vrijdag 4 mei 2012

4 Mei


Ik wilde met een heel ander stukje beginnen vandaag. Over mijn kleinkinderen, een mooi cadeau van onze zoon. Het is veel leuker dan ik dacht om oma te wezen. Lekker verpesten en verwennen. Heerlijk als ze komen en zálig wanneer ze gaan. Ik kende Owen nog heel slecht. Het was een eenkennig kind dat nu hij wat ouder wordt langzamerhand zijn voorzichtigheid  laat vallen en hij wordt nu nieuwsgierig naar de rest van de wereld buiten Rheden. Er werd aan mij gevraagd of ik een gebrek aan bonding ervaar omdat ik ze niet regelmatig zie. Dat is een kwestie van houding denk ik. Ze kwamen en ik spreidde mijn armen en verwelkomde ze beiden en dit werd gewaardeerd en het was oké zo. Maar, daar kwam ik niet aan toe door die vermaledijde houding van wie er welkom en het waardig was te herdenken op 4 mei. Slachtoffer of dader. Nota bene 70 jaar na de oorlog. Ik word er niet goed van. De meeste daders zijn op sterven na dood of onder de groene zoden. Het slachtofferschap is heilig verklaard en het niet zien van het lijden van de kinderen van de daders, de soldaten van de Wehrmacht die ook maar opgeroepen zijn. Alsof je een keuze had in die dagen. De woorden die gebezigd zijn. Zij weten het wel hoe ze zouden kiezen wanneer ze in hun schoenen zouden lopen. In mijn dromen ben ik ook een held. http://deoorlog.nps.nl/page/dossiers/780882/Dienstweigeraars?afl=8 Kijk maar hoe er nog steeds word gereageerd op de dienstweigeraars tijdens de politionele acties in ons Indië. Eerherstel is er nog steeds niet bij. Dit is onze blinde vlek want het was oorlog daar en wij waren daar de “daders”. Het zit in ons allemaal dat virus om of kwaad te doen of goed te zijn. Wanneer dit doordringt en we een beetje meer bescheiden worden,  ons inleven in de ander dan zou iedereen tijdens de 4 mei herdenkingen welkom zijn.


De tijd waarin we leven zou zich moeten onderscheiden door een glorieuze onderneming, opdat zij die al zo lang worden onderdrukt kunnen ervaren, in een bepaalde periode van hun bestaan, wat het is om gelukkig te zijn. Deze onfortuinlijke generatie heeft haar verschuldigde tol aan ellende reeds betaald. Welke rampspoed heeft zij al niet ondergaan? Velen zijn omgekomen in de boezem van hun vaderland; anderen zagen zich genoopt om met hun vrouw en kinderen rond te dolen in onherbergzame streken.
Laten de leiders zich inspannen om een einde te maken aan onze huidige tegenspoed. De vredesverdragen schieten te kort in hun doel; ze zullen onze tegenslagen misschien uitstellen, maar kunnen ze niet voorkomen. Wij hebben behoefte aan een iets duurzamer bestel dat voor altijd een eind zal maken aan onze vijandelijkheden en zal verenigingen door blijvende banden van wederzijdse genegenheid en trouw.


Isokrates ( 380 voor Christus)
http://nl.wikipedia.org/wiki/Isocrates


Moet je nagaan , dit is al meer dan meer dan 2380 jaar geleden geschreven. Er is niets nieuws onder de zon en is het tijd dat we gaan leren dat elk volk wel eens onderdrukt was en een ander volk onderdrukt heeft.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten