donderdag 11 december 2014

Veranderingen


 
VERANDERINGEN

Zoals het er nu uitziet heb ik op http://myntransportblog.com

Alle bussen waarover ik zou kunnen schrijven gehad.

Ik ben gisteren dan ook begonnen aan een nieuwe categorie transportmiddelen, en wel de auto’s. Toch zal ik niet alleen auto’s of merken als onderwerp nemen, er kunnen ook ambulances, trucks, lijkwagens, motoren, hulpvoertuigen etc. voorbij komen.

Werp rustig eens een blik. Gisteren heb ik een prachtig blog over Porsche geschreven en vandaag over het Canadese merk Acadian, wat velen van u vast nog wel kennen.

Gegroet Uw Transportmiddelenspecialist Jeroen

maandag 26 mei 2014

Verhuizing

van
naar

Ik kwam vanmorgen na mijn fysiobehandeling op mijn werk, doe de deur van het slot, en warempel er zit iemand te werken op onze kamer. Bleek dat op het planbord bij de receptie stond dat deze kamer vandaag te gebruiken was als flexkamer. Ik ben dus noodzakelijkerwijze maar naar de kamer ernaast gegaan en ben daar wat zaken gaan doen. Post lezen, nieuwe indeling maken in mijn postvak. Lenie mijn voorganger heeft ook met de mensen met wie zij veel contacten heeft ieder een eigen vak gegeven zodat ze de communicatie gemakkelijk in een postvak kan vinden. Verder heeft ze ook een opbergsysteem van alle gemaakte documenten, zowel word documenten als pdf’s. Ik ga dat rechtstreeks overnemen voorlopig, want het lijkt gemakkelijk te werken, en als ik eenmaal helemaal gewend ben zou ik het allemaal nog kunnen veranderen als ik wil, maar ik denk niet dat ik dat wil.
In dit geval kan ik gemakkelijk profiteren van de jaren ervaring die Lenie hier al mee heeft en het wiel is dus al voor mij uitgevonden.
Verder heeft Rose me gevraagd vanaf vandaag geen stukken meer te plaatsen in https://familyhotrose.blogspot.com maar rechtstreeks op haar blog https://elsderoos.blogspot.com . Ergens vind ik het wel zonde want family hotrose doen we nu al een dikke zeven jaar achter elkaar. Eerst op weblog.nl, ook nog een tijdje op wordpress, en ook al weer een tijd op blogspot.com maar je kunt terug tot het moment van mijn diagnose oktober 2006.
Groetjes
Hot
Toch heb ik ja gezegd. De eerste tijd doe ik het even allebei, zodat de vaste lezers van family hotrose de mogelijkheid hebben om els haar blog op te zoeken, en er blijft vanzelfsprekend een linkje daar naar het verleden.
Toch vond ik het een leuke naam en heb ik goede herinneringen aan het delen van uitjes, etc. etc.
Qua moment om het te doen komt het wel mooi uit nu ik morgen ook nog naar een ander kantoor verhuis.

donderdag 22 mei 2014

Weer een ervaring achter me,




Ik kan voor mijn Curriculum Vitae weer een ervaring bijschrijven.
Ik zit ondertussen halverwege bladzijde vijf.
Een bijna onbeschrijflijke belevenis.
De inloop zat vol na het eten tussen de middag. Zowel uit de lijstenmakerij, de houtwerkplaats, de textiel, het IPB, de Horeca, en het kantoor, bijna iedereen was erbij.
Moet je nagaan, ik was er pas sinds eind januari, en het voelde als een warm bad, waar ik nu, te vroeg naar mijn zin uitgekomen ben.
Ik kreeg een toespraakje van Laura, een relaxpakketje uit de Wereldwinkel, een prachtig schrijven van Belinda, wat ik hier ook even neer zal schrijven:

       Lieve Jeroen

       Veilig, betrouwbaar, vriendelijk en nog 
veel meer kortom een  fijn persoon om mee om 
te gaan en om mee samen te werken

       Na een paar maanden bij ons een grote 
steun en toeverlaat  en fijne collega te zijn
       Kwam het bericht dat je ergens anders je 
horizon gaat verbreden.
       Want de toekomst is belangrijk en daar 
moet jij aan denken (terecht) maar we 
zullen je niet snel vergeten.
       Jij hebt een indruk achtergelaten bij een 
ieder van  ons en het was altijd weer fijn 
je binnen te zien komen en om even  fijne 
gesprekken te hebben.
       Maar we weten dat jij als het even kan 
toch wel een bakkie komt doen
       Maar desondanks zullen we je zeker 
missen, maar er is een tijd van komen 
en gaan
       En hier gaar de deur(niet helemaal) 
dicht maar ergens anders is er weer 
een deur opengegaan.
       Jeroen vergeten doen we je niet. 
Bij mij wel wat verdriet, maar voor jou 
misschien wel een mooie toekomst 
in het verschiet

       Bedankt Jeroen voor alles wat je voor 
ons hebt gedaan.

       Belinda

Ik kreeg ook nog een gefiguurzaagd houten boekje met daarin van bijna alle aanwezigen een boodschap en/of een groet. Op de kaft was het MAC uitgezaagd. Heel leuk.

Vervolgens veel knuffels, handen en de nodige tranen. Ik heb alle aanwezigen ook bedankt en gezegd dat ik regelmatig zal komen eten of een bakkie doen. Ik leverde vervolgens mijn sleutel in en ben bepakt en gezakt , met een gevoelige keel van het vele slikken naar huis gegaan. Raar.
Vol goede herinneringen.

Thuisgekomen Rose op de hoogte gebracht en samen even gaan stemmen.

Dat gaf ondanks het feit dat ik niet echt een heldere keus had toch een goed gevoel.

Nu stap ik zo op de scoot om naar de mondhygiëniste te gaan in Rotterdam. Op dat ding is het nu redelijk lekker met deze hitte.

Groetjes, en morgen weer een nieuwe dag op mijn nieuwe werk.

Ik zit nog erg vol met emoties.  Hot

maandag 19 mei 2014

Vertrek en aanvang



Mijn vertrek van het MAC komt steeds dichterbij. Het is vandaag mijn een na laatste dag hier. En aanstaande donderdag is het echt de laatste werkdag. De rest van de dagen ga ik vullen op mijn oude werkplek, samen met degene die ik op ga volgen. 

Nu heb ik al wel gezien dat die dame die zich deze functie zelfstandig heeft ingevuld en aangeleerd, zeer gestructureerd werkt. Zo heeft ze gelukkig ook alle adressen, maar ook de formulieren en hun invulinstructies zowel in als naast de computer staan. En zeker met nog 8 a 10 dagen samenwerking en kennismaking met de bewindvoerders, de tussenpersonen, de schuldhulpverleners en nog veel meer mensen met wie ik in de toekomst ga samenwerken, zal het uiteindelijk wel gaan. Ik laat het maar gewoon op me afkomen, en leer wel wanneer het nodig is.

Vandaag is het wel vreemd hier, er kwamen de nodige mensen voor me op bezoek. En ik loop van het ene contact naar het andere. De relaxtheid van het werk hier zal ik wel missen en ik zal moeten aanleren om bijtijds pauze te nemen.

Zo heb ik mijn brood tussen de middag gezellig opgegeten en ging om 13.00 richting huis. Doodmoe. Buiten kwam ik een oude vriendin tegen, die overigens ook collega is geweest en we hebben nog een half uurtje bij staan praten. Ook haar leven is heel wat fases verder. Een hartstikke leuk kind, maar daarnaast ook een vriend met een ziekte en een gebruiksaanwijzing. Het was fijn haar even te zien, maar ook bij hen is het een kwestie van het hoofd met moeite boven houden en de moed erin houden is dan vaak lastig.

Ik ga nu weer even mijn bed opzoeken, want ik ben ondanks niet zoveel gedaan te hebben doodmoe.

Gegroet


Hot

dinsdag 13 mei 2014

Emoties spetteren


Wat een dag weer. Het de boodschap op mijn huidige werk brengen gaat door. Ik probeer zoveel mogelijk mensen individueel in te lichten over mijn komend vertrek. Ik heb ook besloten om woensdagmorgen naar de Kerngroep vergadering te komen om zelf mijn vertrek ook daar met de leidinggevende van Doel te kunnen aankondigen.

Bij het aankondigen van mijn vertrek staan bij sommigen en mijzelf de tranen nader dan het lachen. In veel gevallen, bijvoorbeeld vanmorgen bij mijn baas bleek dat ze stiekem toch nog wel minstens een jaar op me rekenden, en komt mijn vertrek volkomen uit heldere hemel. In veel gevallen ervaren de mensen hier mijn aanwezigheid als een extra veiligheid en als een soort van vader figuur die de nodige structuur met zich mee brengt. Het is goed voor mijn eigenwaarde en streelt mijn gevoel, maar maakt het niet gemakkelijker.

Zo had ik vijf minuten geleden Lenie aan de lijn, de vrouw die ik uiteindelijk ga vervangen. Ik weet nu bijvoorbeeld dat haar laatste werkdag de 20ste van de zesde is en dat de tijd tot dan de tijd is waar we het inwerken en leren zullen moeten doen. Kortom mijn tijd hier kon mogelijk morgen, woensdag al wel eens de laatste tijd hier kunnen zijn. GGrrrr, dat is snel. Hoe moet ik dat nu handelen?

De mensen hier zijn over het algemeen blij voor me, en vinden het fijn dat ik het ze zelf vertel, maar zeggen stuk voor stuk hoe ze me gaan missen en ook wat ze zo gaan missen en dat is tof maar ook hard. Stiekem zou ik willen wat meer tijd te hebben.

Wat kan je je toch ontzettend snel gaan hechten aan een familiaire, warme omgeving, waar je zo welkom bent, en dat ook zo voelt. Wat dat betreft zal het ook wel een gigantische verandering inhouden. Heel veel werk alleen op een kamertje, met alleen de verantwoording, maar ook zonder directe collega’s. Gelukkig echter wel in kliniek I waar ook sinds vandaag mijn oud collega’s van de verslavingsafdeling naartoe verhuizen. Kortom ik kom er wel veel bekende gezichten tegen. Nu zit Lenie nog in het behandelgebouw, maar ze krijgt nog gedurende haar periode bij het ziekenhuis te maken met de verhuizing waar ze zolang om heeft gevraagd. Ik krijg dus te maken met een werkplek op een prettigere, en vertrouwde plek.

Ik merk aan alles, en hoofdzakelijk ook aan mijn spieren dat ik uit mijn normale doen ben. De spierspanning die normaal al heftig is, staat nu nog meer op topstand, en de pijn hierbij is groot, daar zijn de pijnstilling en de tramadol niet tegen opgewassen. Er is een vreemd gevoel in mijn maag, verdriet en nieuwsgierigheid vechten binnen in me met elkaar. Emoties spelen een grote rol, en ik voel me erg moe.

Ik kom naast het gesprekken voeren gisteren en vandaag tot weinig. Gelukkig heb ik mijn werkzaamheden, het invoeren van de patiënten die nog niet in Horizon zaten, inmiddels vrijwel achter de rug, want van veel werk zal het hoogstwaarschijnlijk niet meer komen. Ik heb al geluk als ik zo nu en dan nog een paar uurtjes op het activiteitencentrum zal kunnen zijn en dan zal het hoofdzakelijk uit gesprekken en contacten bestaan.

Nu is het belangrijk dat ik zo cool als mogelijk blijf, me hier niet door moet laten meeslepen of van het pad moet laten voeren. Goed slapen, en de ene dag rustig na de andere nemen.

Ik ben net thuis, heb Rose even bijgepraat en ga eerst ten minste anderhalf uur slapen.

Gegroet

Hot

maandag 12 mei 2014

Afscheid doet pijn


Vandaag ondanks de afwezigheid van mijn direct leidinggevende toch maar verteld over mijn snel komend vertrek. Sommigen reageerden wat emotioneel, en ondanks dat ik het niet tentoonspreidde was ik dat ook wel. Ik merk dat als je ergens met veel plezier welkom bent geheten en er op warme wijze hebt kunnen werken het lastig is om te vertellen dat je gaat verdwijnen. Ze gunnen het me allemaal en snappen dat als ik de redenatie ten opzichte van mijn toekomst en de veiligheid die deze keuze met zich meebrengt vertel dat ik eigenlijk geen keuze heb. Toch weet ik nu wat ik heb en nog niet wat ik krijg. Niet dat ik spijt heb, maar de onzekerheid of ik het wel kan speelt ook weer op.
Ik heb gelukkig ook enkele mensen kunnen geruststellen, maar  ja als het zo klikt met mensen dan doet een afscheid ook pijn.
Wanneer het zover is is nog niet duidelijk, zo gauw als ik het weet schrijf ik het. Wel weet ik dat ik as. Donderdag een arbeidsmogelijkheden onderzoek heb.

Tot zover

Gegroet


Hot

Alweer een nieuwe uitdaging voor de boeg.


Afgelopen vrijdagmorgen had ik mijn tweewekelijkse evaluatie met mijn baas. Dat is heel gewoon geworden want dat hebben we sinds het begin van mijn ziektewet periode eind september vorig jaar. We bepraten dan hoe het gaat, wat goed gaat, wat slecht, of er uitbreiding van uren mogelijk is, hoe het bevalt op de plek waar ik ben, zoals eerst op het Secretariaat en nu op het dagactiviteiten centrum. Soms is er nog iemand bij bijvoorbeeld mijn direct leidinggevende aldaar of zoals op vrijdagmorgen iemand van Personeelszaken die vanaf nu mijn contactpersoon is omdat mijn oude contactpersoon ander werk is gaan doen. Ik heb haar eerst op verzoek verteld waarom ik in de ziektewet zit, en in welke fase, hoe het zit met de rapportage, de verslaglegging, de onderzoeken, welke keuzes er gemaakt zijn en in welke fase van mijn re-integratie ik me bevind. Vervolgens begon mijn leidinggevende over het feit dat het werk bij het activiteitencentrum natuurlijk maar tijdelijk was. Ik wist dat ergens van binnen wel maar dat was niet eerder hard op gezegd en inderdaad ergens wist ik het wel. Ik ben ook vrijwel aan het einde van het werk wat ik op me genomen heb, het in de computer stoppen van iedereen die op het activiteitencentrum komt, zodat voor de verzekeringsmaatschappijen aan de eisen voldaan is en er voor iedereen geld binnenkomt. Ik heb zelfs al dagen bewust wat anders gedaan als dat uit kwam omdat ik anders mogelijk werk te kort zou komen. Nu vertelde mijn leidinggevende dat er iemand weg gaat die de afgelopen jaren verantwoordelijk was voor het aanvragen van CIZ verklaringen en de contacten tussen diverse plaatsingsinstituten. De medewerker Patiënten Logistiek. En of ik interesse had voor die open gekomen positie die precies is voor het aantal uren wat ik nu werk, nl. 18 tot twintig uur per week.
Ik heb zonder twijfel ja gezegd, zelfs zonder overleg met Rose, omdat het werken in deze functie veiligheid met zich mee brengt, en helaas het werk op het activiteiten centrum niet, en ik natuurlijk officieel nog 13 jaren door moet tot mijn pensioen. Dit werk is heel belangrijk voor de financiering van de patiënt en dus ook voor het ziekenhuis, waar inmiddels alles om geld draait.
Nu ondertussen zondag is mijn onzekerheid naast het eerste enthousiasme ook tevoorschijn gekomen, plus het idee, dat het werk met de fijne collega’s en cliënten op het activiteiten centrum op zijn eindje komt/is, en ik daar afscheid moet nemen.
Verder is de vraag opgekomen of ik dit werk wel aan kan? Eigenlijk denk ik van wel, er komt eerst nog een inwerk en naast werk periode en ik ken al veel van de mensen met wie ik zal gaan werken. Het aantrekkelijke is ook dat het op of bij mijn oude werkplek is en dat het dus ook vlak bij is en dat het een zelfstandige functie is. Wanneer heb ik deze bijbehorende onzekerheid niet gehad is eerder de vraag.
Kortom er ligt alweer een nieuwe fase van mijn / ons leven voor de deur. Ik ben heel benieuwd, en ook dit zal voors en tegens hebben.
Ik hou jullie allen op de hoogte.

Groetjes

Sorry, eerder al gebubliceerd bij Rose op elsderoos.blogspot.com

Hot

donderdag 8 mei 2014

De woensdag en hoe die verliep



De woensdag en hoe die verliep.
‘s Morgens hebben Rose en ik aan tafel ontbeten. Op dagen dat ik vrij ben is dit een goede gewoonte. Ik ben vanwege het minder bewegen naar twee goed belegde boterhammen gegaan. Tegelijkertijd maken we alle lekkernijen in huis langzaam op en ook neem ik zo nu en dan een pak koekjes of iets dergelijks mee naar mijn werk. Het is nu bijna op en we kopen niks nieuws meer. Dat is maar goed ook want anders blijf ik maar groeien, en Rose idem dito, al beweegt die veel meer.
Ik ben lekker wezen fysiozwemmen. Dat was drie weken geleden. Eenmaal had ik een afspraak met de bedrijfsarts, en eenmaal was de fysiotherapeut op vakantie. Nu was ik lekker aan het zwemmen en bijpraten met de zwemmaten en hoorde dat het zwembad twee weken dicht gaat wegens onderhoud. Grrrr. Weer pas over drie weken pas de volgende keer. Het is niet anders.
Bij thuiskomst kwam de spierpijn al langzaam op en toen ik om 15.00u mijn bed uitkwam was die al aardig heftig. Na een kop koffie ben ik richting het Vlietland ziekenhuis gegaan voor mijn driemaandelijkse afspraak bij dr. Gerards. De bloeduitslagen waren gunstig en volgens hem kunnen we verder gaan met de afbouw van de Cyclosporine. Drie maanden geleden ben ik van 300mg, naar 200 gegaan, en sinds vandaag zit ik op de 100mg. Mijn CK blijft heerlijk laag en dabetekent dat mijn spierontsteking stabiel laag is. De pijn in mijn schouders en de benauwdheid komt door de hoge spierspanning. Hij denkt dat ik te lang, teveel op mijn tenen gelopen heb en dat omdat mijn herstelfunctie bijna uitgeschakeld is het heel lang duurt om me weer beter te gaan voelen en dat het misschien wel zo blijft. Hij komt tot die conclusie omdat mijn hart goed blijkt en ook mijn longen. Mijn schildklier is gecheckt en heeft keurige waarden, dus die werkt ook niet te snel of te langzaam.
Waar ik dus al bang voor was blijkt ook zo te zijn. Gewoon mee leren leven. Op mijn vraag over de diëtist, zei hij, dat ik niet of nauwelijks ben aangekomen en dat ik vooral zoveel mogelijk moet blijven bewegen. Een diëtist is niet handig want dan moet ook de medicatie wee aangepast worden. Kortom mijn voorgedachten bleken gewoon te kloppen. Geen of weinig verwachtingen van dit gesprek kwam helemaal uit, zoals gewoonlijk. Over drie maanden terugkomen.
Zo kwam ik ook thuis. Al had ik wel een nieuwtje voor Rose. Tijdens het wachten op de dr. Had ik even mijn Googlepost doorgenomen en zag dat een redacteur van transportmobiel http://www.transmobiel.nl/  vroeg of hij mijn stuk over König van vijf dagen geleden mocht gebruiken. Ik heb het eerst even nagekeken en vooral ook of ik diegenen van wie de foto’s zijn genoemd heb en dergelijke, en heb vervolgens ja gezegd. Ik vind het een hele eer om gevraagd te worden hiervoor. En het is natuurlijk tegelijkertijd een mooie reclame voor meer kijkers en lezers van https://myntransportblog.com .
Ik ben zeer benieuwd hoe dat er uit gaat zien.
Meer nieuws heb ik niet, behalve dan dat mijn Chemodag vandaag redelijk verloopt. We maken er maar weer gewoon iets van. Groetjes.
Hot.

dinsdag 6 mei 2014

Family Hotrose dagboekblog


Weer eens even wat schrijven voor de family hotrose. Momenteel gaan blogjes schrijven over bussen en dergelijke me gemakkelijker af dan stukjes voor mijn dagboekblog.
Vaak denk ik in herhaling te vervallen. Bij teruglezing valt dat wel mee, al is het een tijd lang wel zo geweest.

Terugkijkende naar het afgelopen weekend had ik zaterdag een hele goede dag. Betrekkelijk weinig pijn en ’s avonds zelfs het voorstel om zondagmorgen zonder scootmobiel naar het Sterrebos te gaan met Rose en Jesse, net zoals een week eerder toen ik goed in staat bleek met Dick en Marieke bij Oostvoorne een behoorlijk lange wandeling te maken. Nou daar kwam niks van terecht. Zondagmorgen werd ik met heel veel pijn wakker en was nauwelijks in staat het huis te verlaten. Het kostte me al grote moeite om überhaupt mee te gaan met Rose en Jesse. Achteraf was het wel goed, want anders zou ik het gehele weekend bijna binnen gezeten hebben. Nu bleek het toch echt een uitje. Ik heb ook nog even op volle snelheid een fikse ronde met Jesse gedaan. Die loopt dan in volle galop achter of voor me en bepaald de weg. Ze kijkt dan regelmatig om en vind het te gek dat ik volg. Ze heeft dan dikke pret en ik kreeg er ook wel plezier in.

Degene die me deze scootmobiel verkocht heeft, heeft zijn werk eigenlijk niet goed gedaan. Ik zou eigenlijk net een iets grotere en zwaardere moeten hebben. Ten eerste gaat die iets sneller, heeft betere vering en kan iets meer tillen, waardoor ik Rose zo nu en dan een lift zou kunnen bieden waardoor de actieradius voor ons beide wat groter zou worden. Ik heb mezelf voorgenomen om eens te kijken of ik ‘m eventueel nu deze nog zo nieuw is nog zou kunnen inruilen. Maar ik ben bang dat dit een kostbaar verhaal zou worden. Ik  wil in ieder geval kijken hoeveel en wanneer ik geld van de belasting terugkrijg i.v.m. de aanschaf van deze.

Het uitje zondagmorgen deed me toch wel goed en daardoor heb ik toch nog een redelijke zondag gehad. Ook maandag ging het wat moeizaam. Ik heb me wel heerlijk laten knaaien door Bert, mijn Fysiotherapeut, en dat was een goed begin van de dag. Daarna heb ik een van mijn mooiste blogs gemaakt. Over kromhout, een echt Nederlands motoren, bus en vrachtwagen bedrijf, wat helaas ook al een halve eeuw geleden gestopt is. Al heeft het qua motoren nog wel een vervolg gehad bij Wärtsilä zowel in Polen als in Nederland.

Verder was ik vanmorgen, dinsdagmorgen erg blij om van collega Emile te horen dat de patiënt die hem afgelopen vrijdag confronteerde met haar verdriet, en dat omzette in de hang naar suïcidaliteit. Ik was blij dat zowel de manier hoe hij daarmee was omgegaan, als de omgang die zijn cliënte ermee verder gegaan is goed gegaan zijn. Ik had het niet helemaal kunnen loslaten afgelopen WE.

Toch, al met al blijft mijn leven een doorgaande knokpartij. Nu ben en blijf ik een overlever,  maar het is niet gemakkelijk. Rose confronteert me er ook regelmatig mee dat hetgeen ik nu vaak doe om de dag door te komen ook wat obsessief lijkt, maar ik heb er nog steeds veel plezier mee, en kan ook steeds beter pauzeren. Ik merk wel dat mijn bewegen minder aan het worden is. Ik heb minder uithoudingsvermogen en ook minder adem. Gelukkig heb ik as. Woensdag een afspraak met mijn behandelaar, maar daar verwacht ik eigenlijk ook niets meer van.

Er zit dus weinig anders op dan me er bij neerleggen dat ik minder kan. Ik ben blij dat ik een heleboel nog wel kan, maar worstel met het feit dat ik beweeg als een oude man, en daardoor Rose ook regelmatig beperk in haar mogelijkheden. Zowel met bij het naar buiten gaan, maar ook qua vakanties en dergelijke. Ze maakt als het goed is ook een afspraak met Bert vandaag, want ze kamt ook met spanningen in haar lijf. Is wel naar een nieuwe Fysiotherapeut geweest en in eerste instantie leek die ook goed te helpen, maar hij blijft iedere bijeenkomst het zelfde doen en ook hetzelfde verhaal vertellen, en dus heeft Rose hem dat vertelt. Ze poogt nu weer bij ons vertrouwde adres een afspraak te maken. Ik hoop dat het lukt.
Ik kan in ieder geval morgen gewoon gaan zwemmen en heb ’s middags pas de afspraak bij mijn reumatoloog in het Vlietlandziekenhuis. Ben benieuwd of daar nog iets uit te melden valt. Zo ja dan schrijf ik daarin in mijn volgende blog.

Voor nu gegroet.


Hot

vrijdag 25 april 2014

De dag voor het weekend,


Heerlijk, weer bijna weekend. En Koningsdag, en op zondag een lunch in het vooruitzicht met oude vrienden. Morgen is er volop te doen in Schiedam. Ik denk dat ik Koningsdag voor het eerst vanuit de scootmobiel ga vieren. Gewapend met mijn fototoestel gewoon kijken naar gezichten. Er is voor het eerst sinds jaren ook het een en ander in het stadscentrum.

Vrijmarkt, en Kermis op het stadserf. Ik ben benieuwd of het nu minder doods aan doet als voorgaande jaren. De vrijmarkt in Hof van Spaland/Kethel was wel leuk, maar ik zoek het nu wat dichter bij huis. Rose werkt een paar uur in de Wereldwinkel, en is daarna ook vrij. Dus misschien kunnen we samen ook nog naar wat muziek gaan luisteren en/of wat gaan drinken. 

Ik moet wel oppassen dat ik voldoende energie over hou voor de zondag. Dan gaan we met vrienden en Jesse naar Kijkduin. Ik hoop ook een stuk mee te kunnen lopen langs het strand alvorens we gaan lunchen. Het is ook dik tijd om met hen weer eens uitgebreid bij te praten.

Hier op het werk ben ik de gehele ochtend bezig geweest autorisatie te krijgen voor bepaalde dossiers. Dat is lastiger dan je zo zou denken. Veel managers zijn op vrijdag vrij, en zo lang ik geen autorisatie heb kan ik ook niet in de dossiers waar ik bij moet om evaluaties bij te werken. Lastig, en slecht voor het gevoel. Weer een hele ochtend wel druk maar zonder daadwerkelijk resultaat. Maar ik heb geen zin om mijn humeur te laten verslechteren dus kijken we volgende week wel verder.

Zo alweer een stukje geschreven. Ik wens jullie lezers allemaal een fijn weekeinde en veel plezier. Ik denk dat ik een redelijk computervrij WE neem, dus tot volgende week en de groeten.

dinsdag 22 april 2014

Hoe gaat het verder?


Het is vandaag de 22tigste april alweer. Rose en ik hebben de Paasdagen zo goed en zo kwaad als het kan doorgebracht. We hebben onfatsoenlijk lekker asperges uit Venray gegeten op ouderwets lekkere wijze, en gisteren zijn we er met de scootmobiel op uitgetrokken. Eerst naar het Sterrebos waar Jesse los kon, en wat Rose ook leuk vond om te zien dat als zij gaat zitten Jesse het grootste plezier heeft om voor de scoot uit te lopen, en ik er dan vervolgens achteraan. Ze kijkt dan regelmatig om of ik er kan volgen, en sprint enorm. Daarna zijn we naar de Maasboulevard gegaan. Onderweg fotograferende. Het was een leuke en grote wandeling rit, en het was goed om er uit te zijn. Thuisgekomen heb ik eerst voor koffie gezorgd en toen ik vervolgens wat ging computeren liep de boel vast.

Mijn hoofd partitie, de C, zat helemaal vol. Allerlei zaken gepoogd om te verwijderen, en schoon te maken en uiteindelijk de partitie met 110GB van de E schijf vergroot. En nu helemaal verbluft dat het me gelukt is. Ook heeft Rose op zondag Nero geïnstalleerd en vervolgens de muziekdvd’s met onze complete LP verzameling gekopieerd voor vrienden die as. weekend langskomen. Rose is ook erg blij dat het haar nu eindelijk zelfstandig gelukt is.

Zo hebben we toch een nuttig en aangenaam feestweekeinde gehad.

Het feit dat de benauwdheid bij mij blijft werkt wel zeer beperkend. Ik maak me ook zorgen over het feit dat ik hierdoor minder beweeg en dus ook weer groei. Ik heb me voorgenomen om geen roomboter, geen koekjes, en zoetigheden meer te kopen, en nog minder alcohol te nuttigen. Als ik namelijk blijf eten als ik gewent ben dan groei ik ook en dat moet afgelopen zijn. Ik hoef niet perse veel af te vallen, maar groei is ook zeker niet goed voor me. Kortom mijn gebruiksaanwijzing is bij deze alweer langer geworden. Ook gaan we ons weer concentreren op minder koolhydraten eten. We hebben er alles voor in huis, een stoomoven, de recepten, en nu moeten we het alleen nog gestructureerd invoeren. Helaas zijn we allebei zulke lekkerbekken dat het moeilijk blijft. Consequent zijn is sowieso nog steeds niet sterkste kant.

Soms worstel ik ook nog steeds met die beperkingen, en eigenlijk moet ik die ook niet zo noemen, ik moet juist de mogelijkheden benadrukken die er “nog” wel zijn. Dat is een dagelijks terugkerende worsteling, en daar kan mijn humeur ook nogal door beïnvloed worden. Ik wil namelijk ook geen brombeer worden waar niet mee samen te leven is.

Het werk is hierbij een essentiële factor. Het feit dat ik in ieder geval 4,5 uur per dag uit huis ben en mezelf nuttig kan maken is en blijft heel belangrijk.

Ik heb morgen om 11.00u ook weer een afspraak met mijn bedrijfsarts, en zal hem duidelijk maken hoe het op dit moment gaat. 

Over twee weken heb ik weer een afspraak bij dr. Gerards, mijn behandelaar, reumatoloog in het Vlietlandziekenhuis. Ik ben benieuwd of hij me nu wel serieus neemt anders denk ik er over om toch voor een second opinion te gaan en te kijken hoe een andere arts tegen mijn problemen aan kijkt. Als hij zegt alles hoort er gewoon bij en dien je te accepteren, dan accepteer ik dat niet. Ik wil in ieder geval vervolgonderzoek naar het hoe en waarom van mijn heftige achteruitgang, mijn benauwdheid en mijn sterk teruggelopen uithoudingsvermogen.
Ik was de afgelopen dagen niet in de stemming om te schrijven maar vond dat het nu tijd was voor deze update.

Nu is het weer genoeg. De groeten en tot schrijfs.

Hot

zondag 13 april 2014

Gloomy Sunday


Deze titel heb ik gevonden door het lezen van het stukje met dezelfde titel op Het blog van Rose vandaag. Het zegt veel over mijn gevoel van vandaag, en de laatste dagen.
Vanmorgen reed ik op mijn scoot met Jesse naast Rose en we hadden het over het geluk dat het gesprek met de cardioloog 11 dagen dichterbij is gekomen. De uitslag is nu as. donderdagmiddag. In mijn gedachten loop ik al op die uitslag vooruit. Ik denk dat er uitkomt dat er wat kalk in mijn hart zit en misschien krijg ik daar een extra medicament voor voorgeschreven. Ik ben al lang blij dat ik geen hartverlamming heb gehad. Maar naast die blijheid zit er iets gelatens in me. Iedere twee jaar worden er longfoto's gemaakt, iedere twee jaar word er naar mijn osteoporose gekeken door een zogenaamde dexascan. Dan kijken ze naar mijn botdichtheid, en mijn lengte. Rose drong vanmorgen i.v.m. mijn kortademigheid aan op extra longfunctieonderzoek, maar ik denk eigenlijk dat ik me bij de gewone onderzoeken wil houden. Overal word naar gekeken, maar waarschijnlijk moet ik het gewoon doen met wat ik momenteel heb. Dat er bij neerleggen is moeilijk te accepteren, maar ik heb gewoon weinig tot geen herstelvermogen meer en dan is dat me er bij neerleggen misschien maar het beste.

Tegelijkertijd ben ik van de zuchtende. Ik zucht soms heel diep en Roos vraagt dan regelmatig. Is er wat? Ja, wat is er? Ik weet het niet. Gisterenmorgen na het ontbijt kreeg ik via Facebook even contact met een oude vriend waar ik vroeger veel mee uitging, en ik besloot direct nadat ik Rose even naar de Wereldwinkel had begeleid even bij hem langs te gaan. Ik dacht ook, als ik het uitstel dan komt het er weer niet van, dus ik met mijn scoot doorgereden en even een kop koffie bij hem en zijn vriendin, en hun zoon gedronken. Die vriendin is ook een oud collega van me en zij heeft deze vriend op een feest bij ons thuis leren kennen. Hun leven is ook giga veranderd. En ook hij tobt met het hervinden van zichzelf na behoorlijk ziek te zijn geweest. Ook financieel zit het net als bij ons ook niet meer zo goed, want sociaal gezien zijn de omstandigheden in Nederland niet meer wat ze twintig jaar geleden waren.

In ieder geval bracht dit heerlijke weerzien me ook weer aan het denken. Hoofdvraag, Wat als ik het nu gewoon moet doen met de situatie zoals die nu is en er geen verbetering qua luchtinhoud of uithoudingsvermogen in zit? DAN MOET IK HET DAAR GEWOON MEE DOEN.

Het is een lastig dilemma. Gisteren had ik mijn broer aan de telefoon om hem te condoleren met het verlies van zijn schoonpapa. 85.jaar oud. En natuurlijk kwam ook mijn conditie even ter sprake en hij zei, heb je niet gewoon te lang onder te grote spanning gewerkt? Wederom een goede vraag. Ook hier heb ik geen antwoord op. Misschien wel. Ik kan er nu toch niks meer aan doen, en ook al is het zo dan moet ik dat maar gewoon voor waar aannemen. Deze week hadden we nog een dode in ons appartementencomplex. Hij heeft zaterdagmorgen de 5e april een kaart aan ons medebewoners geschreven die sinds afgelopen vrijdag in de hal hangt. Beste medebewoners, ik heb me vandaag, de elfde laten cremeren. Ik wens jullie nog een goed leven toe. Dag. Na het schrijven van die kaart is hij gestorven. Hij was sinds de dood van zijn vrouw een jaar of zeven geleden al ongelukkig en vond het leven toch wel erg moeilijk en lang duren. Rose en ik hebben hem dan ook alleen maar als brombeer leren kennen.

Ik denk dat het uiteindelijke gelaten gevoel maar over me heen moet laten komen en trachten er met de huidige beperkingen zo goed als het mogelijk is maar wat van gaan maken. Het is al jaren zo dat er beperkingen zijn, en ik er ben uiteindelijk goed in geworden om toch van kleine dingetjes te genieten. Gelukkig zijn Rose en ik al sinds het verlies van Erwin gaan pogen van dag tot dag te leven, en meestentijds gaat ons dat redelijk af.

Ik wil echter ook geen brombeer worden, of een niet te genieten mens. Maar dat kost soms grote moeite. Het van je af schrijven is dan een troost. Mensen die dit lezen die krijgen het dan recht voor hun raap. Het is niet anders.
Ik heb zeker de afgelopen twee weken wel gemerkt dat medeleven en steun toch ook veel voor me betekent. Strenge Rose zorgt er op moeilijke momenten voor dat ik desalniettemin ook weer buiten kom en ook Jesse speelt met de katten haar en hun rol.

Ik ga nu even slapen, gedachten maken moe. Tot ziens, horens of sprekens.

Gegroet  Hot.

donderdag 10 april 2014

Donderdag Chemodag, alles weer normaal?!?

CT scan Hart met contrastvloeistof
Zo, eindelijk weer een normaal stuk op family hotrose. Sommige lezers lieten weten Rose te missen op family hotrose, en ja het is inderdaad niet meer zoals we heel lang geleden op weblog.nl zijn gestart.
Rose heeft haar eigen weblog en ik zou zeggen ga er eens kijken want het is erg leuk.Blog Els Zij schrijft bijna iedere dag en gebruikt ook correspondenten. Daar ben ik, Hot, er een van.
Toch ga ik de naam van dit blog niet ook nog veranderen, want dan wordt het helemaal een zootje.

Even een kort verslag van mijn opname gisteren. Ik kwam om half Twaalf binnen, moest tot half Een wachten tot mijn bloeddruk en hartslag gemeten was. Die was door de extra bloeddrukverlagers die ik geslikt had(Propranolol 40mg) heel mooi. Bloeddruk 122/73 en een hartslag van 61. Nu moet je officieel voordat je een hart CT scan krijgt een hartslag hebben van onder de 60. Vervolgens werd ik naast drie heren en een dame in een kamer op een stoel gezet met allerlei kabels aan me, en werd mijn bloeddruk en hartslag op afstand in de gaten gehouden. Rond 14.00uur was door het lange wachten en de enige aanwezig literatuur, nl. een oude libelle mijn hartslag opgelopen tot 64 en moest ik van de zuster, zuster Loes een extra door mijzelf al meegebrachte Propranolol innemen. Om half drie was het eindelijk zover. mijn hartslag was gezakt naar 55 en ik werd door een vrijwilligster opgehaald om per rolstoel naar de CT kamer te gaan op de begane grond. Daar aangekomen bleken ze niet van mijn komst op de hoogte en moest ik nog veertig minuten wachten totdat al hun administratie wel op orde was.

Op de tafel geklommen, ademhaling oefenen zodat ik niks fout zou doen in het apparaat en toen het apparaat in. Vervolgens kwam na 5 minuten de contrastvloeistof door mij heen en kreeg ik het extreem warm, een sensatie waar ze me al voor gewaarschuwd hadden. Ook leek het door die golf van warmte of ik in mijn broek plaste, maar dat bleek vervolgens gelukkig niet waar. Ik kreeg ook een spuitje nitroglicerine onder mijn tong om de bloedvaten zo open mogelijk te maken. Tien minuten later was het onderzoek geslaagd en werd ik weer naar boven gebracht. Daar kreeg ik eindelijk koffie en twee bruine boterhammen met oude kaas en voelde ik me weer een klein beetje mens worden. Om 16.15 kon ik gelukkig Els even bellen die(zie haar stukje) ernstig in de piepzak zat. 

Na tweemaal bloeddrukcontrole mocht ik mijn spullen pakken werd de infuusnaald en werden de plakkers van mijn lijf gehaald en ben ik rustig naar Metrostation Oostplein gelopen. Alles bij elkaar toch een rare en ook vermoeiende, en hoofdpijn veroorzakende dag, waar ik gisteren de hele dag last van gehad heb. En ik ben weer een ervaring rijker.

Ook nu, na een redelijk goede nacht ben ik nog niet helemaal bij. Mijn Chemo is wel goed gevallen, en het is maar goed dat Els en ik nu gaan ontbijten.

Tot zover

De groetjes en een fijne dag allemaal.

Vervolg 7 april 2014

Bloeduitslag is goed en het lijkt erop dat ik toch geen hartaanval heb gehad, de CT scan liet wel een klein beetje kalk zien dus moet ik as. woensdag terugkomen voor een CT scan en de Echo. Ook de ECG zag er goed uit, mijn bloeddruk idem, en dus ben ik inmiddels iets geruster.

Woensdag de volgende update, alleen het lezen van zo'n CT scan kost meer tijd en de uitslag daarvan duurt tot 28 april. Maar dat is nog steeds stukken sneller dan de eerste afspraak die ik kon maken in het Vlietlandziekenhuis, nl. pas 12 Mei.
 — hoopvol.
Vind ik leuk ·  · Promoten ·