Here we go again!

Ik denk de laatste paar dagen steeds aan dit soort zinnetjes. Zoals de titel van dit stukje, de eerste zin van een nummer van Ray Charles. Ook aan Freddy "I'm Back!!"Weer zit ik met mijn pootje omhoog zoals Hot al schreef. Zo ging ik huppelend door het leven en zo stap ik héél voorzichtig en kijk waar ik stap. Had ik eerder moeten doen dan had die vermaledijde stoeptegel me niet kunnen grijpen. De 3de keer!! Eerst was het een danspasje. Ik sprong, zwikte opzij en mijn enkel was op 3 plekken gebroken. Als ik iets doe dan probeer ik dit zo goed mogelijk te doen.

Geduld is een skône zaak

Naar het ziekenhuis in Gouda bij de EHBO in het ziekenhuis. Het was in de nacht en er stond een jong broekie die geen zin had de oproepbare orthopedist te bellen en stuurde me naar huis met de woorden dat ik de volgende dag naar mijn eigen ziekenhuis moest gaan. Enfin, de volgende dag, mijn poot was toen 3x zo groot en ik hoorde letterlijk mijn botjes klotsen gingen we naar het ziekenhuis en kreeg te horen dat alles die zelfde nacht had moeten gebeuren, nu zaten al die zwellingen in de weg.

 

Dus was het 2 weken wachten. Wel werd mijn enkel in het gips gezet. Ik begon al goed de trappen met billen, linkerbeen en armen te nemen. Bleek later dat de chirurg niet de beste was om het op zijn zachtst te zeggen. Maar ik herstelde. Dat was dus de 1ste keer dat ik geveld thuis was en de wereld via het raam kon volgen. Alleen sleet mijn enkelgewricht daarna snel, heel snel. Het werd pijnlijker en pijnlijker, artritus werd het genoemd.Veel pijnstillers genomen. In het ziekenhuis werden foto's genomen en er was niets te zien vertelde me onze toenmalige huisarts me. Ik liep toen al bij de fysiotherapeut en die was het hier totaal niet mee eens en stuurde me naar dr. Polak in het SFG te R'dam en die bevestigde wat Bert had gezegd. Weer pijnstillers, wat sterkere en maagbeschermers en wachten.

Toen het niet meer houdbaar was gingen Hot en ik terug. Daar bleek dat het ziekenhuis 2 nieuwe artsen hadden aangenomen die als specialisme de enkel hadden. Mijn enkel werd dus vastgezet en weer zag ik de wereld langs me heengaan. Het genezingsproces was lang. Sindsdien liep ik als een zonnetje. Alleen mijn zwakke plek verhuisde naar mijn voet. Zucht. Ik heb soepele voeten, erg soepele, maar ik dacht dit heeft iedereen. Tot ik Hot leerde kennen en ik hou van masseren en ik voelde toen voor het eerst hoe goede, sterke voeten aanvoelden. Ik vond ze stug en hard en ik dacht dat hij wat mankeerde. Niet dus. In onze familie heersen de ernstig soepele pezen, er bestaat een Latijnse naam hiervoor. Dit is ergerlijk en in een gesprekje met mijn zoon bleek dat hij er ook last van heeft en hij kan nu al niet meer op het veld voetballen. Ook hij zwikt. Zijn dochter zwikt ook. Dit is een erfenis die ik hen absoluut niet gun. Er zijn nu dus carbon steunzolen besteld en ik moet nu 3 weken wachten. Ik mag lopen en naar buiten maar wanneer ik dit te lang doe bezuur ik dit ernstig. Dus gaan Hot en ik een schema maken zodanig dat hij de lange wandelingen met Jesse maakt, ik tussen de middag als hij slaapt en hij de laatste wandeling. Moet kunnen. Ik ga ook de 13de naar Amstelveen waar wij beiden getuigen

mogen zijn bij het huwelijk van onze zeer dierbare vriend en zijn English sweetheart en ga dan een dagje heel stil zitten en hoop dan dat de pijn niet te erg zal zijn. Ik heb het hier graag voor over.