maandag 18 februari 2013

Zucht


Zucht, wat een dag. Niet dat alles mislukte vandaag, want anders zou ik nu niet gaan schrijven, maar zoals vandaag is het nog niet eerder geweest. Vandaag had ik heel behoorlijk geslapen, dus daar lag het niet aan. Waaraan dan wel? Ik ken mezelf al lang als een regelmatig wisselend mens, met veel hoogte en diepte punten, alleen de wisselingen op een dag als vandaag kan ik niet of nauwelijks bijhouden. De dag begon ook goed. Rose is door mij geknipt vanmorgen, en al zeg ik het zelf, dat werken met de tondeuze gaat me steeds beter af. En dat korte koppie staat haar momenteel ook top. Daarna werd ik snel door haar ook weer cool en snel gemaakt(qua uiterlijk dan). Vervolgens gedoucht, geschoren, enz. Daarna mijn door een gepland doktersbezoek morgen versneld inname van dat osteoporose paardemiddel. Omdat je hierna lang niet mag bukken of liggen direct Jesse gaan uitlaten. Onderweg kreeg ik al de nodige rillingen van zowel kou als warmte, maar toen we een dik uur later terug waren was ik kletsnat. Na me verschoond te hebben kon ik toen gelukkig mijn overgebleven 10 tabletten nemen, en was binnen een uurtje de ergste pijn weer onder de knie. Mijn dagboek met verschijnselen even proberen in te vullen na ons ontbijt. Na al dit geklooi was ik angstig en rillig voor de rest van de dag. Ik ben naar het station gelopen, en heb de trein gepakt naar Delft voor de gebruikelijke ondernemingsraad vergadering. Ondanks dat dit altijd de nodige voorbereidingen behoeft, had ik me de afgelopen dagen nauwelijks kunnen concentreren, en ondanks dat ik gezegd heb me niet meer te schamen, voel je je dan door te weinig inzicht in de te behandelen onderwerpen extra onzeker. Op het station in Delft kwam ik onze secretaris tegen, die op weg was naar huis, en tegen me zei dat ze wat grieperig was, en moe, maar later op mijn werkplek hoorde ik dat ze net als de meeste mensen die mijn verhaal horen van de laatste tijd daar behoorlijk van onder de indruk zijn, en ook al de nodigen die er compleet van uit het veld geslagen zijn. Vandaag herken ik dit gevoel heel goed, maar dan hoor ik weer ergens anders uit mijn hoofd het stemmetje dat zelfmedelijden dodelijk kan zijn, en zo flitst mijn hoofd vandaag volcontinue. Ik weet niet of ik hiermee nu omschreven heb hoe ik me voel, maar ook dat is een worsteling.
De telefoon ging. Meermaals achter elkaar. Rose kijkt even naar House, en ik dacht, oh nee hé! Dus schrijf ik nog even verder. Het laatste telefoontje kwam van een goede vriend van ons die vandaag ook een diagnose uitspraak kreeg. Ook zijn diagnose is knap heftig, en we hebben en een afspraak gemaakt voor volgende week en de afspraak gemaakt dat als we moeilijke dagen ervaren, elkaar gaan bellen, en elkaar een schop geven wanneer we de neiging hebben om bij de pakken neer te gaan zitten. Ik vind het welletjes voor nu. Morgen ga ik eens kijken hoe het is om weer eens een normale avonddienst te gaan draaien. Mijn vakantie zit er voorlopig weer even op.
Blog 169, eerder 23 oktober 2007

Geen opmerkingen:

Een reactie posten