dinsdag 25 maart 2014

Update 25 maart 2014

mandala Rose

Stapeldol

Ik weet het niet meer. Vanmorgen wel bespreekbaar gemaakt op mijn werk. Mijn gevoel, mijn pijn en verdriet, het zat zijn om steeds maar te blijven inleveren.

Dat deed goed. Het delen is een vorm van jezelf serieus nemen, en daarmee kon ik ook beter aan het werk.

Gisteren ook weer wat geregeld. Had te horen gekregen dat wil ik all risk verzekerd blijven met mijn scoot, ik dat ding ook werkelijk op slot moet zetten en wel dusdanig dat het weghalers of inbrekers serieus moeilijk moet worden gemaakt.

Kortom een kabel van een cm dik en een slot van minimaal capaciteit 6. Ik wilde graag een oprolbaar slot, maar dat is maximaal 4mm dik. Kortom het was allemaal moeilijker dan ik dacht, maar nu staat ie op slot en volgens de verzekeringsvoorwaarden. € 70,- Een hoop geld, maar ja ook wel een veilig gevoel.

Verder ben ik lekker aan het werk. Volop afleiding en dat maakt het al dik de moeite waard.


Rose is door mijn collega’s gevraagd of ze een cursus Mandala tekenen wil geven, en na wat denken heeft ze ja gezegd. Ik denk ook dat het goed voor haar is om weer eens in actie te komen op haar creatieve gebied. Ze gaat het wel pas doen wanneer ze hersteld is van de komende operaties, zodat ze diverse lessen achter elkaar kan geven. Ze begint er echt zin in te krijgen.

De groetjes Hot

dinsdag 18 maart 2014

Betergemeld en al


Ik ben sinds afgelopen vrijdag weer hersteld. Afgelopen vrijdag heb ik een uitgebreid gesprek gehad over mijn mogelijkheden en onmogelijkheden met een arbeidsdeskundige. Die was door de bedrijfsarts van GGZ gevraagd een rapport over me te schrijven.

Ik kreeg zaterdag al een concept rapport toegezonden waaraan ik nog wat bijzonderheden mocht toevoegen en met die toevoegingen krijg ik nu op korte termijn het definitieve rapport. Hij ziet in mijn ziekte helder dat er beperkingen zijn die een beperking vormen in het aantal uren wat ik mag en kan werken. Hij stelt dat maximum op 20 uur zoals dat er nu instaat. Daardoor zal er een kleine toelage op het salaris komen van het UWV na afloop van de twee eerste ziektejaren. Verder adviseert hij een goed overleg met mijn werkgever om te komen tot een zo prettig mogelijke arbeidssituatie te komen waar zowel de werkgever als ik zoveel mogelijk tevredenheid kunnen vinden.

Ik vond het gesprek met deze deskundige prettig en open. Daarna ben ik gisteren weer aan de slag gegaan en dat gaat goed. Ik heb wel veel pijn, maar heb van afgelopen week geleerd dat ik niet moet gaan experimenteren met mijn medicatie. Ik gebruik wel veel maar kan daardoor juist functioneren, en iedere verandering brengt mijn minimale stabiliteit in gevaar.


Nu hoorde ik vanmorgen dat ik op 4 april een cursusdag heb met betrekking tot de dossiervorming. Leuk, want daar weet ik hier nog slecht de weg in. Helaas is dat ’s middags maar daarna heb ik weekend dus dat moet te doen zijn. Ik ga nu weer aan het werk.

vrijdag 7 maart 2014

Toe aan het Weekend

Alweer bijna een week verder. Het gaat goed hier waar ik nu werk. Gisteren een evaluatie met de leidinggevende alhier, samen met mijn eigen leidinggevende. Van hier uit zijn ze tevreden, en willen me graag houden. Zoiets hoor ik ook van mijn directe collega’s en van de cliënten. Dat voelt goed.

Zelf heb ik ook het gevoel een goeie nieuwe werkplek te hebben gevonden. Ik kan me uiterst nuttig maken, zowel in gesprekken, evaluaties, formulieren, telefoontjes als opvang.

De indrukken die ik op doe zijn veelvuldig, dus kom ik vol indrukken thuis en slaap goed. En thuis heb ik direct het gevoel ook echt thuis te zijn. Wel heb ik veel minder tijd om samen met Rose de vroeger zo gewone zaken te doen die we altijd ’s morgens deden.

Van de week was ik bijvoorbeeld naar de winkel gegaan, omdat Rose dat woensdagmiddag met mij samen wilde doen voor de grote zware zaken. Maar ik was moe na het zwemmen en dacht, als ik het nu gelijk doe met mijn scoot, dan hoeven we ook niet zo te sjouwen. Kom ik afgeladen thuis en is Rose boos, omdat ze het niet met mij samen kon doen. Tja.
Volgende keer beter.

Ik snap wel wat ze bedoeld want juist het samen drie keer per week markten en boodschappen doen deed ons veel goed, en dat is nu geen optie meer, en ’s middags als ik geslapen heb dan ben ik op de een of andere manier niet meer zo fit. Daar moeten we dus nog iets op gaan vinden.
Nu gaan Rose en ik na het werk eerst even naar de huisarts in Vlaardingen en misschien  daarna naar het centrum. Dan volgt het slapen gewoon wat later. We gaan er ook echt een goed WE van maken. Ik ben er ook aan toe, en heb er zin in. De belastingen zijn gedaan, dus daar hoef ik nu ook niet tegenop te zien.


En nu ga ik nog even aan het werk. Groetjes.

dinsdag 4 maart 2014

Wat gaat de tijd snel zeg!


Ik ben alweer midden in mijn derde week op het dagactiviteitencentrum. Gisteren leek het wel of het stormde. Er gingen een aantal mensen behoorlijk tegen elkaar tekeer, en dat is iets waar je direct op moet inspringen, want verbale onrust zorgt voor anderen voor een razend onveilig gevoel. Kortom, gisteren uiteindelijk met vier mensen uitgebreid gepraat over de onwenselijkheid van dit gedrag, en dat was goed uitlegbaar. Vooral ook omdat de betrokkenen gelijk zagen dat er mensen waren die wilden vertrekken omdat ze erg van deze onrust geschrokken waren. Ook die hebben we gelukkig binnen kunnen houden.

Het is wel maf, dat ik me nu veel beter kan voorstellen hoe het moet zijn om als je angstig bent op een afdeling binnen te komen waar het onrustig is. Waar mensen vaak met verheven stem praten en bang zijn. Denk bij jezelf maar eens dat je in een situatie zit waarin je niet wilt zijn, je vaak ook niet weet hoe te reageren. Gevolg paniek, en vaak ook communicatieproblemen. Vervolgens zie je bijvoorbeeld iemand die zichzelf niet meer onder controle heeft door het personeel afgevoerd worden naar de afzonderingsruimte en dat maakt helemaal een heftige indruk. 

Dus in plaats van dat je je veilig voelt ga je je juist nog onprettiger voelen en allesbehalve veilig. Ik denk dat je als patiënt in zo’n situatie erg eenzaam en ongelukkig kan zijn. 
Je bent weg van je vertrouwde spullen, weg uit je huis, je zit tussen allerlei mensen die je niet of nauwelijks kent, maar vaak toch erg onrustig zijn. Anderen lopen er vaak bij als zombies omdat de medicatie die men krijgt een behoorlijk slaperige werking hebben.

Ik merkte gisteren dat vooral ook de mensen hier, die allemaal een psychiatrisch verleden hebben ontzettend kwetsbaar zijn en dat veiligheid een basis is die echt niet in gevaar moet komen, want dan komen ze gewoon niet meer. 

Ik merkte gisterenavond dat ik er ondanks dat ik verbale onrust heel erg gewend ben ik van die gesprekken toch behoorlijk vol zat, en dat ik moe was. Daardoor sliep ik wel als een roos vannacht.

Ook in de overdracht vanmorgen kwam de onrust van gisteren weer uitgebreid ter sprake. Het is leuk om vast te stellen dat je al heel snel signalen van anderen opvangt waar je echt iets mee moet doen, want anders hebben ze fikse gevolgen. Ik merkte gisteren ook dat mijn nieuwe collega en ik ook echt een waardevolle taak hadden en echt van invloed waren op het zo belangrijke klimaat hier binnen.


Het is in ieder geval toch heel wat anders dan formulieren invullen op de computer. Hier is het een kwestie, van erbij gaan zitten, even navragen hoe mensen zich voelen, en aandacht hebben voor kleine dingen.

Gegroet, ik ga bijslapen.