Ik heb ooit eens een held gekend. Niet een die de krantenkoppen haalde, niet een met vuisten zo hard als steen, niet een die de wereld liet beven, maar een gewone man met zijn gezin die hard werkte. Hij was een goede vriend van mijn ouders en iemand die echt in mijn ogen keek. Dat was zeldzaam in die dagen. Hij was ook een chef kok in een hotel in Zwitserland, het Mekka van de fijne keuken in die tijd. Op een dag kregen hij en zijn vrouw een kind dat zwaar spastisch was. Toen deze knul in de pubertijd was gekomen nam hij onslag van zijn baan en ging toen werken in de keuken van een ziekenhuis omdat dat regelmatige uren beloofde omdat zijn zoon hem nodig had. Geruchten vertelden ook dat hij zijn zoon naar een bordeel had meegenomen om de lichamelijke liefde te leren kennen want wie wil er nu vrijen met een spast? Ik vond en vind dat zo heldhaftig om naast je kind te staan wanneer die dat nodig heeft en zo'n man noem ik een held.
Blog 113, eerder 9-4-2007
Geen opmerkingen:
Een reactie posten