Na drie nachtdiensten vorige week had ik gisteren weer eens een avonddienst. Momenteel ben ik bezig met het min of meer verplicht opmaken van vrije dagen, die ik door heel veel overwerk de afgelopen 5 jaar heb opgespaard. Ik ben dus veel vrij en maar sporadisch op mijn werk. Dat vrij zijn is heerlijk, ik kom lekker bij, we hebben eindelijk weer eens een vakantie gehad op Texel in november, ik heb tijd voor mezelf, en voor elkaar, ben begonnen met djembé spelen, er is tijd voor het herstellen van sommige door ons wat verwaarloosde sociale contacten, we doen wat klusjes die lang zijn blijven liggen, we zijn met een web-log begonnen enz, enz. Gisterenavond dus weer eens een avonddienst, en dat koste behoorlijk wat moeite om er weer een beetje in te komen. Veel bijlezen, veel korte kennismakingen met nieuwe patiënten, en een poging om met een van hen wat uitgebreider in contact te komen, want ik sta op het bord als persoonlijk begeleider. De patiënt in kwestie was vanavond niet echt in voor een wat dieper gesprek, en als je dan zo weinig ingepland staat, dan kan je de verantwoordelijkheid om iemand te begeleiden eigenlijk niet goed aan. Tijdens de nachtdiensten vorige week had ik wel al een begin gemaakt met het schrijven van een behandelplan, en dit vervolgens in het postvak van onze afdelingsarts gestopt. Hier bleek 10 dagen later dus ook niets mee gedaan te zijn. Alles bij elkaar ging ik na een bezorgd mailtje hierover aan zorgcoördinator Frank toch wat gefrustreerd naar huis.
Blog 35 Eerder 12-12-2006
Geen opmerkingen:
Een reactie posten