Collages n.a.v. de 31ste 1982

Er zijn van die gebeurtenissen waar je de woorden om te beschrijven niet kunt vinden. Ze dekken de lading niet en taal is ontoereikend. Je kunt het niet bezingen. De noten worden vals en een melodie maakt het te mooi. Dus toog ik aan het collageren. Het slapende jochie met al zijn lievelings fantasiën om zich heen. Is het een droom? Zo waren Lotte en ik eens aan het praten over de stelling of verhaal, het is maar hoe je dit beziet. Een keizer werd wakker terwijl hij aan het dromen dat hij een vlinder was. Wat ben ik nu vroeg hj zich af. Een vlinder die droomt dat hij een keizer is of een keizer die droomt dat hij een vlinder is. Tja.

30ste Herdenking Afscheid Erwin

De Bisonbaai langs de Waal bij Nijmegen in de Ooipolder

Vandaag 30 jaar geleden gingen Boudewijn, een vriend van ons, Rose, Merlijn, Erwin en ik 's morgens zwemmen. het was vakantie en warm en we hadden er allemaal zin in. We pakten ons oude bruine Dafje 33 met allerlei beschilderde afbeeldingen uit mijn actietijd, en gingen naar een plek die ik had leren kennen in mijn tijd op "de Meerberg", waar ik de MBO Inrichtings Werk deed. Vaak gingen we als het warm was in de lunchpauze met een groep medestudenten naar een grindgat langs de Waal bij de Ooij. De Bisonbaai geheten in een mooie bocht van de rivier. Een prachtig poldergebied. De eerste keer dat ik er kwam wist ik niet eens waar ik moest kijken want mijn mede leerlingen trokken zonder gene hun kleding uit en gingen het water in. Dat was mijn eerste keer dat ik naakt recreerde. Dat bleek uiteindelijk een heerlijke en lekkere gewoonte die nog heel vaak navolging kreeg. Zo ook die zomervakantie. De kinderen waren ook nog klein en hadden op dat moment nog helemaal geen moeite met het naakt zwemmen. Het werd een ontzettende rotdag. We hadden hele heldere afspraken met zowel Merlijn als Erwin, die beide op dat moment ook zwemles van mij kregen. Ze mochten zelfstandig tot hun knietjes in het water. Het liep daar maar langzaam af. Eigenlijk deden ze dat beide ook keurig. Op een moment was ineens Erwin uit beeld, en ik stond direct op om goed te kijken waar hij was. Het was vrij druk dus hij zou ook achter iemand kunnen staan. Dat bleek niet het geval en na vijf minuten vond ik hem zelf op nog geen meter van de kant. Hij was achterover gevallen en waarschijnlijk was hij omver gezwommen door iemand die aan het snorkelen was. Ik heb hem op zijn hoofd gehouden, over mijn schouder gelegd en hem gepoogd te laten overgeven. Aan de kant direct begonnen met reanimatie, maar omdat hij ook wat overgaf ging dat niet goed. Er kwam direct een groepje mensen aan die de eerste hulp en zijn reanimatie overnam en al gauw ging zijn borst weer op en neer, maar er kwam geen kleur op zijn gezicht. Naar wat later bleek waren die vier mensen die het overnamen een operatieteam uit het st. Radboud ziekenhuis die daar ook lagen te zwemmen en zonnen. Op het moment dat ik uit het water kwam was Boudewijn ook gelijk gaan rennen richting de boerderij/café Oortjeshekken

Café Oortjeshekken, de Ooijsebandijk

 (dat terras daarvoor op de foto was er nog niet hoor) daar om een ambulance te bellen. Het was de tijd voor de mobieltjes. Het duurde enorm lang voordat de ambulance kwam en toen die uiteindelijk kwam was
 er ook al een huisarts(ook een zwemmer) die net tegen het team van het st. Radboud vertelde dat ze maar moesten stoppen omdat Erwin hersendood zou zijn. Vooral omdat de ambulance er dicht bij was had ik daar de grootst mogelijke moeite mee, en werd boos. Ik wilde gewoon niet geloven dat dit mogelijk was. Wij allen waren nog in een soort van roes. Dit is eigenlijk de eerste keer dat ik het nu opschrijf, en het is vandaag 30 jaar geleden. Van wat er vervolgens allemaal gebeurde weet ik niet zoveel meer. Wel dat we door de politie meegenomen werden naar het politiebureautje in Beek Ubbergen en dat Erwin met de ambulance mee ging naar Nijmegen. We zijn langdurig ondervraagd en zijn ergens laat in de middag door de politie weer afgezet bij de boerderij waar onze auto geparkeerd stond. Ze hebben ons op weg naar vrienden in Arnhem waar de vader van Erwin was ook begeleid en gevolgd omdat ze bang waren dat ik niet goed zou kunnen rijden. De rest is achteraf maar een zweem van herinneringen. Wel weet ik dat er veel ongeloof, schuldgevoel, een soort van als hel rondspookte in onzer hoofden, en dat we 's avonds nog naar Zevenaar gegaan zijn, waar we werden opgevangen door andere vrienden. Hoe kom er er zo bij om dit nu dan wel op te schrijven, ja, ik weet het eigenlijk niet. Het is een hoofdstuk in ons leven met een werkelijk Giga impact op ons leven. Ik kende Rose en de kinderen pas vanaf 3 November het jaar ervoor, dus onze relatie was nog heel pril. Inmiddels zijn we 30 jaar verder en onze relatie heeft dit en nog veel meer overleeft. We pogen deze dag al sinds die tijd altijd samen door te brengen, en meestal werkt de dienstlijstmaker mee. Eerst heeft ons leven door deze gebeurtenis stil gestaan, ik kon geen vast werk houden en deed van alles en nog wat, het was ook niet echt handig voor het afmaken van mijn studie, en nog veel meer werd er door beïnvloed. We blowden in die tijd ook veel, maar uiteindelijk heeft het onze relatie wel ontzettend versterkt. Kom je zoiets samen door dan weet ik zo gauw niet wat er zou moeten gebeuren om die nog stuk te krijgen.
Ons leven leek ontwricht, maar al met al hebben we het gedurende de jaren toch aardig op de rails gekregen.
Zwemles heb ik nooit meer gegeven daarna en als we op vakantie gaan of iets dergelijks voorkom ik om bij al te kleine kinderen en water te zijn. Dat zijn wel factoren die nog steeds een rol spelen. Voor de rest zijn we weer met de wereld verder in beweging gekomen en daarmee meegegaan, met vallen en opstaan.
Het heeft ons een zet in de richting van het blijf nu maar in het Hier en Nu gegeven, en die kennis kan ik zeker nu ik mijn leven weer heb moeten omgooien en reorganiseren door mijn Chronische Spierziekte goed gebruiken. Zo zie je dat zelfs de zwaarste gebeurtenissen in je leven een plaats krijgen, en dat het leven inderdaad gewoon door gaat.

Vandaag moet ik overigens wel een paar uur werken, maar dat is helemaal geen ramp. Erwin zit toch in ons hoofd, en het feit dat ons beider gedachten vandaag extra bij hem zijn hoort er tegenwoordig gewoon bij.

Voor nu is het weer genoeg. Ik ga slapen als voorbereiding op die paar uur werk. Ik heb nog niet gehoord wat de huisarts besloten heeft, over of plaspillen of een pufje als hulpmiddel voor mijn benauwdheid, maar dat zie of hoor ik nog wel. Gegroet.

Doodmoe

Vandaag de hele dag aan het bijkomen. Gisteren met collega D een halve dienst gewerkt. De derde dienst afgelopen week en getracht ook de 11 meldingen van de Agressieopvang club te verwerken, waarvan er een op vakantie is. Ik schreef dit aan mijn direct leidinggevende en die maakt kennellijk bezwaar tegen het feit dat ik deze aktiviteiten blijf doen. Ik heb al gezegd dat het mijn laatste jaar is en dit zijn nu typisch van die werkzaamheden die ik zelfs vanuit bed nog zou kunnen doen dus helemaal snappen doe ik het niet.

Verder is het druk vandaag. Ik moest al vroeg in het ziekenhuis zijn, bij de fysiotherapeut, de apotheek, en vanmiddag onverwachts ook nog bij de huisarts. Ik hoop op een hulpmiddel tegen mijn kortademiigheid. Rose legt een verband tussen het vocht wat ik bij me draag en de blaasjes in mijn longen die daar ook wel eens door gevuld zouden kunnen zijn. De dr. wil me in ieder geval zien voordat hij me iets wil voorschrijven. dat snap ik wel.

Voor de rest ben ik blij dat de ergste warmte weg is en dat scheelt ook in mijn ademhaling. Ik heb verder voor komende week vier halve dagen gekozen. Dinsdag, woensdag, vrijdag en zondag. Ik denk dat dat moet kunnen. Ik merk wel dat het stevig wennen is, en dat ik lang niet aan al mijn normmale werkzaamheden kan toekomen. Ik zorg wel voor rapportage en poog mijn collega's die verder alleen staan zoveel mogelijk bij te staan, maar ik sta dus niet boventallig. dat schijnt niet meer te kunnen. Ik vraag me af of dit nu is wat de bedrijfsarts in zijn hoofd had. Ik weet wel dat ik compleet totall loss thuiskom, en uiterst goed slaap, maar verder nergens meer toe in staat ben of toe kom aan andere zaken.

Ik ga nu dan ook maar weer piten om ervoor te zorgen dat ik op tijd uit bed ben voor ht geval mijn leidinggevende belt of de apotheek mijn nieuwe medicatie brengen komt.
Kortom later meer. Ik sla dit stukje eerst op alvorens het af te maken.

Ik zit nu weer achter de computer, maar het is inmiddels avond. Ik ben bij de huisarts geweest en die wilde me eerst een nieuwe plastablet geven om meer vocht kwijt te raken, maar na controles van bloeddruk en luisteren naar mijn longen en nadat hij had gezien welke giga lijst aan medicatie ik al slik wilde hij dat er eerst twee longfoto's zouden worden genomen en hij wilde overleggen met mijn vaste huisarts. Dus ik mocht na de lange wandeling samen met Jesse opnieuw naar het Vlietlandziekenhuis voor Röntgenfoto's en ik was al zo buiten adem. Op de BK laan aangekomen dacht ik dat ik aan de bus want ik kon gewoon niet meer verder, dus Jesse en ik hebben twintig minuten gewacht op de volgende en zijn verder lekker met de bus gegaan. In het ziekenhuis aangekomen was het geen vijf minuten werk. Morgen om kwart over negen 's morgens bellen voor de uitslag. Zal misschien een pufje worden. 

Ook de terugweg naar huis hebben we met de Tram en de Metro gedaan. Al op Schiedam Centrum kwam de Metro aan en er stapte niemand uit en hij zat al tot de nok toe vol. Onbegrijpelijk dat ze in de spits enkele metrostellen gebruiken. Het is dat Jesse zo tussen alle benen door naar binnen floepte en er enkele Moslima zich een hoedje schrokken zodat ik alsnog enkele millimeters had om mijn steeds groter wordende lijf toch nog binnen te krijgen. Dat de RET minder ritten maakt in de vakantie snap ik maar dat ze tegelijkertijd de treinstellen inkorten vind ik onbegrijpelijk. Dat scheelt nl. niks qua aantal chauffeurs.

Zo vol zat ie nu ook weer niet hoor!!

Drie uur na mijn vertrek was ik eindelijk weer thuis en na een groot glas water en een soepje wilden we met de warme maaltijd starten en toen bleek alles in de ijskast zo'n beetje over de datum of net onbetrouwbaar genoeg om nog te durven gebruiken dus hebben we uiteindelijk wortel-uien-zoete aardappel stampot met vissticks uit de diepvries gegeten. Origineel maar uiteindlijk nog smakelijk ook. Nu heb ik tijdens een ergerlijke serie even tijd voor wat gecomputer. En het afmaken van mijn eerder begonnen stukje. Ik las net dat een oud collega die in Thailand zat met man en zoon ook al weer terug is. Goh wat gaat dat snel.

Ik ga afronden en wat andere zaken doen. Voor nu gegroet. Ik ben nog vermoeider als toen ik vanmorgen wakker werd. Zucht.

Alle drie door benauwdheid getroffen

Gisteren hadden zowel Rose, Jesse en ik heel veel last van de hitte en benauwdheid, en toen ik 's middags op mijn werk kwam leek het wel of iedereen daardoor getroffen was. Zelfs Jesse had er enorm last van. Tijdens de uitjes hing haar tong ver naar buiten en Rose besloot toen ik aan het werk was 's middags een natte handdoek over haar heen te leggen en het feit dat ze gewoon een uur bleef liggen zegt genoeg.

Afbeelding Opening Indrukwekkend

Gelukkig brak aan het einde van de middag enige koelte aan en zakte de temperatuur binnen van 29º naar 24,5º toen de opening van de Olympische Spelen gezakt was. Vandaag is het gelukkig een beetje beter, al heb ik nog steeds heel weinig fut. Na de boodschappen, de grote ronde met Jesse, en een kopje koffie bij de Wereldwinkel had ik nog maar net genoeg energie om thuis te komen.

Mijn tweede dagdeel zit er ook weer op. Ik heb samen met collega H gewerkt en kon hem het een en ander aan werk uit handen nemen. Morgen een derde dagdeel samen met collega D. Het blijkt dat de meeste collega's gewoon in hun eentje moeten werken sinds ik in de ziektewet zit en ik zal je zeggen dat dit een zware dobber is. Twintig patiënten in je eentje. Iedereen zal begrijpen dat je dan niets anders kunt doen dan aanwezig zijn. Ik mag me hier officieel niets van aantrekken maar het is en blijft gekkenwerk.

James Bond en Koningin Elizabeth

Ik ga er ook geen woorden meer aan vuilmaken, het heeft toch geen zin. Wel heb ik enorm genoten van het kijken naar de opening van de Olympische Spelen gisteren. Ik vond dat de Britten het tot een prachtig spectaculair gebeuren gemaakt hebben en de medewerking van Rowan Atkinson, James Bond en de Koningin aan een Parachute maakten het nog tot een humorvolle bedoening ook. Wat ik wel merkte was dat ik het om 07.00u vanmorgen extreem vroeg vond. Maar ja dat is logisch. Ik ga zometeen toch pitten.

Van alles

jaargesprek

Ik heb nog geen titel. Ik heb gisteren bij het contact met mijn leidinggevende gezegd voorlopig de donderdagen helemaal niet te werken, en dat bleek vandaag maar goed ook. Het is zoals voor mijn inmiddels gewoon, mijn Chemodag en er is een tijd geweest dat dit niet veel invloed had op mijn functioneren, maar de laatste maanden sinds de verhoging van de Methotrexaat slaat de misselijkheid en de evenwichtstoringen helaas ook. Ondanks een goed en lekker gemaakt ontbijt ging onze grote ronde met Jesse maar moeizaam en heb ik daarna besloten ook niet naar mijn jaargesprek met diezelfde leidinggevende te gaan.
Ik hoopte twee uur geleden nog dat slapen zou helpen maar ondanks dat dat slapen heerlijk was en ik ver van de wereld was is het gevoel hetzelfde gebleven.
Nu maar besloten met Rose me er bij neer te leggen en me er niet meer aan te ergeren. Ik heb wel een telefoontje of zes kunnen doen voor de Agressieopvang.
Ik heb erg veel meldingen ontvangen deze week en kon ik gisteren niemand bereiken, nu gelukkig wel, dus de helft is weggewerkt. Toch nog wat zinvols kunnen doen. En warempel heb ik zojuist opnieuw een collega gesproken die blij was om even zijn frustraties te kunnen luchten.

http://hottransport.blogspot.com Autosan H9 1970

Zo is thuiswerken zo gek nog niet.
Rose is even bij een benedenbuurvrouw, die graag haar huis wil gaan verkopen, en foto's van haar huis nodig heeft. Rose vind dit soort dingen leuk en krijgt er recepten voor terug. Ben benieuwd.
Ik ga zometeen weer eens aan een volgend hoofdstuk beginnen op Hottransport. Het speurwerk naar vooral de oude busmodellen is leuk en geeft zowel afleiding als pret.
Kortom voor vandaag is het weer genoeg van me afgeschreven.
Sterkte voor iedereen die slecht tegen de hitte kan, en voor nu gegroet.

Mijn eerste dag werken zit er op

Mijn eerste dag zit er op. Was moeizaam en heb 'm ook niet helemaal tot aan het einde kunnen volvoeren, maar ik was toch uiterst tevreden en trots op mezelf.

Voorlopig vandaag na het zwemmen met mijn baas afgesproken dat ik de eerste tijd drie uur per dag ga draaien, totdat mijn conditie voldoende is opgekrikt.

Dat is een afspraak waar ik redelijk mee leven kan. Hoe dat voor mijn collega's zal zijn, want die krijgen er naast die drie uur niemand bij of voor terug weet ik niet, maar officieel mag ik dat zelf niet als een probleem zien.

We gaan het dus vrijdag en zondag weer proberen. Ik hou jullie op de hoogte.

Het zwemmen vandaag was heerlijk. Ik vond ten eerste het water de enig houdbare plek en ik heb me nu toch een spierpijn. Maar ach dat zat er in.

Ik hou jullie op de hoogte.
Gegroet

De kogel is door de kerk

Vandaag mijn leidinggevende gebeld en met haar afgesproken dat ik het morgen een daje ga proberen. Ik zie er wel tegenop, maar dat is normaal na een fikse tijd er tussenuit. Door de verkorte opnameduur zullen er ook weinig bekenden zijn en zal het morgen in ieder geval een drukke dag worden met veel kennismakingen en tot en met het rapportagesysteen is veranderd.

Toch is het een mooie manier om even te testen of ik het überhaupt aankan en of ik me redelijk concentreren kan. Ik werk in ieder geval met een ervaren kracht en misschien was er ook nog iemand uitgezet ter vervanging, en dat zou helemaal mooi zijn.
Vanmorgen mben ik naar Bert geweest mijn fysiotherapeut en die heeft mijn rus stevig onder handen genomen. Heerlijk. Verder merk ik dat nu de zomer echt begonnen lijkt ik heel erg weinig adem heb. Rose staat naast me te strijken en alle ventilatoren in huis staan aan.
Ik ga zo anderhalf uur pitten en dan zien we de rest van de dag wel verder. Voor nu was dat mijn nieuws, dus hou ik het hierbij. Ik heb verder wat onderzoek gedaan naar het merk Beroun, maar daar blijkt erg weinig over te vinden.
Tot later allemaal.

Sundaynight

Ik tracht alweer een ander letter type te pakken, maar dit lijkt eigenlijk nergens op. Dit heet gilha. Iets meer op handschrift lijken dat zoek ik nog steeds, maar nog wel fatsoenlijk leesbaar.

Ik heb zojuist een stukje gemaakt over fantastische Zwitserse bussen van het merk Berna. http://hottransport.blogspot.com

Op dit moment krijg ik meer lezers op hottransport dan op family hotrose. Het leuke is dat die van allerlei kanten komen. Vanuit Amerika, Canada, gisteren zelfs uit Venezuela en China. Meestentijds zijn het vrachtwagenchauffeurs en bus fanaten. Wel leuk om met allerlei mensen vanuit heel de wereld te communiceren.

Ik heb lichamelijk een echte K dag. De bibberaties, erg weinig adem en enorm tegen  werkhervatting opzien, maar wel het gevoel dat dat het beste is wat ik kan doen. Als ik het maar niet overdoe.

Momenteel zit ik even naar het journaal te kijken, naar een heftige maar zeer gedenkwaardige en respectvolle herdenking van de aanslagen  in Noorwegen. Prachtig dat ze daar i.p.v harder naar elkaar geworden zijn elkaar juist meer omarmen en dat is mijns inziens de beste reactie die mogelijk is.

Verder is het duidelijk dat alle onzekerheden in de wereld gewoon aanhouden en de wereld en niet bepaald aangenamer op maken. Terwijl de banken soms hun bonussen inleveren maar dan wel hun jaarsalaris 16% verhogen en dus het verkeerde voorbeeld blijven geven blijft de onzekerheid groot en nemen de hoeveelheid mensen die de voedselbank serieus nodig hebben per dag toe.

Ik vind het een doodenge wereld geworden, en niet alleen in Syrië, maar ook in Griekenland, in Amerika, en hier bij ons waar ons lontje ook steeds korter lijkt te worden.

Ik kom de tijd meestentijds thuis goed door en vind genoeg afleiding, maar dreig zelf ook in een depressie te schieten.

Mijn lijf wil niet of nauwelijks, het grote piekkeren is toegeslagen, ik heb gelukkig alle mogelijke steun van Rose, maar die word er ook niet jonger en flexibeler op.

Ik ga morgen mijn leidinggevende bellen en kijken tot welke afspraken ik kan komen, maar voel een enorme druk. Thuis zitten maakt het er ook niet beter op en gelukkig was er ook de nodige prettige afleiding de afgelopen weken en weet ik ook nog steeds van bepaalde momenten te genieten, maar hoe het verder moet. Richting mijn pensioen, ik weet het echt niet.

Nu ga ik afleiding nemen en naar Hennie Vrienten kijken bij Zomergasten. Vorige week vond ik de terugblik op de 24 jaar hiervoor vond ik verrukkelijk. Niet dat alles even goed was wat voorbij kwam en dat we alle jaren even goed en met evenveel interesse gekeken hebben maar de terugblik was fantastisch. Kortom voor nu ga ik afsluiten. Misschien klaart mijn humeur een beetje op. Ik hoop het. Mijn medicatie begint wel een beetje te werken en daar put ik hoop uit. Voor nu gegroet.

Normaliseren

Normaliseren en in balans komen

Normaliseren heb ik dit stuk genoemd. Ik ben aan het proberen mezelf voor te bereiden op langzame terugkeer naar mijn werk. De koorts is nu een maand over. Niet dat daarbij hoort dat ik me top voel, maar na bijna vijf maanden volcontinue een temperatuur van boven de 38º, is het wel heel prettig dat die nu een beetje normaler is geworden. Wel heb ik daar allerlei bijverschijnselen voor terug. Dus ik ben er nog niet over uit wat beter is of beter voelt. Ik transpireer nog steeds regelmatig als een otter bij inspanning en dat komt natuurlijk omdat ik mede door de Prednison nog steeds geen conditie heb kunnen opbouwen.

conditie-training

Wel wil ik gaan proberen of ik komende week een dagje kan werken. Kijken of mijn concentratie voldoende is om geen fouten te maken. Gaat dit goed dan wil ik eerst eens beginnen met twee dagen per week, met daarnaast onder begeleiding zwemmen en oefenen en per dag mijn activiteiten uitbreiden. Als dan mijn conditie toeneemt dan wil ik naar drie dagen per week. Kortom ik hoop op de medewerking van mijn leidinggevende, want opnieuw de fout maken van gelijk weer naar 100% dat wil ik niet meer. Dat gaat gegarandeerd fout.

Vanmorgen ben ik begonnen met een rondje met Jesse, daarna ontbijt, koffie, de lange ronde met Jesse gecombineerd met het wegbrengen van Rose naar de Wereldwinkel. Ze was twee weken vrijaf geweest, dus ook op dit gebied wordt het leven weer wat normaler.

Daarna ben ik begonnen met het lezen van een nieuw blog. Een oud collega en vriend is begonnen met een blog over de zorg en heeft onder andere Rose en mijzelf gevraagd om het kritisch te willen lezen. Een leuke vraag waar ik graag aan voldoe. De eerste indruk is goed. Hij heeft wel eerder geschreven maar dat is inmiddels jaren geleden. Hij ging toen eerst op de fiets naar Rome en hield zijn belevenissen ook bij op een blog, dus helemaal onervaren is hij niet.

Almost Antique Palm Zire Handheld PDA

De afgelopen dagen ben ik bezig geweest met een behoorlijke klus. Omdat Wanadoo en Orange per 1 augustus stoppen met die namen in hun emailnetwerken en omdat die allemaal veranderen naar online moest ik alle accounts die we hebben sinds we begonnen zijn met de computer en kom je alle mogelijke accounts tegen. Ook accounts waarvan ik het bestaan al lang, soms heel lang vergeten ben. Maar vooral ook de wachtwoorden die bij die accounts horen zijn er talloze, en die heb ik allemaal op een rijtje proberen te krijgen. Had ik al die gegevens opgeslagen? Ja is het antwoord, maar op zoveel verschillende en slinkse manieren dat ik nog steeds niet alles teruggevonden heb. Toch begon het met een kantje of 10 A4, en dat is inmiddels na veel zoeken en schrappen teruggebracht naar iets meer dan drie kantjes A4. Daar komt nog bij dat we heel veel dingen niet meer gebruiken. We begonnen ooit met een emailadres van de Socialistische Partij, het zogenaamde tomaatnet. In die tijd had ik nog wel een overzichtelijke manier van opruimen, maar zoals zoveel blijf je jezelf aanpassen, en daar helpen de nodige computer crashes ook nog bij.

In kaart brengen en puzzelen

Zo blijk ik, ik weet niet hoeveel Skype accounts te hebben, maar ook Apple accounts en je kunt het zo gek niet bedenken of ik kom het tegen. Soms is het ook knap lastig om zaken weer te herstellen.

Ik ben nu zover dat ik alle zaken uit mijn oude Palm teruggevonden heb, en nu moet ik mijn documenten nog door. Toch begint er langzaam overzicht te komen.

Ik ga nu zometeen eerste anderhalf uur slapen en dan zien we de rest van de dag wel verder.

Even doorhappen vandaag

Een griezelig moeilijke dag vandaag. Mijn pillen vielen totaal verkeerd vandaag en dan is fatsoenlijk functioneren moeizaam. Ik ben al de hele dag misselijk, en vaak trekt dat op mijn Chemodag wel weg na een aantal uren, maar vandaag is dat niet zo. Rose stuurde me naar bed zo rond een uur of 13.00uur, en ik heb goed geslapen tot ze me om 15.08uur weer wakker maakte.

Ook de trillingen die ik ervaar sinds de inname van Neoral maken het zelfs moeilijk te typen. Al is het voordeel van een computer dat het leesbaar blijft. Zelfs de Diazepam die ik daartegen gebruik lijkt maar weinig te doen.

Commodore 64

Ik heb besloten dat ik er niet meer mee bezig blijf vandaag en duik in andere werkzaamheden. Doordat ons emailadres veranderd en dat bij alle instanties, en bekenden ook veranderd moet worden is dat gelijk een goede gelegenheid om al je gegevens en wachtwoorden weer eens te checken. Niet dat dit een eenvoudige klus is want we blijken vanaf het moment dat we ooit op tomaatnet begonnen een jaar of 10 geleden zoveel verschillende inlogcodes gemaakt te hebben en zo mogelijk nog veel meer wachtwoorden dat het bij sommige instanties onmogelijk lijkt om überhaupt binnen te komen om de noodzakelijke gegevens te wijzigen.

Toch begint de lijst met bijgewerkte adressen aardig lang te worden, maar neem nu Skype. Ik geloof dat ik daar wel 10 keer mee ben begonnen, en er nooit mee door ben gegaan, dus wat is nu handig?. Ik hoor van veel mensen in mijn omgeving soortgelijke verhalen.

 Ik kom ook steeds adressen en organisaties tegen waar of Rose of ik ooit iets mee hebben gedaan en dus een gebruikersnaam en wachtwoord van zouden moeten hebben maar menige crash en vastloper later denk ik niet dat daar nog iets van terug te vinden is.

Wat is dat trouwens snel gegaan. Ik weet wel dat Merlijn ooit een commodore 64 had, maar dat zowel Rose als ik er eigenlijk niets mee te maken wilden hebben en kijk ons nu eens. Je bent helemaal onthand als je zonder computer zit. Ik zie nog onze oude Medion computer staan en nu zitten we allebei op een kleine laptop en zijn alweer ouderwets. Laatst was Lotte hier en die was tot en met dat ze in haar bed lag bezig met het pingen op haar blackberry.

Ik merk ook dat ik weinig energie heb. Ik heb heel veel met foto’s gewerkt afgelopen week maar daarmee onze beide sites wat verwaarloost. Gelukkig staan de foto’s inmiddels op het www en krijgen we daar de ene na de andere positieve opmerkingen over. Ook het getrouwde couple was zeer tevreden met het resultaat, en trouwens ik ook wel. Vooral van het in stukjes knippen van het filmpje heeft een leuk resultaat opgeleverd. Was een leuk experiment.

Verder was ik gisteren voorbereidingen aan het treffen om mijn telefoon klaar te maken voor de overgang van de ene provider naar de andere en wat kwam ik tegen. De CD van Laurens Tan die vrienden heel graag wilden hebben. http://blokfluitist.wordpress.com/tag/laurens-tan/ Nu nog even een manier verzinnen om die vanuit mijn computer over te zetten naar die van Rose, zodat die hem op schijfje kan zetten, want dat deel van mijn laptop doet het weer niet. Zo heb ik in ieder geval genoeg afleiding om mijn dag toch goed door te komen. Sterker nog, met al dat geslaap wat ik nodig heb om de dag door te komen wordt de dag wel erg kort. Ik ga dus dit stuk maar weer afronden en aan de andere afleidingsmanoeuvres beginnen. Voor nu een hartelijke groet aan de lezers.

Croydon Hall Somerset England

Bijna een week niet geschreven op ons blog. Dat is helemaal tegen mijn gewoonte in. Was er iets mis? Neen, in tegendeel. Rose en ik zijn voor het eerst in jaren meer dan een dag het huis uit geweest en hebben dus ook ergens (anders) overnacht. Sterker nog twee nachten.

We waren voor de tweede keer dit jaar uitgenodigd voor een huwelijk. De eerste keer dat tussen Lucas en Jane tijdens een bijeenkomst aan het strand in Ouddorp en later hun achtertuin, en deze keer ging het ook om een vriend die we al dik dertig jaar kennen en die nu met zijn Engelse lady in het huwelijksbootje gestapt is, eerst in Nederland, waar we ook de grote eer kregen de getuigen te mogen zijn. En nu afgelopen dinsdag op een landgoed in Engeland. Het landgoed heette Croydon Hall en lag midden in Somerset. http://www.croydonhall.co.uk/ De meesten van ons kennen dit gedeelte van Engeland uit de serie Midsomer Murders met zijn schilderachtige dorpjes en dergelijk.

Het was fantastisch georganiseerd. We vlogen van Schiphol naar Bristol alwaar een luxe 16 persoons Mercedes busje al stond te wachten om ons comfortabel maar flink slingerend en al door een mooie streek naar onze prachtige verblijfplaats bracht. We waren bij aankomst net op tijd voor het diner. Het is daar in Croydon Hall gespecialiseerd vegetarisch, en dat was achteraf gezien een plezierige belevenis, al vond ik het soms wat aan de hete kant. Daarna hebben we ingecheckt en kregen een fijne kamer waar ik me terugtrekken kon wanneer ik wilde of nodig had. Dat gaf een veilig gevoel.

Croydon Hall Minehead

In het begin waren er natuurlijk nauwelijks bekenden, en was ik een beetje bang dat het een groepjesgebeuren zou worden, maar de mensen aanwezig waren stuk voor stuk uitermate prettig en vriendelijk en contact leggen was gemakkelijk. Het was leuk dat er allerlei leeftijden en stijlen mensen waren. Zo tussen de 18 en de 85 denk ik. Rokers, getatoeëerde lui, lekker extreme mensen, hele nette, oude en nieuwe hippies enzovoort. Er hing in ieder geval een heerlijke warme en aangename sfeer.

Croydon Hall quitte high

We zijn die eerste avond nog maar nauwelijks buiten geweest, maar na een gezellige avond met de nodige rode wijn en later ook nog rosé, zijn we lekker onder een warm en zeer licht dekbed gaan liggen en hebben geslapen als een blog. Je kon tussen 08.00u en 09.30uur ontbijten en dat hebben we gedaan ook. Er was een giga keus uit alle mogeljke vegetarische zaken. Noten, vezels, crackers, porridge, scrambled eggs, gekookte eieren, yoghurt, soya-yohgurt, fruit, sappen, en nu vergeet ik nog zeker driekwart van de mogelijkheden. Alleen vond ik dat er geen fatsoenlijke koffie was. Er was instant, nep, chicorei, Italiaanse doordruk koffie, maar ik vond er geen een drinkbaar, en ja ik ben nu eenmaal van de grote bakken koffie verkeerd of espresso of Senseo, maar ik heb het grotendeels met alle mogelijke soorten thee gedaan en sappen.

Overzicht waar landgoed Croydon Hall ligt maar nu minder hoog

De douche was er ook onvergetelijk. Zo’n waanzinnige straal waar ik ondanks dat het allesbehalve milieutechnisch verantwoord is daar zou ik graag aan wennen.

Croydon Hall Eetzaal

Na het ontbijt zijn Rose en ik de omgeving en de tuin gaan verkennen. Wat tevens bleek dat je op nog geen honderd meter afstand van de ingang de zee goed kon zien liggen. We zaten dus veel dichter bij de kust dan mijn gevoel had aangegeven.

Om 11.00uur was er een samenkomst in de Rinzai Hall waar iedereen die kennis wilde maken met Biodanza  http://nl.wikipedia.org/wiki/Biodanza

 dat kon doen. Rose is wel gegaan maar hield het na een half uurtje voor gezien omdat het met haar vastgezette enkel en bijbehorende steunzool eigenlijk onmogelijk is om zonder schoenen te bewegen. Daar kwam bij dat ze geen evenwicht heeft sinds haar brughoektumor is verwijderd en het daardoor ook te snel ging. Ze kwam naar de slaapkamer waar ik was gaan liggen en haalde een boek waar ze tot aan de lunch lekker in heeft zitten lezen.

Croydon-Hall-evening from garden, where the window stays open was our bedroom, just above the bar.

Ik maakte goed gebruik van de tijd door alvast te gaan rusten. Door die mogelijkheid heb ik de rest van de dag goed kunnen volhouden.

P & S, de twee mensen die met elkaar gingen trouwen hebben elkaar een jaar of zes zeven geleden met Biodanza leren kennen. De eerste keer dat hij me erover vertelde dacht ik dat het een beetje klonk als sektarisch, maar in de loop van de tijd die volgde kwam ik erachter dat hier geen sprake van is. Het is wel een wijze van leven waar respect en veel gevoel van binnenuit een grote rol speelt. Ook het in het HIER en NU blijven speelt een grote rol, en daar hebben Rose en ik ook al heel lang het beste gevoel bij. Ik heb bij P een verandering gezien in emotionaliteit en intensiteit en ook bij de mensen om ons heen deze dagen was een verrassende en verwarmende relaxtheid. Contact leggen was gemakkelijk en de sfeer was erg lekker.

Na de uitgebreide lunch, bestaande uit soep, zelfgebakken brood, en vier soorten salades begon om 15.00uur opnieuw in de Rinzai Hall een mooie ceremonie die ik getracht heb te filmen.

Rinzai Hall during onther festivities

We begonnen met in een kring te staan en volgens de Biodanza “regels”, ik weet niet hoe ik dit beter moet omschrijven, maar ik geloof tegelijkertijd dat er eigenlijk geen regels zijn, dus helemaal kloppen doet het niet. In ieder geval stonden we in een kring en gingen rechtsaf, kleine stapjes makend. Na een ronde of twee onder een prachtig live gezongen lied kwamen we weer bij het beginpunt uit, en vertelde S in het Nederlands en P in het Engels wat ze tegen elkaar wilden vertellen, cq, beloven. Vervolgens ging L de kring rond met de ringen en ieder kon op zijn eigen wijze de ringen zegenen, met een kus, een boodschap, een buiging, iets innerlijks, of een vuist vol kracht waartoe ik persoonlijk besloot. Ik had deze ceremonie zelf nog nooit eerder gezien of meegemaakt, en sommigen van de lezers zullen wel denken wat een zweverig gedoe, maar ik ervaarde het beslist niet zo. Ik vond het een warme en respectvolle manier van een wens doen voor het voor elkaar kiezende stel en vond het prachtig. Vervolgens schoven ze de ringen om elkaars vingers en daarna werd er een stuk muziek opgezet en daarbij dansten het stel midden in de kring voor elkaar.

Bij het volgende hoofdstuk vertelde een van de vriendinnen een mooi verhaal over een rode en witte Roos, en aangezien ik naast Rose stond wisselden onze blikken regelmatig met elkaar tijdens dat verhaal en zij wisselden hun roos met de ander.

Op verzoek vormden alle aanwezigen een haag waar S en P hand in hand zowel heen als weer liepen, terwijl alle aanwezigen de kans kregen om hen beiden persoonlijk iets toe te wensen, te feliciteren, te knuffelen of wat dan ook.

Menigeen met tranen in de ogen.

Een kwartier later stonden we met zijn allen in de eetzaal met Champagne in de handen en konden uitgebreid proosten op het stel en met elkaar, terwijl er ook buitengewoon aangename en exclusieve hapjes van bijvoorbeeld kaviaar, zalm, e.d. voorbij kwamen.

De officiële ceremonie zat erop, maar het was gezellig en ontspannen. De rokers gingen even snel wat bijroken in het speciaal daarvoor aanwezige Chaletje, en er werd met behulp van de champagne heel wat afgepraat en gefotografeerd. Ik ga bij dit openbare stuk geen persoonlijke foto’s plaatsen, want kan nu eenmaal niet iedereen vragen hoe ze daarover denken. Wel zal de omgeving waar het zich afspeelde zichtbaar zijn. Ik zal trouwens nog de nodige tijd nodig hebben om zowel de foto’s als de film af te ronden. Met films heb ik nl. nog helemaal geen ervaring.

Rond zessen gingen we naar de aangrenzende feestelijk ingerichte eetzaal waar we prachtig aangeklede tafels vonden met op ieder glas een vlinder met daarop de naam van wie daar zou zitten. Er waren drie soorten maaltijden. Een vegetarische schotel met kikkererwten en allerlei andere exotische ingrediënten, een zalmschotel, en een lamsschotel met alles erop en erbij. Na het verorberen van het hoofdgerecht was er de gelegenheid voor de nodige mensen die wat wilden zeggen of doen. Dat valt nauwelijks weer te geven, wel gebeurde er iets met onze tafelgenoten. Dat waren twee mensen die Rose en ik al zeker twintig jaar niet meer hadden gezien maar nog wel uit onze Arnhemse tijd kenden. Ze wonen intussen in ’s Gravenhage en hadden een heel origineel cadeau voor het bruiloftsstel. Ze brachten A Capella drie nummers ten gehore en wederom was menigeen tot tranens toe geroerd. Ook de bruidegom voor wie al sinds zijn vroege jeugd nooit meer gezongen was even geheel en al uit zijn evenwicht en hij bracht dat ook buitengewoon mooi onder woorden, waardoor ook zijn niet meer levende moeder bij wijze van spreken toch nog even bij de dag was.

5 laags Bruiloftstaart made by Matt C, son of the Bride

Daarna brachten we wederom een toost uit op het bruidspaar en gingen aan het dessert. Ook al niet te versmaden. Wat een ieder al wel gezien had stond er een prachtige strakke uit vijf lagen bestaande Bruiloftstaart, die gemaakt was door de jongste zoon van Bruid S. Matt. Hij was prachtig en als zelfs Rose de Marsepein er om heen lekker vind dan kun je wel zeggen dat dat een wonder is. Nu ik durf dat wel te beamen. We hebben overigens woensdagavond thuis hiervan nog even kunnen nagenieten want de bruid zelf had voor iedereen nog stukjes ingepakt om mee naar huis te nemen.

We all got a piece of the weddingcake end a hart
like here

’s Avonds vanaf een uur of 20.00uur was er een gezellige dansavond met DJ. Er werd veel Zestiger en Zeventiger jaren muziek gedraaid en er werd ook stevig gedronken. De meeste dansers gingen lekker op blote voeten dansen. Daar was de vloer ook uitstekend voor geschikt. Een prachtige ouderwetse parketvloer. De sfeer zat er hier ook goed in en het werd een toffe afsluiting van de dag. Ik heb het persoonlijk dan ook tot en met het laatste nummer volgehouden, en daarna geslapen as a Log.

Droevig weer

Droevig weer

Zo, wat een regen vandaag. Vanmorgen waren Rose en ik nog zo positief gestemd dat we durfden met alleen een pet op richting Sterrebos te gaan, maar we waren nog niet halverwege en het druppelde niet meer maar sausde heftig. Aan de lijn heeft Jesse een hekel aan regen, maar zo gauw ze los is zal het haar worst wezen. Dan heeft ze het grootste plezier en had dikke pret. Wij daarintegen waren het na twee rondjes wel zat en zijn richting huis gegaan.

Na een overheerlijk en uitgebreid ontbijt waaronder we naar het eerste deel van de Borgia's keken. Wat een gekonkel en een corrupte boel in die tijd. Het geeft wel een mooi beeld van hoe weinig er eigenlijk veranderd is sinds veertienhonderd zoveel waarin dit deel zich afspeelde.

Daarna ben ik begonnen om alle batterijen en accu's na te kijken en waar nodig bij te laden. We gaan er eventjes uit voor een bruiloft en dan moet alles wel werken natuurlijk en er is niets zo vervelend als je geen reservestroom voor je fototoestel bij je hebt.

Voor de rest kunnen we het klekker rustig aan doen vandaag. Ik heb zojuist even een paar lampen in ons complex vernieuwd. Die knipperden dat het en lieve lust was en dat is wel irritant, vooral die bij ons in de voorhal. Kortom de verplichtingen zitten er weer op. Verder heb ik de voorraad aangevuld beneden, zodat zowel de technicus in ons bestuur als ik bij de reservespullen kunnen zonder iedere keer elkaar lastig te hoeven vallen.

Ik heb gisteren ook weer een blog geschreven op http://hottransport.blogspot.com Het was een hoofdstuk over Berkhof bussen. Niet het interessantste merk. Het zijn gewoon de hedendaagse bussen en niet dat daar iets mee mis is maar geef mij maar de bussen die niet allemaal op elkaar lijken.

Qua gezondheid gaat het redelijk. Conditioneel ben ik nog niets waard, maar qua bijwerkingen ben ik inmiddels van de grootste bibberingen af en wat wel erg prettig is dat de koorts wel geweken lijkt. Ik durf dat nog maar nauwelijks hardop te zeggen, maar na vier en een halve maand elke dag koorts is dat wel erg prettig. Nu maar eens kijken of het ook zo wil blijven.

Verder heb ik nu geen nieuws dus ga afsluiten. Gegroet.

Batterij vult weer

Na opnieuw een goede nacht gaat het de goede kant weer op met Rose en mijzelf. Rose heeft vandaag ook voor het eerst in een hele lange tijd een dagje vrij van de Wereldwinkel en we hebben deze zaterdagmorgen uitgekozen voor een lange wandeling met fototoestellen richting Maasboulevard Schiedam. Daar zijn vandaag de zgn. Maasboulevardfeesten http://maasboulevardfeest.nl/index.php/programma/zaterdagmiddag en dan zijn er allerlei festiviteiten en optredens. Die optredens hoeven wat Rose en mijzelf betreft niet zo, want het zijn meestal voor ons oubollige artiesten en zo gauw die beginnen is het feest tot een echt bierfeest verworden en dan hoeft het sowieso voor ons niet meer zo. De drank in de mens gaat dan spreken en de gezelligheid is vaak ver te zoeken, tenzij jijzelf ook zat bent, en op de een of andere manier willen wij tegen die tijd graag weg zijn.

Wat je toen we daar aankwamen gelijk goed kon merken was dat de organisatie veel minder subsidie heeft gekregen. Het zag er allemaal wel erg professioneel uit maar was ook allemaal even duur. Normaal staat er een enorm veld met kraampjes en is het merendeel van de kraampjeshouders amateur. Een echte rommelmarkt dus. Nu was 80% professionele verkoop. Net de normale markt dus. Ik zag bijvoorbeeld een stroopwafelkraam en vroeg wat een zakje kruimels koste. Een hele € dus, en pas bij 6 zakjes eentje gratis. Belachelijk dus en zo zal hij er niet veel verkopen. Rose en ik hebben er een tijdje rondgelopen maar hebben het snel voor gezien gehouden. Ook qua foto’s hebben we er niet veel gemaakt. Het was er wat sfeerloos en zodoende hebben we wel heerlijk gewandeld en zijn ook even bij “de Bie”, een winkel die in opgekochte goederen handelt, en daar hebben we wel wat koopjes op de kop getikt. Beladen en moe hebben we op de terugweg na dik tweeëneenhalf uur sjokken een stukje de bus genomen. Om kwart over 13.00u waren we weer thuis en hebben eerst eens met de benen omhoog een bak koffie genuttigd. Daarna ben ik anderhalf uur gaan slapen. Wat kan een dag snel gaan.

De sfeer is goed en ons energieleven was weer wat voller ten op zichtte van gisteren. Fijn.

De slaap heeft ook zijn werk gedaan en ik ben ook voor de rest van de dag weer redelijk opgeladen. Ik ga dan ook dit stukje weer beëindigen en even naar de tv kijken. Voor alle lezers een prettige dag toegewenst. Die gaan wij er verder ook van maken. Gegroet.

Verdriet

Ik weet nog niet wat voor woord ik er voor moet/kan gebruiken, maar zowel Rose als ik voelden onszelf vanmorgen gekraakt, gekielhaald, gesloopt, uitgezogen, leeg, moe, geradbraakt, ach het maakt ook niet uit.

Heel langzaamaan beginnen we ons weer een beetje mens te voelen. Ik schreef er al eerder over, we hadden gisteren een oude vriend over de vloer die afgelopen november na een lang en heftig ziekbed zijn vrouw verloren heeft. Hij was dus voor het eerst alleen bij ons, en we wilden elkaar ook heel erg graag zien, want omdat het officieel niet om familie gaat kreeg ik geen vrij en buiten de telefoon en uitgebreide communicatie via de post hadden we nog niet de kans gehad hem te zien.

Wat ik hierboven schreef is ook zeker niet lelijk of kwaad bedoeld maar de man die we aantroffen was zo droevig, alleen en zo verschrikkelijk boos op de wereld en omstreken dat het leek of de oude Jan nergens meer te vinden was. Hij leeft zo in het verleden, en ook dat snap ik nog wel want na 58 jaar samen met zijn ongelooflijk lieve en warme Jo weet ik ook niet hoe ik reageren zou. Toch komt hij er nauwelijks nog uit, en zou ik op mijn werk geweest zijn dan zou ik anders hebben kunnen reageren, maar dat was ik niet en het betreft een waardevolle vriend en niets wat we zeiden of deden kwam aan. Hij is momenteel zo boos verbittert en negatief, en wil eigenlijk niets liever dan naar zijn lief toe.

In zijn uitspraken is werkelijk niets positiefs te vinden. Iedereen en alles profiteert en om daar een hele dag bij door te brengen haalde bij wijze van spreken alle positieve herinneringen ook door een negatieve vergiet. Toen hij om half tien richting huis vertrok zaten wij beiden een tijdje als uitgeperste ………………… bij elkaar. We zijn Jesse even gaan uitlaten en het bed voelde heerlijk aan na afloop, maar toen de wekker vanmorgen ging snapten we niet dat we daar al een behoorlijke tijd gelegen hadden.  

Ik hoop voor hem dat er een weg is waardoor hij weer lucht en zicht zal krijgen, want op deze wijze zal niemand het langere tijd bij hem kunnen uithouden. Gelukkig is hij wel in staat om enige structuur te handhaven, en geeft zijn/hun huis hem voldoende te doen. Maar hij zal ook buitenshuis weer iets moeten voelen want zo blijft hij een wraaklustig man die niet open staat voor welk geluk dan ook. 

Mijn gedachten gaan sinds zijn vertrek veel naar hem uit maar ik zou werkelijk niet weten wat we hem kunnen bieden. De deur blijft overigens open hoor, en waar ik kan, waar we kunnen zullen we hem bijstaan, maar nu sleurde hij ons even mee de hopeloosheid in. Ik ben er behoorlijk van onder de indruk.  

Wat ik me tegelijkertijd wel realiseer is dat als je zolang zo op elkaar bouwt en geen eigen leven meer hebt je ook in een enorm gat terecht kan komen. Vooral als je niet meer gecorrigeerd wordt door elkaar. Ik merk dat ik die begrenzing die ik binnen onze relatie ervaar ook heel goed gebruiken kan en dat je daardoor vaak net wat relaxter in de wereld kunt staan. Ik denk dat ook ik een soortgelijke invloed op Rose heb en dat dat ons in veel gevallen prettiger in de omgang maakt naar anderen toe. Wat dat betreft was het gemis van Jo in onze samenkomst met Jan gisteren ook heel erg voel en merkbaar.