Afgelopen vrijdagavond ben ik met een aantal collega's naar een gala gegaan. Dit alles was ter ere van sporters en vrijwilligers van het jaar. Dit was weer voor het eerst sinds eervorig jaar. Iedereen stond vrolijk te speechen, er was voor muziek gezorgd. De burgemeester en wethouders waren er, in het begin. Er waren vertegenwoordigers van de media en de sport. Wat was dit een debacel! Te genant voor woorden. Het geluid van de muziek was te hard, te schel. Zodat we regelmatig met de vingers in onze oren zaten. Het was in een sporthal, dat zal er wel iets mee te maken hebben. De sporters werden langdurig gehuldigd. Ze werden allemaal voorgesteld en wat hun prestaties waren. Dan werd de winnaar in per categorie bekend gemaakt.
Niets van dit alles bij de vrijwilligers. De winnaar werd helemaal aan het einde van de avond tegen 23.00 uur gelijk naar boven geroepen en de beloning werd gegeven. Dit alles duurde 10 minuten, looptijd inbegrepen. Terwijl de avond 4 uur duurde. Niet dat ik me verveelde. Samen balen schept ook een band en we hadden momenten van de slappe lach. Het was wel pijnlijk voor alle genomineerden om niet eens genoemd te worden of een bloemetje te krijgen. Ik heb een sterk vermoeden dat dit de eerste en de laatste keer was dat we hier aan meegedaan hebben. Mijn motto voor vandaag is "Maak van je hart geen moordkuil".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten