al een tijd leeg en dat was een geluk, want doordat er geen meubilair en gordijnen aanwezig waren was de brand snel geblust. Zo snel dat Rose en ik geen vlammen meer gezien hebben. Wat een ravage toch, want ondanks het snelle bluswerk was er zoals later bleek heel veel waterschade en roetschade. Naast de brandweer, de politie, de buurman, een buurvrouw, kwam er naast ons al snel iemand van salvage, die naast gegevens ook betrekkelijk snel een bedrijf inhuurde wat zoveel mogelijk van de spullen moest zien te redden. Ondanks dat snelle telefoontje bleef dit bedrijf toch nog tot ver na achten weg, en hadden Rose, Leo, de echtgenoot van de penningmeester van de WW, die ik i.v.m. de verzekeringsgegevens gebeld had en ik al erg lang aan het blauwbekken van de kou. Gelukkig kwam Ans, nog een gebelde collega, rond half negen met koffie aan, en werd zeer verwelkomt. Aangezien ze de inkoopster is schrok ze zich wezenloos van alle schade.
Rose en ik waren na de algemene ledenvergadering van de Wereldwinkel gisterenavond, en een biertje daarna laat gaan slapen en dus waren we bepaald niet direct wakker toen de telefoon ging. Het was de politie, die vroeg of hier een van de medewerkers van de WW aan de telefoon was. Gezegd dat dit klopte. Ik kreeg te horen dat er brand naast en boven de WW was. Aangezien Rose en ik op enkele minuten afstand wonen staan we als eerste op de telefoonlijst voor noodgevallen, en daardoor zijn we al eerder vroeg gestoord. Door zo'n nieuwtje ben je toch snel wakker, en in de kleren en binnen 5 minuten waren we daar net op tijd omdat de brandweer 
net van plan was de deur op andere wijze dan met een sleutel te openen. Nee, ze stonden al met zo'n perslucht happer, waar ze ook auto's mee kunnen openknippen in de handen, waarmee ze de twee voordeuren van het naastgelegen portiek al onder handen hadden genomen. Kortom net op tijd om de deur te openen. Het boven de WW bevindende pand stond al een tijd leeg en dat was een geluk, want doordat er geen meubilair en gordijnen aanwezig waren was de brand snel geblust. Zo snel dat Rose en ik geen vlammen meer gezien hebben. Wat een ravage toch, want ondanks het snelle bluswerk was er zoals later bleek heel veel waterschade en roetschade. Naast de brandweer, de politie, de buurman, een buurvrouw, kwam er naast ons al snel iemand van salvage, die naast gegevens ook betrekkelijk snel een bedrijf inhuurde wat zoveel mogelijk van de spullen moest zien te redden. Ondanks dat snelle telefoontje bleef dit bedrijf toch nog tot ver na achten weg, en hadden Rose, Leo, de echtgenoot van de penningmeester van de WW, die ik i.v.m. de verzekeringsgegevens gebeld had en ik al erg lang aan het blauwbekken van de kou. Gelukkig kwam Ans, nog een gebelde collega, rond half negen met koffie aan, en werd zeer verwelkomt. Aangezien ze de inkoopster is schrok ze zich wezenloos van alle schade.
Rose en ik werden om 10.45u verwacht bij de reumatoloog, voor de uitslagen van alle onderzoeken en foto´s. 
In het kort komt het hierop neer. Een fatsoenlijke diagnose is niet te stellen. Alle onderzoeken hebben niets opgeleverd, maar wel werd meer uitgesloten. Wel laten de bloedonderzoeken zien dat de waardes iets dalen, en dat de ontstekingsremmende en pijnstillende middelen 
wel tot gevolg hebben dat het langzaam iets beter gaat. We werden vervolgens geconfronteerd met een keuze, of we kiezen ervoor om botscan´s te gaan maken en-of biopten te nemen of we gaan voorlopig door met de medicatie die de situatie onder controle houd, en langzaam verbeterd. Lastig, maar in onderling overleg hebben Rose en ik voor het laatste gekozen, en een afspraak gemaakt voor over twee maanden, en langzaam doorgaan met re-intergratie op het werk, en afwachten maar, geduld is een skoone zaak.
Ondanks het vermoeide en licht geradbraakte gevoel wel weer een spannende dag, die wederom een heerlijk zonnetje toont, en dus gaan we na het schrijven van dit log, lekker het zonnetje in met Jesse.
Blog 107 eerder op 28-3-2007
Geen opmerkingen:
Een reactie posten