Gisterenmiddag had ik een vergadering met de mensen met wie ik de meldingen van Agressie binnen onze instelling verwerk en opvang. In tegenstelling tot mijn verwachtingen in deze club, waar ik nog maar korte tijd aan deelneem, ben ik dit gaan doen omdat ik denk dat het ten eerste zinvol is voor de mensen die met agressie in welke vorm dan ook in aanraking komen, en van dit laatste ben ik nog steeds overtuigd. Zeker omdat ik door diverse geweldsincidenten bij andere werkgevers erg gedemotiveerd ben geraakt en in een machteloze positie ben gemanoeuvreerd. Door die machteloosheid en het gevoel geen enkel luisterend oor te hebben had ik geen enkele andere keus dan zeer tegen mijn zin in te vertrekken.Wat me opviel bij mijn toch al zeer geringe aantal collega's is dat demotivatie en de gedachte om nu na alle door de regering en de bedrijfsleiding opgelegde bezuinigingen, waardoor iedere vorm van kwaliteitszorg en plezier in het werk dusdanig is afgenomen dat een toenemend aantal mensen, onder andere een aantal leden van deze kleine opvangcommissie overweegt het werk waar ze zo bewust voor hebben gekozen daadwerkelijk achter zich willen laten, hun flexibiliteit volstrekt kwijt zijn, en iets totaal anders willen gaan doen. Kortom ik ben behoorlijk geschrokken van het feit dat de commissie met wie we dit werk doen nu eerder kleiner gaat worden dan gaat groeien.
Blog 75 eerder 2-2-2007
Geen opmerkingen:
Een reactie posten